[ویکی فقه] بهاءالدین حیدر بن علی علوی حسینی آملی. آمُلی، بهاءالدین حیدر بن علی بن حیدر علوی حسینی (۷۲۰-پس از ۷۸۲ق/۱۳۲۰-۱۳۸۰م)، عارف شیعی امامی است.
پس از تحصیل دانشهای متداول زمان در آمل و خراسان و اصفهان به مشاغل دیوانی پرداخت و به خدمت فخرالدوله شاه غازی بن زیار از ملوک رستمدار طبرستان درآمد و از خواص مجلس او گردید و سرانجام به وزارت رسید.
کناره گیری از مناصب دنیوی
در ۳۰ سالگی تحولی در وجودش پدید آمد و برآن شد که از مناصب دنیوی کناره گیرد و به تزکیۀ نفس پردازد. وی به قصد زیارت کعبه مال و جاه و ریاست و خویشان و یاران را رها ساخت و خرقه ای کهنه پوشید و از آمل بیرون آمد و به اصفهان رفت و مدتی در آن جا به تصفیۀ باطن پرداخت. از میان مشایخ آن شهر به نورالدین طهرانی (طهران: روستایی نزدیک دروازۀ اصفهان از سوی در دشت) دست ارادت داد و از انفاس او بهره مند گردید. سپس آهنگ بغداد کرد تا پس از زیارت عتبات به حج رود، اما به سبب آماده نشدن امکانات سفر و ابتلا به بیماری سخت، این مسافرت به تأخیر افتاد، ولی در اراده اش خللی راه نیافت و سرانجام در ۷۵۱ق/۱۳۵۰م به زیارت خانۀ خدا نایل شد. پس به شوق دیدار تربت پاک پیامبر (صلی الله علیه و اله و سلم) به مدینه رفت و آهنگ ماندن در آن شهر کرد، اما به علت بیماری ناچار به عراق بازگشت و در نجف اشرف به ریاضت و طاعت پرداخت. در عراق با فخرالدین محمد فرزند علامۀ حلی و مولی نصیرالدین کاشانی و دیگر فقیهان و عالمان امامی معاشر گردید و از شیخ فخرالدین و حسن بن حمزۀ هاشمی اجازۀ روایت گرفت
عبداللـه افندی، ریاض العلماء، ج۲، ص۲۱۹، قم، ۱۴۰۱ق.
سال درگذشت سیدحیدر به درستی دانسته نیست. همین اندازه معلوم است که وی تا ۷۸۲ق/۱۳۸۰م، که شرحی مفصل بر فصوص الحکم ابن عربی نوشته، زنده بوده است. خود می گوید: «سپس اشارتی شد به شرح فصوص الحکم و این در وقتی بود که ۳۰ سال مجاور نجف بودم. کتاب را در ۷۸۱ق آغاز کردم و در ۷۸۲ق به پایان بردم و در این هنگام ۶۳ سال از عمرم می گذشت».
حیدر آملی، جامع الاسرار و منبع الانوار، مقدمه۱۳، به کوشش هانری کربن و عثمان اسماعیل یحیی، تهران، ۱۳۴۷ش.
...
پس از تحصیل دانشهای متداول زمان در آمل و خراسان و اصفهان به مشاغل دیوانی پرداخت و به خدمت فخرالدوله شاه غازی بن زیار از ملوک رستمدار طبرستان درآمد و از خواص مجلس او گردید و سرانجام به وزارت رسید.
کناره گیری از مناصب دنیوی
در ۳۰ سالگی تحولی در وجودش پدید آمد و برآن شد که از مناصب دنیوی کناره گیرد و به تزکیۀ نفس پردازد. وی به قصد زیارت کعبه مال و جاه و ریاست و خویشان و یاران را رها ساخت و خرقه ای کهنه پوشید و از آمل بیرون آمد و به اصفهان رفت و مدتی در آن جا به تصفیۀ باطن پرداخت. از میان مشایخ آن شهر به نورالدین طهرانی (طهران: روستایی نزدیک دروازۀ اصفهان از سوی در دشت) دست ارادت داد و از انفاس او بهره مند گردید. سپس آهنگ بغداد کرد تا پس از زیارت عتبات به حج رود، اما به سبب آماده نشدن امکانات سفر و ابتلا به بیماری سخت، این مسافرت به تأخیر افتاد، ولی در اراده اش خللی راه نیافت و سرانجام در ۷۵۱ق/۱۳۵۰م به زیارت خانۀ خدا نایل شد. پس به شوق دیدار تربت پاک پیامبر (صلی الله علیه و اله و سلم) به مدینه رفت و آهنگ ماندن در آن شهر کرد، اما به علت بیماری ناچار به عراق بازگشت و در نجف اشرف به ریاضت و طاعت پرداخت. در عراق با فخرالدین محمد فرزند علامۀ حلی و مولی نصیرالدین کاشانی و دیگر فقیهان و عالمان امامی معاشر گردید و از شیخ فخرالدین و حسن بن حمزۀ هاشمی اجازۀ روایت گرفت
عبداللـه افندی، ریاض العلماء، ج۲، ص۲۱۹، قم، ۱۴۰۱ق.
سال درگذشت سیدحیدر به درستی دانسته نیست. همین اندازه معلوم است که وی تا ۷۸۲ق/۱۳۸۰م، که شرحی مفصل بر فصوص الحکم ابن عربی نوشته، زنده بوده است. خود می گوید: «سپس اشارتی شد به شرح فصوص الحکم و این در وقتی بود که ۳۰ سال مجاور نجف بودم. کتاب را در ۷۸۱ق آغاز کردم و در ۷۸۲ق به پایان بردم و در این هنگام ۶۳ سال از عمرم می گذشت».
حیدر آملی، جامع الاسرار و منبع الانوار، مقدمه۱۳، به کوشش هانری کربن و عثمان اسماعیل یحیی، تهران، ۱۳۴۷ش.
...
wikifeqh: بهاءالدین_آملی