[ویکی فقه] روز عاشورا سپاه عمر بن سعد بعد از به شهادت رساندن امام حسین (علیه السّلام)، به خیمه ها حمله کردند، و خیمه ها را آتش زدند، و اموال و اثاث آنها را به غارت بردند.
ابومخنف در این باره می نویسد: مردم به سوی زنان حسین (علیه السّلام) و اموال و اثاثش هجوم آوردند و لباس های فاخر و شتر(هایشان) را به غارت بردند، و چه بسا بین آنها بر سر پیراهن های موجود در خیمه ها کشمکش می شد و سرانجام، ماموران غالب می شدند و آن پیراهن ها را به یغما می بردند.
← سخن امام رضا
حمید بن مسلم می گوید: من به سوی علی بن الحسین رفتم. او بر بستری خوابیده و به شدت بیمار بود. (ابن شهرآشوب از احمد بن حنبل نقل می کند که سبب بیماری امام سجاد (علیه السّلام) آن بود که زره بلندی پوشید و زیادی آن را به دست گرفت و پاره کرد که در نتیجه، دست های حضرت آسیب دید و دیگر قادر به دست گرفتن شمشیر و مبارزه با سپاه دشمن نبود. اما این گزارش از اعتبار چندانی برخوردار نیست؛ چرا که تنها ابن شهرآشوب آن را نقل کرده است و با نقل مشهور، که بیماری حضرت شکم درد بوده است، منافات دارد.) در این حال شمر بن ذی الجوشن همراه پیادگانش آمدند و آنها به شمر گفتند: او را نکشیم؟! گفتم: سبحان الله، آیا بچه ها (برخی نویسندگان معاصر، این تعبیر را شاهدی دانسته اند بر اینکه امام سجاد (علیه السّلام) در آن زمان به سن بلوغ نرسیده بود ؛ اما این ادعا مردود است؛ چرا که به اعتراف ابن سعد و طبری، علی بن الحسین (علیه السّلام) هنگام همراهی با پدرش (در کربلا) ۲۳ یا ۲۴ ساله بوده است و سخن کسی که گفته وی کوچک بوده و بالغ نبوده است، نادرست است؛ چرا که فرزند او ابوجعفر محمد بن علی، از او متولد شده بود و فرزند وی یعنی حضرت باقر (علیه السّلام) بیش از سه سال داشت و در کربلا حاضر بود. به نظر می رسد مقصود حمید بن مسلم از کم سال معرفی کردن آن حضرت، جلب ترحم آنان و تحریک عاطفهٔ حاضران بوده است.) را بکشیم؟ او بچه است. من پیوسته هر کس را که می خواست به او حمله کند، دفع می کردم، تا آنکه عمر سعد آمد و گفت: هیچ کس نباید داخل خیمه زنان شود و متعرض این نوجوان بیمار شود و هرکس چیزی از اجناس برداشته است، باید به آنان برگرداند. حمید می گوید: به خدا سوگند، هیچ کس چیزی را برنگرداند. به نظر می رسد همان طور که پیش تر گذشت، آنچه باعث انصراف دشمن از کشتن امام سجاد (علیه السّلام) شد، بیماری ایشان بود که باعث ضعف شدید ایشان شده بود، و این ضعف به قدری بوده است که عده ای تصور می کردند او بر اثر این ضعف و بیماری خواهد مُرد و دیگر نیازی به کشتن او نیست؛ لذا از کشتن او صرف نظر کردند. در حدیثی که ابوالجارود از امام باقر (علیه السّلام) نقل کرده است، و ما آن را در بحث تحویل ودائع و وصایای امامت ذکر کردیم، به شدت بیماری امام اشاره شده است.
آتش زدن خیمه گاه
بعد از آنکه دشمنان به دستور شمر بن ذی الجوشن خیمه ها را غارت کردند، از خیمه ها بیرون آمدند، (گفتنی است کتاب الفتوح ابن اعثم، کهن ترین منبع درباره آتش زدن خیمه هاست.) و تصمیم گرفتند خیمه ها را به آتش بکشند. گویا از دیدن خیامی که تا چند لحظه پیش، محل استقرار امام و یاران و شیرمردان عرصهٔ کربلا بود وحشت داشتند.
