جزیه در عثمانی

[ویکی فقه] مالیاتی که از اهل ذمه گرفته می شود جزیه نام دارد.
در دوره عثمانی تا قرن دهم ، به جای جزیه واژه خراج به کار می رفت و بعدها واژه جزیه یا جزیه شرعی جایگزین آن شد. جزیه را برای تمایز آن از خراج زمین ، گاه باش خراجی نیز گفته اند. تحصیلدارِ جزیه را نیز خراجی یا خراجّی و بعدها جزیه دار می گفتند. به دلیل تمایل خزانه به نگهداری درآمدهای حاصل از جزیه در سطحی بالا، گاه هرکس ، مسلمان و غیرمسلمان ، که یک باشتینه در اختیار داشت ، بایست جزیه می پرداخت .
جزیه در مناطق مفتوحه
عثمانیان در مناطق مفتوحه خویش چون بالکان و مجارستان ، مالیات سرانه ای را به مثابه جزیه پذیرفتند که پیش از فتح ، هر خانواده به پادشاهان می پرداخت و مقدار آن یک فلوری (سکه طلا ) بود. در مجارستان به این نوع مالیات اسپنجه می گفتند.
دقت در اخذ و مصرف جزیه
جزیه نوعی مالیات دینی به شمار می رفت و ازاین رو در جمع آوری و هزینه کردن آن دقت فراوانی می شد. واگذاری درآمدهای حاصل از جزیه ، که بندگان سلطان (قول ها) برای خزانه دولت جمع آوری می کردند، به صورت تیمار یا مقاطعه ، به ندرت صورت می گرفت .
سرپرستی و اداره جزیه
...