جنگل های جمهوری آذربایجان. مساحت کل جنگل های جمهوری آذربایجان ۱٬۰۲۱٬۸۸۰ هکتار ( ۱۰٬۲۱۸٫۸ کیلومتر مربع ) یا ۱۱/۸٪ مساحت این کشور است. [ ۲] [ ۳] زیست بوم این جنگل ها شامل جنگل برگریز معتدل، جنگل مختلط و پهن برگ معتدل، جنگل های مخروطی معتدل، و جنگل کنار رودی می شود. [ ۲] مختصصان، برآورد می کنند که در سده های ۸ و ۹ میلادی، پوشش این جنگل ها نزدیک به ۳۰٪ تا ۳۵٪ بود که بیشتر در جاهای کوهستانی قرار داشت. [ ۲] [ ۴]
درحالیکه به طورکلی، جمهوری آذربایجان، کشوری با پوشش جنگلی کم است این جنگل ها به شکل ناموزونی در کشور، پخش شده اند. در جاهای کم بلندی، پوشش جنگلی، بسیار پراکنده است. همچنین به خاطر بارندگی بسیار کم، رشد درخت و جنگل در این جاها دشوار است. درحالیکه در بسیار از جاهای کوهستانی و به ویژه جاهای مرطوب، پوشش جنگلی، بسیار بیشتر است. [ ۲]
۴۹٪ جنگل های کشور در قفقاز بزرگ، ۳۴٪ در قفقاز کوچک، ۱۵٪ در منطقه کوه های تالش - سرزمین پست لنکران، ۲٪ در سرزمین پست کور - آراز، و ۰٪/۵ در جمهوری خودمختار نخجوان قرار دارند. [ ۲]
جنگل های جمهوری آذربایجان به دو ناحیه بوم شناختی اصلی: «جنگل های مختلط قفقاز» در قفقاز بزرگ و کوچک، و «جنگل های مختلط کاسپینی هیرکانی» در منطقه کوه های تالش - سرزمین پست لنکران تقسیم می شوند.
جنگل های آذربایجان میزبان بسیاری گونه های درخت و درختچه بومی هستند که ریشه در دور زمین شناسی ترشیاری دارند و تحت تأثیر دوره یخچالی پلیوسن و پلیستوسن نبوده اند.
این جنگل ها ۴۳۵ گونه درخت و بوته در خود دارند که ۱۵۰ گونه آن بومی هستند. برخی نمونه های بومی، شمشاد هیرکانی ( شمشاد جنگلی ) ، همتای قفقازی گلابی اروپایی، اقاقیای لنکرانی ( شب خسب ) ، بلوط برگ شاه فندقی ( بلندمازو ) ، بلوط قفقازی ( اوری ) ، زبان گنجشک قفقازی ( Fraxinus angustifolia ) ، زبان گنجشک اروپایی ( زبان گنجشک ) ، ممرز خاوری ( لور ) ، راش خاوری، خرمالوی قفقازی ( خرمندی ) ، لیلکی کاسپینی ( لیلکی ) ، توسکای قفقازی ( توسکای ییلاقی ) ، توسکای سیاه، صنوبر سپید ( سپیدار ) ، گردوی قفقازی ( لرگ ) ، درخت آهن پارسی ( انجیلی ) ، درخت آزاد قفقازی ( درخت آزاد ) ، کوله خاس، افرای مخملی ( پلت ) ، افرای کاپادوکیه ای ( شیردار ) ، نارون wych ( ملچ ) ، نمدار قفقازی ( Tilia dasystyla ) ، گیلاس وحشی ( گیلاس خودرو ) ، بارانک وحشی، شاه بلوط شیرین، و نراد قفقازی هستند.
بیشتر زمین ها در شبه جزیره آب شوران و گوبُستان، سرزمین های پست کورا - آراشینسکایا، و کوه پایه و دشت های نخجوان از درمنه کَم عُمر و گیاهان شورپسند پوشیده شده اند. گونه های مختلفی از درختچه و بوته های سازگار با خاک شور، مانند علف شور، پتاسی، قلیا، و شور باتلاقی وجود دارند. درختچه های گز و ذرت خوشه ای در سراسر زمین های پست، پخش شده اند. [ ۵]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدرحالیکه به طورکلی، جمهوری آذربایجان، کشوری با پوشش جنگلی کم است این جنگل ها به شکل ناموزونی در کشور، پخش شده اند. در جاهای کم بلندی، پوشش جنگلی، بسیار پراکنده است. همچنین به خاطر بارندگی بسیار کم، رشد درخت و جنگل در این جاها دشوار است. درحالیکه در بسیار از جاهای کوهستانی و به ویژه جاهای مرطوب، پوشش جنگلی، بسیار بیشتر است. [ ۲]
۴۹٪ جنگل های کشور در قفقاز بزرگ، ۳۴٪ در قفقاز کوچک، ۱۵٪ در منطقه کوه های تالش - سرزمین پست لنکران، ۲٪ در سرزمین پست کور - آراز، و ۰٪/۵ در جمهوری خودمختار نخجوان قرار دارند. [ ۲]
جنگل های جمهوری آذربایجان به دو ناحیه بوم شناختی اصلی: «جنگل های مختلط قفقاز» در قفقاز بزرگ و کوچک، و «جنگل های مختلط کاسپینی هیرکانی» در منطقه کوه های تالش - سرزمین پست لنکران تقسیم می شوند.
جنگل های آذربایجان میزبان بسیاری گونه های درخت و درختچه بومی هستند که ریشه در دور زمین شناسی ترشیاری دارند و تحت تأثیر دوره یخچالی پلیوسن و پلیستوسن نبوده اند.
این جنگل ها ۴۳۵ گونه درخت و بوته در خود دارند که ۱۵۰ گونه آن بومی هستند. برخی نمونه های بومی، شمشاد هیرکانی ( شمشاد جنگلی ) ، همتای قفقازی گلابی اروپایی، اقاقیای لنکرانی ( شب خسب ) ، بلوط برگ شاه فندقی ( بلندمازو ) ، بلوط قفقازی ( اوری ) ، زبان گنجشک قفقازی ( Fraxinus angustifolia ) ، زبان گنجشک اروپایی ( زبان گنجشک ) ، ممرز خاوری ( لور ) ، راش خاوری، خرمالوی قفقازی ( خرمندی ) ، لیلکی کاسپینی ( لیلکی ) ، توسکای قفقازی ( توسکای ییلاقی ) ، توسکای سیاه، صنوبر سپید ( سپیدار ) ، گردوی قفقازی ( لرگ ) ، درخت آهن پارسی ( انجیلی ) ، درخت آزاد قفقازی ( درخت آزاد ) ، کوله خاس، افرای مخملی ( پلت ) ، افرای کاپادوکیه ای ( شیردار ) ، نارون wych ( ملچ ) ، نمدار قفقازی ( Tilia dasystyla ) ، گیلاس وحشی ( گیلاس خودرو ) ، بارانک وحشی، شاه بلوط شیرین، و نراد قفقازی هستند.
بیشتر زمین ها در شبه جزیره آب شوران و گوبُستان، سرزمین های پست کورا - آراشینسکایا، و کوه پایه و دشت های نخجوان از درمنه کَم عُمر و گیاهان شورپسند پوشیده شده اند. گونه های مختلفی از درختچه و بوته های سازگار با خاک شور، مانند علف شور، پتاسی، قلیا، و شور باتلاقی وجود دارند. درختچه های گز و ذرت خوشه ای در سراسر زمین های پست، پخش شده اند. [ ۵]
