حاج سید حسن انگجى

[ویکی اهل البیت] مجاهد بزرگ و فقیه بلندآوازه دیار آذربایجان، سید حسن حسینی انگجی، یکی از دانشورانی است که زندگی پُربارش، مالامال از رشادت ها و شجاعت ها است. او در طول عمر شریف خویش، هماره در راه احیای ارزش های اسلامی و برپایی حکومت اسلامی، کوشش های فراوانی از خود نشان داد و سال ها برای زدودن بی عدالتی ها و ظلم های بی حدّ رژیم فاسد پهلوی مبارزه کرد. فقیهی که هیچ وقت سنگر مبارزه را رها نکرد و تا آخرین لحظات عمر بابرکتش حمایت خود را از حرکت های مذهبی و انقلابی حضرت امام راحل اعلام داشت. در این مقاله برآنیم تا صفحات زندگی این مرد بزرگ را ورق زنیم تا دین خود را به ساحت مقدس یکی دیگر از مدافعان مکتب پرافتخار تشیع ادا کنیم.
سید حسن، فرزند ارشد آیت الله حاج میرزا ابوالحسن حسینی انگجی معروف به حاج سید حسن آقا، از عالمان بزرگ شیعه در سده چهاردهم است. وی در محله انگجِ شهر تبریز چشم به هستی گشود و سال 1314 ق. (1275 ش) در شناسنامه اش رقم خورد.
او خلف صالحِ آیت الله انگجی مبارز و مجاهد معروف دوره مشروطیت است. مادرش، حاجیه فاطمه خانم دختر امام جمعه، زنی صالح و پارسا بود که در تربیت و پرورش فرزند دلبندش با جان و دل تلاش و کوشش می کرد.
سید حسن، رفته رفته رشد نمود و دوران کودکی را در زادگاه خویش گذراند. او در کانون گرم و پُرمهر و محبت پدر، مادر و پدربزرگ مهربانش (شادروان حاج میرزا محمد معروف به شیخ الشریعه (متوفای 1321 ق)، دوران رشد و تکامل را طی نمود و به سن تحصیل رسید. بنابر رسم دیرین شهر تبریز، تحصیلات خویش را در مکتب خانه آغاز نمود و خواندن و نوشتن را فراگرفت. دروس آغازین علوم حوزوی را در شهر تبریز از محضر استادان وقت فراگرفت. وی سطوح عالی را از مکتب دو استاد مسلم حوزه علمیه تبریز، علامه مجاهد حاج میرزا صادق آقا دینودی (1351-1274 ق) و فقیه نستوه حاج میرزا ابوالحسن انگجی (پدر بزرگوارش)، استفاده نمود و از دریای مواج علم و دانش آن ها بهره ها برد.
آیت الله انگجی پس از پشت سر نهادن سطوح عالی، برای تکمیل معلومات خود، در عنفوان جوانی به شهر مقدس قم رفت و سال ها در جوار مرقد ملکوتی دختر موسی بن جعفر علیه السلام به کسب دانش پرداخت. او در آن جا فقه، اصول، رجال، حدیث، فلسفه، عرفان و تفسیر را نیک آموخت و در جلسات درسی دو استاد بزرگ حوزه علمیه قم، آیت الله شیخ عبدالکریم حائری یزدی (1276-1355 ق) و آیت الله سید محمد حجت کوه کمری (1372-1310 ق)، زانوی ادب بر زمین زد و سال ها از محضر پرفیض آن ها بهره ها برد.