بودیسم

[ویکی فقه] از آیین های رایج در شرق آسیا و دارای اماکن زیارتی مقدس و مناسکی همانند حج و عمره می باشد.
آیین بودایی پس از اسلام و مسیحیت ، از جمله آیین هایی است که در سراسر جهان پیرو دارند. بر پایه آمار سال ۲۰۰۵م. این آیین ۳۶۰ میلیون پیرو در سراسر جهان دارد. این پیروان در هند، مغولستان، تبت، چین، کره، ژاپن، آمریکا و اروپا پراکنده اند. آیین بودا دین اصلی برخی کشورها از جمله سریلانکا، میانمار (برمه)، تایلند، کامبوج، لائوس، ویتنام، ژاپن، چین، تبت و مغولستان به شمار می آید. این آیین در تعالیم بودا ریشه دارد. تحقیقات و مطالعات محققان نشان می دهد که بودا شخصیتی تاریخی است، نه افسانه ای. فارغ از منابع آیین بودا، هیچ گزارش تاریخی معتبری از زندگی و تعلیمات بودا در دست نیست. همه گزارش های موجود، مطالبی است که سینه به سینه میان بوداییان به نسل های بعد منتقل شده و حدود چهار سده پس از وی نگارش یافته است. بنابراین، مطالب گزارش شده درباره بودا، تنها برخاسته از متون دینی آیین بودا است و نه برآمده از گزارش های معتبر تاریخی.
نام اصلی بودا
بر پایه گزارش های اساطیری موجود در منابع بودایی، نام اصلی بودا «سیدارته گوتمه» بوده که احتمالاً در فاصله سال های ۵۶۳-۴۸۳ ق. م. می زیسته است. او در قبیله شاکیا (sakya) در منطقه کوچکی در هیمالیا که امروز در مرز نپال قرار دارد، زاده شد. سیدارته در دامان آیین هندو پرورش یافت و در ۱۶ سالگی ازدواج کرد و در ۲۹ سالگی پس از حوادثی چند، مسیر زندگی اش تغییر کرد. وی که پیشتر آموزش های ویژه یک شاهزاده را فرا گرفته بود، جامه زهد بر تن کرد و زیر نظر آموزگاران معنوی آموزش دید. پس از سال ها صبر و شکیبایی به مطلوب خویش دست یافت و زیر یک درخت، در جایی که امروز به بودگیا معروف شده است، به حقیقت دست یافت و به مقام بودایی نایل شد. اساطیر بودایی بر آنند که خدایان متمایل بودند تا سیدارته به شخصی مقدس تبدیل گردد. به باور خدایان، بودا راهگشای بسیاری از مشکلاتی بود که پیش روی آن ها قرار داشت و رسیدن وی به مقام بودایی، برای آن ها نیز سودمند بود. از این رو، خدایان سعی کردند تا با قرار دادن رخدادهایی در زندگی بودا، او را از زندگی اشرافی خویش دور کنند و به مقام روحانی رهنمون سازند.
معنای بودا
لقب بودا در زبان سنسکریت به معنای فرد بیدار است. در ادیان هند، این عنوان برای هر شخصی که به روشنی رسیده، به کار می رود و به بودای تاریخی اختصاص ندارد. با این حال، میان همه بوداها، سیدارته گوتمه، جایگاهی بس بزرگ دارد. او را نه انسان می توان دانست و نه خدا. بودا سرشتی بس والاتر و برتر از این دو دارد. او آموزگار خدایان و انسان ها است.
تعالیم بودایی
...

