بیعه

[ویکی فقه] بیعَه، عبادتگاهِ اهل کتاب می یاشد.
این واژه در قرآن یک بار به صورت جمع، بِیَع، آمده است.

اقوال درباره زبان واژه بیعه
سیوطی آن را در زمره واژه های غیرعربی قرآن ذکر کرده است. به نوشته جوالیقی برخی واژه بیعه را فارسیِ معرّب دانسته اند، اما جِفری با ردّ این نظر، سریانی بودن آن را روشن می داند. به گفته وی صورت سریانی بیعه در اصل به معنای تخم (بیض عربی) بوده و سپس مجازاً برای رأس طاقهای مدور و نیز عبادتگاههای گنبددار به کار رفته است.

معنای لغوی بیعه
لغت شناسان و فرهنگ نویسان بیعه را، که جمع آن به صورت بِیَعات و بِیْعات هم آمده است، غالباً پرستشگاه ترسایان یا کلیسا معنا کرده اند، هر چند آن را عبادتگاهِ یهودیان هم گفته اند. برخی نیز آن را مترادف کنیسه و اطلاق هر دو را، در اصل، بر همه معابد یهود و نصاری دانسته اند، اگر چه براساس قولِ مشهور، کنیسه اختصاصاً عبادتگاه یهودیان است

اقوال مختلف مفسران درباره بیعه
...