← گزارش سید بن طاووس
...
ابومخنف در این باره می نویسد: مردم به سوی زنان حسین (علیه السّلام) و اموال و اثاثش هجوم آوردند و لباس های فاخر و شتر(هایشان) را به غارت بردند، و چه بسا بین آنها بر سر پیراهن های موجود در خیمه ها کشمکش می شد و سرانجام، ماموران غالب می شدند و آن پیراهن ها را به یغما می بردند.
← سخن امام رضا
حمید بن مسلم می گوید: من به سوی علی بن الحسین رفتم. او بر بستری خوابیده و به شدت بیمار بود. (ابن شهرآشوب از احمد بن حنبل نقل می کند که سبب بیماری امام سجاد (علیه السّلام) آن بود که زره بلندی پوشید و زیادی آن را به دست گرفت و پاره کرد که در نتیجه، دست های حضرت آسیب دید و دیگر قادر به دست گرفتن شمشیر و مبارزه با سپاه دشمن نبود. اما این گزارش از اعتبار چندانی برخوردار نیست؛ چرا که تنها ابن شهرآشوب آن را نقل کرده است و با نقل مشهور، که بیماری حضرت شکم درد بوده است، منافات دارد.) در این حال شمر بن ذی الجوشن همراه پیادگانش آمدند و آنها به شمر گفتند: او را نکشیم؟! گفتم: سبحان الله، آیا بچه ها (برخی نویسندگان معاصر، این تعبیر را شاهدی دانسته اند بر اینکه امام سجاد (علیه السّلام) در آن زمان به سن بلوغ نرسیده بود ؛ اما این ادعا مردود است؛ چرا که به اعتراف ابن سعد و طبری، علی بن الحسین (علیه السّلام) هنگام همراهی با پدرش (در کربلا) ۲۳ یا ۲۴ ساله بوده است و سخن کسی که گفته وی کوچک بوده و بالغ نبوده است، نادرست است؛ چرا که فرزند او ابوجعفر محمد بن علی، از او متولد شده بود و فرزند وی یعنی حضرت باقر (علیه السّلام) بیش از سه سال داشت و در کربلا حاضر بود. به نظر می رسد مقصود حمید بن مسلم از کم سال معرفی کردن آن حضرت، جلب ترحم آنان و تحریک عاطفهٔ حاضران بوده است.) را بکشیم؟ او بچه است. من پیوسته هر کس را که می خواست به او حمله کند، دفع می کردم، تا آنکه عمر سعد آمد و گفت: هیچ کس نباید داخل خیمه زنان شود و متعرض این نوجوان بیمار شود و هرکس چیزی از اجناس برداشته است، باید به آنان برگرداند. حمید می گوید: به خدا سوگند، هیچ کس چیزی را برنگرداند. به نظر می رسد همان طور که پیش تر گذشت، آنچه باعث انصراف دشمن از کشتن امام سجاد (علیه السّلام) شد، بیماری ایشان بود که باعث ضعف شدید ایشان شده بود، و این ضعف به قدری بوده است که عده ای تصور می کردند او بر اثر این ضعف و بیماری خواهد مُرد و دیگر نیازی به کشتن او نیست؛ لذا از کشتن او صرف نظر کردند. در حدیثی که ابوالجارود از امام باقر (علیه السّلام) نقل کرده است، و ما آن را در بحث تحویل ودائع و وصایای امامت ذکر کردیم، به شدت بیماری امام اشاره شده است.
آتش زدن خیمه گاه
بعد از آنکه دشمنان به دستور شمر بن ذی الجوشن خیمه ها را غارت کردند، از خیمه ها بیرون آمدند، (گفتنی است کتاب الفتوح ابن اعثم، کهن ترین منبع درباره آتش زدن خیمه هاست.) و تصمیم گرفتند خیمه ها را به آتش بکشند. گویا از دیدن خیامی که تا چند لحظه پیش، محل استقرار امام و یاران و شیرمردان عرصهٔ کربلا بود وحشت داشتند.
← گزارش سید بن طاووس
...
wikifeqh: حمله_به_خیمه های_حرم_امام_حسین