[ویکی حج] بودیسم از آیین های رایج در شرق آسیا و دارای اماکن زیارتی مقدس و مناسکی همانند حج و عمره می باشد. آیین بودایی پس از اسلام و مسیحیت، از جمله آیین هایی است که در سراسر جهان پیرو دارند.
عبادت در این آیین شکل های متفاوت دارد و شامل پرستش تصاویر بودا و نیز بقایای جسمانی او است. در بودیسم اماکن زیارتی بسیار وجود دارند؛ اما زیارت چهار مکان که بنابر گزارش ها، شخص بودا دستور زیارت آن ها را داده است، دارای جایگاهی ویژه هستند. برای زیارت این چهار مکان، زمانی ویژه در نظر گرفته نشده است. با این حال، بسیاری از بوداییان مراسم زیارت را در روز تولد بودا انجام می‏ دهند.
اگرچه بودا اعمالی ویژه برای این زیارتگاه ها مشخص نکرده ولی برخی اعمال متداول در این اماکن شباهت هایی به مناسک حج دارند، بوداییان معمولاً رسومی ویژه را در این کار معنوی دنبال می کنند. زیارت بیشتر از دو بخش تشکیل می‏ شود: طواف زیارتگاه، نماز و دعا.

بوداگرایی، [ ۱] [ ۲] [ ۳] [ ۴] بودیسم، [ ۵] [ ۶] [ ۷] آیین بودایی، [ ۸] آیین بودا[ ۹] ( به انگلیسی: Buddhism ) یکی از دین های هندی با ۵۰۰ میلیون پیرو در سراسر جهان است. این دین برپایه فلسفه ای مبتنی بر آموزه های گوتاما بودا[ ۱۰] که در حدود ۵۶۶ ( پیش از میلاد ) تا ۴۸۶ ( پیش از میلاد ) می زیسته، بنیان گذاری شده است.
آیین بودا به تدریج از هندوستان به سراسر آسیا، آسیای میانه، تبت، سریلانکا، یمن، آسیای جنوب شرقی و نیز کشورهای خاور دور مانند چین، مغولستان، کره و ژاپن راه یافت. آیین بودایی به عنوان دین پاکان[ ۱۱] در نظر گرفته می شود و با ۵۰۰ میلیون پیرو یکی از ادیان اصلی جهان به شمار می آید. آیین بودا بیشتر بر کردار نیک، پرهیز از کردار بد و ورزیدگی ذهنی تأکید دارد.
آماج این ورزیدگی ها پایان دادن به چرخه تولد مجدد یا سمساره است که از طریق بیداری یا درک واقعیت راستین، رسیدن به رهایی یا نیروانا صورت می گیرد. اخلاقیات بودا گرایانه بر دو اصل بی گزندی و رواداری برپا شده است. آثار نوشتاری بوداگرایی بسیارند و بخش ارزنده ای از ادبیات دینی جهان به شمار می روند.
پیرامون سه هزار سال پیش، شاخه هایی از آریاییان ایران، از بقیه جدا شده و به سرزمین هند کوچ کردند. پیش از ورود آن ها به شبه جزیرهٔ هند، قوم دیگری در آنجا نشیمن داشت که به نام دراویدی معروف است. آریایی ها پیرامون ۲۵۰۰ سال پیش یعنی به هنگام زایش بودا در بیشتر سامان های شمالی هند جایگزین شده و بر آن نواحی چیره گشته بودند. [ ۱۲]
جامعه هندوستان در زمان بودا به چهار طبقه یا ( کاست ) بخش می شد: راهب ها ( روحانیان ) ، کشتریاها ( شهریاران و جنگاوران ) ، وایسیاها ( کشاورزان و بازرگانان ) و شودراها ( خدمتکاران برده ) . بودا خود به رده کشتریا تعلق داشت[ ۱۳] ولی اعلام داشت که از دید او همه مردم برابر و پاکزادند. [ ۱۴]
چکیدهٔ آموزهٔ بودا این است:
ما پس از مرگ در پیکری دیگر باز زاییده می شویم. این باززایی ما بارها و بارها تکرار می شود. این را چرخه هستی یا زاد و مرگ می نامیم. هستی رنج است. زایش رنج است. پیری رنج است. بیماری رنج است. غم و اندوه، ماتم و ناامیدی رنج است. پیوند با آنچه نادلخواه است، رنج است. دوری از آنچه دلخواه است، رنج است؛ و خلاصه این که دل بستن رنج آور است.

رجوع شود به:بودا، آیین