حضرت خضر

[ویکی فقه] خضر یکی از اولیاء و پیامبران الهی است که معاصر حضرت موسی بود و شخصیتی مجهول الحقیقه در فرهنگ اسلامی و دارای مقامی خاص در عرفان اسلامی که به ادبیات فارسی و فرهنگ عامه نیز راه یافته است. نام او به دو صورت خِضْر و خَضِر ضبط شده است.
نام وی صریحآ در قرآن نیامده، اما در آیات ۶۰ تا ۸۲ سوره کهف ماجرایی اسرارآمیز درباره دیدار موسی علیه السلام با بنده ای صالح حکایت شده که از او با تعبیر «عَبْداً مِنْ عِبادِنا آتـَیناهُ رَحْمَةً مِنْ عِنْدِنا و عَلَّمْناهُ مِنْ لَدُنَّا عِلْماً» یاد شده است.قریب به اتفاق عالمان اسلامی این بنده صالح را خضر خوانده اند.
وجه تسمیه
بنابر نقل های متعدد، نام یا لقب خضر برای او از این روست که وی بر هر جاکه بنشیند یا نمازبگزارد زمین زیر پا و اطراف آن سبز و خرّم می گردد.
ویژگی های خضر (ع)
حضرت خضر(ع) دارای ویژگی های زیادی است که به بـرخـی از آن ها به استناد روایات اشاره می کنیم:
← نوشیدن آب حیات
...

[ویکی شیعه] حضرت خِضر، یکی از اولیای الهی که برخی او را پیامبر نیز دانسته اند. نامش به صراحت در قرآن نیامده ولی بر اساس برخی احادیث او همان شخصی است که ماجرای دیدار حضرت موسی(ع) با او در سوره کهف آمده است. در این آیات خضر دارای علم لدنی توصیف شده است. بر اساس آیات ۶۰ تا ۸۲ سوره کهف، خضر کشتی عده ای مستمند را سوراخ می کند، پسر بچه ای بی گناه را می کشد و در روستایی که به آنان غذا ندادند، دیواری مخروبه را تعمیر می کند. موسی(ع) به این کارها اعتراض می کند و خضر تأویل کارهای خود را بیان می کند.
خضر را از نوادگان اسحاق نبی دانسته اند. طبق روایات، حضرت خضر مثل حضرت عیسی (ع) زنده است. در کتاب های شیعه احادیث متعددی درباره شخصیت خضر، ماجرای دیدارش با حضرت موسی و نیز حضورش نزد پیامبر(ص) و امامان نقل شده است. مطابق روایتی او مونس امام عصر در زمان غیبت است. خضر در ادبیات صوفیانه و اشعار فارسی مرشد و راهنما و دارای مقام ولایت است و به سرچشمه حیات دست یافته است.
درباره نام و نسب خضر در منابع تاریخی اسلامی اختلاف زیادی است. ابن حبیب (متوفی ۲۴۵ق)، که از قدیم ترین مورخان مسلمانی است که از خضر نام برده، او را از اعقاب اسحاق نبی دانسته و نامش را خضرون بن عمیایل ذکر کرده است.