تفسیر بسمله

[ویکی فقه] آغاز امور با نام افراد برای انتساب کارها به آنان است، ازاین رو انسانها بعضی از کارهایشان را با نام افرادی آغاز می کنند که آنان را به بزرگی می شناسند و بدین وسیله امید رضایت آن بزرگ و جلب نظر او را دارند.
شروع قرآن با بسمله و تکرار آن در ابتدای هر سوره بدین معناست که همه احکام ، دستورات، اخلاق ، آداب و مواعظ بیان شده در این کتاب شریف برای خدا و از جانب او و همچنین آموزشی است برای انسانها تا گفتار و کردار خود را با نام خدا آغار کنند، زیرا شروع کارها با نام خدا موجب استعانت از او و انتساب کارها به آن ذات مقدس است و بدین وسیله گفتار و کردار آدمی جنبه قدسی و الهی پیدا می کند و در آن برکت پدید می آید و ماندگار می شود، زیرا هر آنچه با نام خدا انجام پذیرد باطل و هالک نمی گردد و بهره هر چیزی از بقا و ماندگاری به میزان انتساب و ارتباط آن با وجه باقی و کریم ربوبی است. در روایت مشهور نبوی آمده است: «کل أمر ذی بال لم یبدأ فیه باسم اللّه فهو أبتر».
نشان بندگی
بنابراین آغاز کردن به بسمله متضمن برائت کار از هرگونه نفسانیت و انتساب به غیر خداست و به سان نشانی برای بندگی و عبودیت خدا در کارهاست، چنان که حضرت رضا (علیه السلام) فرمود: گفتن «بسم اللّه الرحمن الرحیم» یعنی نشان می نهم بر خودم به نشانی از نشانه های خدا و این نشان همان عبادت و بندگی است.
تفسیر مفسران
بعضی از مفسران محتمل دانسته اند که گفتن بسمله بدین معنا باشد که به وسیله قدرت و توانایی خدا به این کار موفق می شوم و اگر خداوند این توانایی را به من عطا نمی فرمود به انجام دادن آن موفق نمی شدم. جمعی از مفسران مفهوم بسمله را در هر سوره متناسب با مفهوم و غایت و غرض مترتب بر همان سوره می دانند.
ترکیب
...