تقی الدین ابن صلاح

[ویکی فقه] اِبْن ِ صَلاح ، تقی الدین ابوعمرو عثمان بن عبدالرحمان بن عثمان ابن موسی بن ابی نصر نصری شَهرزوری (۵۷۷ -۶۴۳ق / ۱۱۸۱- ۱۲۴۵م ) محدث ، مفسر و فقیه شافعی است.
وی در شَرَخان ( قریه ای در نزدیکی شهر زور در عراق کنونی ) به دنیا آمد و در شهرزور نزد پدرش صلاح که یکی از مشایخ بزرگ کرد بود، به فراگیری فقه پرداخت .
مشایخ حدیث
سپس برای ادامه تحصیل عازم موصل شد و در آن جا از عبیدالله بن سمین ، نصر بن سلامة هیتی ، محمود بن علی موصلی ، عبدالمحسن بن طوسی و دیگران استماع حدیث کرد. وی همچنین در بغداد از ابواحمد بن سُکینه و ابوحفص عمر بن طبرزد؛ در همدان از ابوالفضل ابن مُعَرَّم ؛ در نیشابور از منصور بن عبدالمنعم ابن فُراوی ، مؤید بن محمد طوسی و دیگران ؛ در مرو از ابوالمظفر ابن سمعانی ؛ در دمشق از قاضی عبدالصمد ابن حَرَستانی ، موفق الدین ابن قدامة مَقدِسی ، فخرالدین ابن عساکر و سبط ابن جوزی ؛ در حلب از ابومحمد ابن علوان (الاستاذ) و در حران از عبدالقادر رُهاوی حدیث شنید.
تدریس در بیت المقدس
ابن صلاح مدتی در بیت المقدس در مدرسه ناصریه (صلاحیه ) به تدریس پرداخت و پس از آنکه دیوارهای شهر به فرمان مُظَّم ویران شد، به دمشق آمد و در مدرسه رَواحیه مشغول تدریس شد. با تأسیس دارالحدیث اشرفیه (۶۳۰ق / ۱۲۳۳م ) مسئولیت تدریس آن به عهده وی نهاده شد و چندی بعد تدریس مدرسه شامیه صغری را نیز پذیرفت و وظایف خود را در هر ۳ مدرسه بی کم و کاست انجام می داد.
راویان حدیث و شاگردان
...