[ویکی فقه] حسن بن ملای شفائی اصفهانی، شاعر ادیب و طبیب حکیم در اصفهان است، وی نزد عموم طبقات معزّز و محترم می باشد.
حکیم شرف الدّین حسن بن حکیم ملّای اصفهانی، شاعر ادیب و طبیب حکیم، تولّدش بنابر قول تقی الدّین اوحدی در سال ۹۶۶بوده و در خدمت پدر که از شاگردان میرغیاث الدّین منصور شیرازی بوده و برادرش حکیم نصیرا و جمعی دیگر از علماء و ادباء و اطبّاء تحصیل نمود. در مسجد جامع اصفهان طبابت می نموده و نزد عموم طبقات معزّز و محترم می زیسته است. به طوری که نقل می کنند وقتی در محله نیم آورد به شاه عباس کبیر صفوی برخورد می کند پادشاه قصد فرود آمدن از مرکب خود را جهت او می کند حکیم با خواهش و تمنّا مانع می شود. ولی تمام بزرگان که در رکاب شاه بوده اند، به احترام او پیاده می شوند، شفایی در اوایل عمر هجو بسیار می گفته لکن در اواخر عمر توبه نموده است.
تألیفات
کتب زیر از اوست:۱. خمسه شامل: دیده بیدار - به نام شاه عباس کبیر، نمکدان حقیقت بر وزن حدیقه سنائی، مجمع البحرین در برابر تحفة العراقین، شکرالمزاحتین، مهر و محبت ۲. دیوان اشعار، مطبوع ۳. کتابی در ادویه مرکّبه ۴. ساقی نامهدر الذریعه به نقل از ریاض العلماء درباره او فرماید: شفایی درباره خودش گفته است: طبابت من تبحّر و استادی مرا در سایر علوم پوشانید و شعرم طبابتم را پوشانید و کثرت هجایم شاعریم را مخفی داشت.
وفات
وفاتش در سال ۱۰۳۷ق روی داده است. ملّاعرشی درباره تاریخ وفاتش گوید:«بشاه دین شفایی داد جان را».قبرش در قبرستان شاه میرزا حمزه قرار داشته که اکنون دانش سرای کشاورزی است.نگارنده سنگ لوحش را هنگامی دید که یک طرف انداخته بودند و به تدریج اراضی مجاور آن را برای زراعت مهیّا می ساختند.برخی او را با حکیم شفایی مظفر بن محمّدحسین کاشانی مؤلف کتاب قرابا دین اشتباه گرفته و آن دو نفر را یکی دانسته اند.این دو بیت از اشعار اوست:هر شب به کوی یار صبا می برد مرا ••••• ما هر دو عاشقیم چرا می برد مرابر دوش خود گرفته و چون برق می دود ••••• در حیرتم که آه کجا می برد مرا
مدرس تبریزی، محمدعلی، ریحانة الادب، ج۳، ص۲۲۸-۲۲۶.
...
حکیم شرف الدّین حسن بن حکیم ملّای اصفهانی، شاعر ادیب و طبیب حکیم، تولّدش بنابر قول تقی الدّین اوحدی در سال ۹۶۶بوده و در خدمت پدر که از شاگردان میرغیاث الدّین منصور شیرازی بوده و برادرش حکیم نصیرا و جمعی دیگر از علماء و ادباء و اطبّاء تحصیل نمود. در مسجد جامع اصفهان طبابت می نموده و نزد عموم طبقات معزّز و محترم می زیسته است. به طوری که نقل می کنند وقتی در محله نیم آورد به شاه عباس کبیر صفوی برخورد می کند پادشاه قصد فرود آمدن از مرکب خود را جهت او می کند حکیم با خواهش و تمنّا مانع می شود. ولی تمام بزرگان که در رکاب شاه بوده اند، به احترام او پیاده می شوند، شفایی در اوایل عمر هجو بسیار می گفته لکن در اواخر عمر توبه نموده است.
تألیفات
کتب زیر از اوست:۱. خمسه شامل: دیده بیدار - به نام شاه عباس کبیر، نمکدان حقیقت بر وزن حدیقه سنائی، مجمع البحرین در برابر تحفة العراقین، شکرالمزاحتین، مهر و محبت ۲. دیوان اشعار، مطبوع ۳. کتابی در ادویه مرکّبه ۴. ساقی نامهدر الذریعه به نقل از ریاض العلماء درباره او فرماید: شفایی درباره خودش گفته است: طبابت من تبحّر و استادی مرا در سایر علوم پوشانید و شعرم طبابتم را پوشانید و کثرت هجایم شاعریم را مخفی داشت.
وفات
وفاتش در سال ۱۰۳۷ق روی داده است. ملّاعرشی درباره تاریخ وفاتش گوید:«بشاه دین شفایی داد جان را».قبرش در قبرستان شاه میرزا حمزه قرار داشته که اکنون دانش سرای کشاورزی است.نگارنده سنگ لوحش را هنگامی دید که یک طرف انداخته بودند و به تدریج اراضی مجاور آن را برای زراعت مهیّا می ساختند.برخی او را با حکیم شفایی مظفر بن محمّدحسین کاشانی مؤلف کتاب قرابا دین اشتباه گرفته و آن دو نفر را یکی دانسته اند.این دو بیت از اشعار اوست:هر شب به کوی یار صبا می برد مرا ••••• ما هر دو عاشقیم چرا می برد مرابر دوش خود گرفته و چون برق می دود ••••• در حیرتم که آه کجا می برد مرا
مدرس تبریزی، محمدعلی، ریحانة الادب، ج۳، ص۲۲۸-۲۲۶.
...
wikifeqh: حسن_بن_ملای_اصفهانی