اردشیر سوم دهمین شاهنشاه هخامنشی بود که از سال ۳۵۸ تا ۳۳۸ پیش از میلاد بمدت ۲۰ سال بر ایران پادشاهی کرد. سلطنت اردشیر سوم، تماماً صرف خوابانیدن شورش ها، در ممالک تابعه گردید. [ ۱]
مصر که طغیانش همچنان از سال ها قبل، ادامه یافته بود، غالباً به طغیان های آسیای صغیر ( غرب ترکیه ) و نواحی مجاور نیز دامن می زد و همین نکته سبب شد که شاه برای دفع آن، دست به اقدام جدی بزند. مع هذا لازم دید که اول به شهر صیدا ( شهری در لبنان امروزی ) که متحد مصر بود و فنیقیه را هم به آشوب کشیده بود، توجه کند. در سال ۳۴۴ پیش از میلاد، اردشیر سوم پس از فرو نشاندن شورش فینیقیه، با سپاه خود و یونانیان اجیر از راه خشکی عزیمت مصر کرد. شاه که بسیار دوستدار بود که مصر را از نو تسخیر کند، رسولانی به شهرهای یونانی فرستاده، شهرهای بزرگ را دلگرمی کرد که در جنگ او با مصر شرکت جویند.
آتنی ها و اسپارت ها پاسخ دادند که خیلی مایلند، مناسبات دوستانه خود را با شاه نگهداری کنند، ولی نمی توانند سپاهی بدهند. تِبی ها هزار تن سنگین اسحله به سرداری لاکراتس فرستادند. اهالی آرگوس سه هزار تن دادند بی اینکه سرداری برای این عده معین کرده باشند، ولی بعد به درخواست شاه نیکوسترات نامی را سردار این عده کردند. او شخصی بود از مردان عمل و دارای نظری صائب ولی حبه ای هم دیوانگی داشت، روشنگری آن که چون قوی هیکل و زورمند بود حرکات و رفتار هرکول ( پهلوان داستانی یونانی ها ) را تقلید می کرد و به هنگام جنگ پوست شیری را در برکرده، گرزی بدست می گرفت. یونانی های آسیائی هم مانند تبی ها و اهالی آراگس شش هزار تن فرستادند. چنانکه عدهٔ تمام سپاه یونانی به ده هزار تن می رسید.
اردشیر سوم به طرف مصر راند تا به دریاچه و باتلاق های سیربونید رسید و بواسطهٔ نبود شناسائی محل عده ای از سپاهیان او در باتلاقها فرورفته، کشته شدند. این دریاچه میان سوریه و مصر واقع و دارای درازای و ژرفای بسیار و پهنا بسیار کمی بود و سواحل آن را بادهای جنوبی از ماسه و ریگ روان میپوشید. چنانکه دریاچه مزبور مانند زمینی به نظر می آمد و مسافر فریب ظاهر را خورده پا روی ماسه ای که در زیرش آب بود می گذاشت و می دید که هرچند جای پایش بر زمین نقش می بندد ولی زمین محکم است بعد که قدری پیش می رفت چون دیگر نه راه پس داشت و نه راه پیش، سپس فرورفته هلاک می گردید. این باتلاقها را که در آن زمان باراثر می نامیدند اکنون خشک گردیده اند پس از گذشتن از باتلاقهای یادشده اردشیر سوم به پلوز که نخستین شهر مصر و در نخستین شعبه مصب نیل واقع بود رسید. ایرانی ها در چهل استادی ( یک فرسنگ و ثلث ) پلوز اردو زدند و یونانیها در مجاورت آنها.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفمصر که طغیانش همچنان از سال ها قبل، ادامه یافته بود، غالباً به طغیان های آسیای صغیر ( غرب ترکیه ) و نواحی مجاور نیز دامن می زد و همین نکته سبب شد که شاه برای دفع آن، دست به اقدام جدی بزند. مع هذا لازم دید که اول به شهر صیدا ( شهری در لبنان امروزی ) که متحد مصر بود و فنیقیه را هم به آشوب کشیده بود، توجه کند. در سال ۳۴۴ پیش از میلاد، اردشیر سوم پس از فرو نشاندن شورش فینیقیه، با سپاه خود و یونانیان اجیر از راه خشکی عزیمت مصر کرد. شاه که بسیار دوستدار بود که مصر را از نو تسخیر کند، رسولانی به شهرهای یونانی فرستاده، شهرهای بزرگ را دلگرمی کرد که در جنگ او با مصر شرکت جویند.
آتنی ها و اسپارت ها پاسخ دادند که خیلی مایلند، مناسبات دوستانه خود را با شاه نگهداری کنند، ولی نمی توانند سپاهی بدهند. تِبی ها هزار تن سنگین اسحله به سرداری لاکراتس فرستادند. اهالی آرگوس سه هزار تن دادند بی اینکه سرداری برای این عده معین کرده باشند، ولی بعد به درخواست شاه نیکوسترات نامی را سردار این عده کردند. او شخصی بود از مردان عمل و دارای نظری صائب ولی حبه ای هم دیوانگی داشت، روشنگری آن که چون قوی هیکل و زورمند بود حرکات و رفتار هرکول ( پهلوان داستانی یونانی ها ) را تقلید می کرد و به هنگام جنگ پوست شیری را در برکرده، گرزی بدست می گرفت. یونانی های آسیائی هم مانند تبی ها و اهالی آراگس شش هزار تن فرستادند. چنانکه عدهٔ تمام سپاه یونانی به ده هزار تن می رسید.
اردشیر سوم به طرف مصر راند تا به دریاچه و باتلاق های سیربونید رسید و بواسطهٔ نبود شناسائی محل عده ای از سپاهیان او در باتلاقها فرورفته، کشته شدند. این دریاچه میان سوریه و مصر واقع و دارای درازای و ژرفای بسیار و پهنا بسیار کمی بود و سواحل آن را بادهای جنوبی از ماسه و ریگ روان میپوشید. چنانکه دریاچه مزبور مانند زمینی به نظر می آمد و مسافر فریب ظاهر را خورده پا روی ماسه ای که در زیرش آب بود می گذاشت و می دید که هرچند جای پایش بر زمین نقش می بندد ولی زمین محکم است بعد که قدری پیش می رفت چون دیگر نه راه پس داشت و نه راه پیش، سپس فرورفته هلاک می گردید. این باتلاقها را که در آن زمان باراثر می نامیدند اکنون خشک گردیده اند پس از گذشتن از باتلاقهای یادشده اردشیر سوم به پلوز که نخستین شهر مصر و در نخستین شعبه مصب نیل واقع بود رسید. ایرانی ها در چهل استادی ( یک فرسنگ و ثلث ) پلوز اردو زدند و یونانیها در مجاورت آنها.
