جنگل پهن برگ خشک حاره ای و نیمه حاره ای یک نوع زیستگاه است که توسط صندوق جهانی طبیعت تعریف شده است و در عرض های جغرافیایی گرمسیری و نیمه گرمسیری قرار دارد. [ ۱] اگرچه این جنگل ها در آب و هوای گرم در تمام طول سال، ممکن است صدها سانتی متر باران در سال دریافت کنند، آن ها دارای فصول خشک طولانی هستند که چندین ماه طول می کشد، که بر اساس منطقهٔ جغرافیایی آن ها متفاوت است. این خشکسالی های فصلی تأثیر زیادی بر روی همه موجودات زندهٔ جنگل دارد.
در بیشتر این جنگل ها، درختان برگ ریز غالب هستند و در طول خشکسالی، دورهٔ بی برگی رخ می دهد که بسته به نوع گونه درخت، متفاوت است. از آن جایی که درختان، از طریق برگ های خود، رطوبت خود را از دست می دهند، ریزش برگ ها به درختانی مانند ساج و آبنوس کوهی اجازه می دهد تا آب را برای استفاده در دوره های خشکسالی، حفظ کنند. ریزش برگ درختان، لایهٔ تاج پوش جنگل را باز کرده و نور خورشید را قادر می سازند تا به سطح زمین برسد و رشد گیاهان کوچک را تسهیل کند. درختان در مکان های مرطوب و درختانی که به آب های زیرزمینی دسترسی دارند، معمولاً همیشه سبز هستند. مکان های نابارور نیز تمایل به پذیرش درختان همیشه سبز دارند. سه منطقهٔ زیست محیطی جنگل های خشک استوایی، جنگل های همیشه سبز خشک دکن شرقی، جنگل های همیشه سبز خشک منطقهٔ خشک سری لانکا، و جنگل های همیشه سبز خشک جنوب شرقی هندوچین، با درختان همیشه سبز مشخص می شوند. [ ۱]
این گونه جنگل ها، اگرچه تنوع بیولوژیکی کمتری نسبت به جنگل های بارانی دارند، اما جنگل های خشک گرمسیری، محل زندگی طیف گسترده ای از حیات وحش از جمله میمون ها، گوزن ها، گربه های بزرگ، طوطی ها، جوندگان مختلف و پرندگان زمینی هستند. زیست توده پستانداران در جنگل های خشک بیشتر از جنگل های بارانی است، به ویژه در جنگل های خشک آسیایی و آفریقایی. بسیاری از این گونه ها سازگاری فوق العاده ای با اقلیم نامناسب و دشوار، نشان می دهند. [ ۱]
این بیوم متناوب با عنوان بیوم جنگل خشک گرمسیری و نیمه گرمسیری یا بیوم جنگل برگریز گرمسیری و نیمه گرمسیری شناخته می شود.
جنگل های خشک، معمولاً در نواحی خشک تر شمال و جنوب کمربند جنگل های بارانی استوایی، جنوب یا شمال بیابان های نیمه گرمسیری، معمولاً در دو ناحیه وجود دارند: یکی بین مدار ۱۰ تا ۲۰ درجهٔ شمالی و دیگری بین ۱۰ تا ۲۰ درجهٔ جنوبی.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر بیشتر این جنگل ها، درختان برگ ریز غالب هستند و در طول خشکسالی، دورهٔ بی برگی رخ می دهد که بسته به نوع گونه درخت، متفاوت است. از آن جایی که درختان، از طریق برگ های خود، رطوبت خود را از دست می دهند، ریزش برگ ها به درختانی مانند ساج و آبنوس کوهی اجازه می دهد تا آب را برای استفاده در دوره های خشکسالی، حفظ کنند. ریزش برگ درختان، لایهٔ تاج پوش جنگل را باز کرده و نور خورشید را قادر می سازند تا به سطح زمین برسد و رشد گیاهان کوچک را تسهیل کند. درختان در مکان های مرطوب و درختانی که به آب های زیرزمینی دسترسی دارند، معمولاً همیشه سبز هستند. مکان های نابارور نیز تمایل به پذیرش درختان همیشه سبز دارند. سه منطقهٔ زیست محیطی جنگل های خشک استوایی، جنگل های همیشه سبز خشک دکن شرقی، جنگل های همیشه سبز خشک منطقهٔ خشک سری لانکا، و جنگل های همیشه سبز خشک جنوب شرقی هندوچین، با درختان همیشه سبز مشخص می شوند. [ ۱]
این گونه جنگل ها، اگرچه تنوع بیولوژیکی کمتری نسبت به جنگل های بارانی دارند، اما جنگل های خشک گرمسیری، محل زندگی طیف گسترده ای از حیات وحش از جمله میمون ها، گوزن ها، گربه های بزرگ، طوطی ها، جوندگان مختلف و پرندگان زمینی هستند. زیست توده پستانداران در جنگل های خشک بیشتر از جنگل های بارانی است، به ویژه در جنگل های خشک آسیایی و آفریقایی. بسیاری از این گونه ها سازگاری فوق العاده ای با اقلیم نامناسب و دشوار، نشان می دهند. [ ۱]
این بیوم متناوب با عنوان بیوم جنگل خشک گرمسیری و نیمه گرمسیری یا بیوم جنگل برگریز گرمسیری و نیمه گرمسیری شناخته می شود.
جنگل های خشک، معمولاً در نواحی خشک تر شمال و جنوب کمربند جنگل های بارانی استوایی، جنوب یا شمال بیابان های نیمه گرمسیری، معمولاً در دو ناحیه وجود دارند: یکی بین مدار ۱۰ تا ۲۰ درجهٔ شمالی و دیگری بین ۱۰ تا ۲۰ درجهٔ جنوبی.
