[ویکی فقه] بورینی، حسن بن محمد دمشقی صفّوری، شاعر، مورخ و فقیه شافعی است.
در ۹۶۳ در صَفوریه، در منطقه الجلیل (شمال شهر ناصره در فلسطین)، به دنیا آمد.
چون پدرش اهل بورین در جنوب نابلس بود، بدرالدین به بورینی شهرت یافت.
در ده سالگی، همراه پدر رهسپار دمشق شد و در جامع منجک قرائت قرآن آموخت؛ سپس در مدرسه عمریّه، واقع در صالحیّه دمشق، به تحصیل پرداخت.
وی در همین مدرسه نحو و فرائض و حساب را نزد تنی چند از بزرگان دمشق فراگرفت و در ۹۷۵، به سبب قحطی، ناچار شد که به مدت چهار سال ترک تحصیل کند و در بیت المقدّس اقامت گزیند.
در بیت المقدّس، از محضر شیخ الاسلام محمدبن ابی اللّطف بهره برد سپس به دمشق بازگشت و در خانقاه سمیساطیه ساکن شد و نزد شیوخ آن دیار به تحصیل علوم، از جمله ادبیات و فقه و قرائات و حدیث مشغول شد.
در ۹۸۸، تدریس فقه شافعی را در جامع اموی عهده دار شد؛ همچنین منصب موعظه را در جامع سلطان به عهده داشت و در بسیاری از مدارس دمشق تدریس می کرد.
تسلط بورینی بر ادبیات و تأثیر و حسن بیان او باعث شد که شاگردان بسیاری در محضر درس او گردآیند.
وی را به حافظه قوی، فصاحت و بلاغت در گفتار و علاقه وافر به ادب و لغت و تاریخ ستوده اند.
بدرالدین مفتی شافعی مبرّزی در دمشق به شمار می آمد و از اعتماد و تأیید حاکمان و قاضیان آن جا برخوردار بود.
در ادبیات نیز چیره دست بود.
از وی اشعار بسیاری در استقبال و نظیره گویی شماری از قصائد و قطعات عرب نقل کرده اند.
سیاحت های بورینی
بورینی اهل سیاحت بود و در خلال سفرهایش با دانشمندان معاشرت و گفتگو می کرد.
در دمشق با شیخ بهاءالدّین عاملی (متوفی ۱۰۳۰) معروف به شیخ بهائی که برای سیاحت به دمشق آمده بود، ملاقات و مناظره کرد.
همچنین از دو سفرنامه اش، الرّحله الطّرابلسیّه و الرّحله الحلبیّه، چنین بر می آید که به این دو شهر نیز رفته بوده است.
بورینی زبان فارسی را در کمال فصاحت و استادی می دانست.
آشنایی با زبان فارسی و ترکی
وی فارسی را در ۹۸۸ نزد حافظ حسین کربلایی (متوفی ۹۹۷)، صاحب روضات الجنان که در آن زمان به دمشق رفته بود، فرا گرفته بود.
این آشنایی با زبان فارسی تا بدانجا بود که بعضی مضامین شعر فارسی به اشعار بورینی راه یافت، و حتی به تصریح تذکره نویسان بعضی اشعار وی دقیقاً ترجمه شعری فارسی است.
برای نمونه : «ورق الغُصونِ اذا نظرتَ دَفاترٌ/ مَشحونه بادلّه التّوحید»، که ترجمه این بیت سعدی است: برگ درختان سبز در نظر هوشیار/ هر ورقش دفتریست معرفت کردگار و «یقولونَ فی الصّبحِ الدّعاء مؤثّرٌ/ فقلتُ نَعمْ لوکان لیلی له صبحٌ»، که ترجمه این بیت وحشی بافقی (متوفی ۹۹۱) است: دعاهای سحر گویند می دارد اثر، آری /اثر می دارد اما کی شب عاشق سحر دارد؟ و هم مضمون با این بیت حافظ: بَسَم حکایت دل هست با نسیم سحر/ ولی به بخت من امشب سحر نمی آید.
بورینی در اواخر عمر نیز ترکی را فرا گرفت.
