جنگ دوره ممالیک

[ویکی فقه] جنگ دوره ممالیک، به لشکرکشی های ممالیک از زمان عزیمت از قاهره ، و محل استقرار بخش اصلی سپاه ، تا بازگشت به همان شهر پرداخته می شود.
قصد اعزام نیروهای عظیم علیه دشمن قدرتمند را معمولاً با بر افراشتن پرچم اعلام می کردند، گاه پیشاپیش ، با نواختن طبل های مخصوص (کوس )، پرچمی خاص ، به نامِ جالیش ، را بر فراز طبل خانه بر می افراشتند، کمی پس از این مراسم از لشکر بازدید و چند روز بعد « نفقه السفر » تقسیم می شد و در این فرصت ، هر سربازی تجهیزات و ذخیره های خود را تکمیل می کرد ، به راه انداختن شبانه نیروها از قاهره را فرا خوان عمومی ( النفیرالعام ) می گفتند، قشونی که مأموریت داشت در نبرد شرکت کند، دستورهایی مکتوب (اوراق یا اوراق التجرید) دریافت می کرد. مأموران نظامی (نُقَباءُالممالیکِ السلطانیه و نقباءُ الحَلْقَه ) موظف بودند بر حضور به موقع اعضای لشکر در محل معین نظارت کنند.
تدارک نیرو
کمی پیش از حرکت لشکر، در پایگاه هایی که در طول مسیر قرار داشت ، تدارکات گوناگون دیده می شد، از جمله محموله هایی شامل جو، گندم ، مرغ ، کبوتر، اردک ، انواع شیرینی ، انواع صیفی و دیگر خوراکی ها و نیز هیزم ، اسب ، شترهای سواری و بارکش فراهم می گردید، به جز اوقاتی که دشمنِ متجاوز، امکان انتخابِ زمانِ نبرد را داشت (مانند نبردهای بزرگ سوریه )، خود ممالیک عمدتاً در بهار، که هوا ملایم بود، لشکرکشی می کردند. لشکرکشی های زمستانه ، به ویژه در جهت سوریه ، بسیار به ندرت اتفاق می افتاد و ناراحتی ها و اعتراض هایی را بر می انگیخت ، عزیمت لشکر را از قاهره به اردوهای نزدیک ، تِبْریز می نامیدند، سلطان و امرا یکی پس از دیگری ، در رأس طُلْبِ خود به آنجا می رفتند، این کار معمولاً از صبح تا ظهر، و گاه به ندرت چند روز، طول می کشید.
فرماندهی
وقتی سلطان به جنگ می رفت ، شخصاً فرماندهی نیروهای اعزامی (تجریده ) را برعهده داشت ، در غیر این صورت عالی رتبه ترین امیر این کار را برعهده می گرفت که معمولاً مُقدَّمُ العسکر/ العساکر و گاه مُقدّم الجیش / الجیوش بود و گاه به اختصار مقدّم خوانده می شد، در نبردهایی که مستلزم سفرهای دریایی بود، گاه دو نفر به فرماندهی لشکر گمارده می شدند: فرمانده دریا (مقدّم العسکرفی البحر یا مقدّم البحریه ) و فرمانده خشکی (مقدّم العسکر فی البرّ)
اردوی سپاه
...