وفات
...
در ۹۶۳ در صَفوریه، در منطقه الجلیل (شمال شهر ناصره در فلسطین)، به دنیا آمد.
چون پدرش اهل بورین در جنوب نابلس بود، بدرالدین به بورینی شهرت یافت.
در ده سالگی، همراه پدر رهسپار دمشق شد و در جامع منجک قرائت قرآن آموخت؛ سپس در مدرسه عمریّه، واقع در صالحیّه دمشق، به تحصیل پرداخت.
وی در همین مدرسه نحو و فرائض و حساب را نزد تنی چند از بزرگان دمشق فراگرفت و در ۹۷۵، به سبب قحطی، ناچار شد که به مدت چهار سال ترک تحصیل کند و در بیت المقدّس اقامت گزیند.
در بیت المقدّس، از محضر شیخ الاسلام محمدبن ابی اللّطف بهره برد سپس به دمشق بازگشت و در خانقاه سمیساطیه ساکن شد و نزد شیوخ آن دیار به تحصیل علوم، از جمله ادبیات و فقه و قرائات و حدیث مشغول شد.
در ۹۸۸، تدریس فقه شافعی را در جامع اموی عهده دار شد؛ همچنین منصب موعظه را در جامع سلطان به عهده داشت و در بسیاری از مدارس دمشق تدریس می کرد.
تسلط بورینی بر ادبیات و تأثیر و حسن بیان او باعث شد که شاگردان بسیاری در محضر درس او گردآیند.
وی را به حافظه قوی، فصاحت و بلاغت در گفتار و علاقه وافر به ادب و لغت و تاریخ ستوده اند.
بدرالدین مفتی شافعی مبرّزی در دمشق به شمار می آمد و از اعتماد و تأیید حاکمان و قاضیان آن جا برخوردار بود.
در ادبیات نیز چیره دست بود.
از وی اشعار بسیاری در استقبال و نظیره گویی شماری از قصائد و قطعات عرب نقل کرده اند.
سیاحت های بورینی
بورینی اهل سیاحت بود و در خلال سفرهایش با دانشمندان معاشرت و گفتگو می کرد.
در دمشق با شیخ بهاءالدّین عاملی (متوفی ۱۰۳۰) معروف به شیخ بهائی که برای سیاحت به دمشق آمده بود، ملاقات و مناظره کرد.
همچنین از دو سفرنامه اش، الرّحله الطّرابلسیّه و الرّحله الحلبیّه، چنین بر می آید که به این دو شهر نیز رفته بوده است.
بورینی زبان فارسی را در کمال فصاحت و استادی می دانست.
آشنایی با زبان فارسی و ترکی
وی فارسی را در ۹۸۸ نزد حافظ حسین کربلایی (متوفی ۹۹۷)، صاحب روضات الجنان که در آن زمان به دمشق رفته بود، فرا گرفته بود.
این آشنایی با زبان فارسی تا بدانجا بود که بعضی مضامین شعر فارسی به اشعار بورینی راه یافت، و حتی به تصریح تذکره نویسان بعضی اشعار وی دقیقاً ترجمه شعری فارسی است.
برای نمونه : «ورق الغُصونِ اذا نظرتَ دَفاترٌ/ مَشحونه بادلّه التّوحید»، که ترجمه این بیت سعدی است: برگ درختان سبز در نظر هوشیار/ هر ورقش دفتریست معرفت کردگار و «یقولونَ فی الصّبحِ الدّعاء مؤثّرٌ/ فقلتُ نَعمْ لوکان لیلی له صبحٌ»، که ترجمه این بیت وحشی بافقی (متوفی ۹۹۱) است: دعاهای سحر گویند می دارد اثر، آری /اثر می دارد اما کی شب عاشق سحر دارد؟ و هم مضمون با این بیت حافظ: بَسَم حکایت دل هست با نسیم سحر/ ولی به بخت من امشب سحر نمی آید.
بورینی در اواخر عمر نیز ترکی را فرا گرفت.
وفات
...
wikifeqh: حسن_صفوری_بورینی