بنیاد بازماندگان اسیدپاشی یک سازمان غیردولتی بنگلادشی است که به افزایش آگاهی و جلوگیری از اسیدپاشی و ارائه کمک های پزشکی و حقوقی به بازماندگان و نجات یافتگان اختصاص دارد. [ ۱]
این بنیاد در سال ۱۹۹۹ توسط پزشک بریتانیایی دکتر جان موریسون با کمک قابل توجه جراح بریتانیایی دکتر رونالد هیلز و متعاقباً گروهی متشکل از چهار شهروند بنگلادشی کازی فضل الرحمن، دکتر سی. ال. سن جراح پلاستیک، سیگما هدی وکیل و سلیم احمد در ۱۲ مه ۱۹۹۹ با حمایت قابل توجه یونیسف و آژانس توسعه بین المللی کانادا در داکا تأسیس شد.
نسرین پروین حق یک شخصیت برجسته در زمینه اصلاحات اجتماعی و حقوق بشر در بنگلادش در سطح بین المللی برای این سازمان کمپین برگزار کرد. در سال ۲۰۰۵، منیره رحمان مدیر اجرایی سابق بنیاد بازماندگان اسیدپاشی جایزه حقوق بشر را از سوی عفو بین الملل دریافت کرد.
متعاقباً از بنیاد بازماندگان اسیدپاشی بنگلادش به عنوان یک سازمان نمونه برای تأسیس سایر سازمان های مشابه در اوگاندا، کامبوج و پاکستان استفاده شد که همگی توسط سازمان بین المللی نجات یافتگان از اسیدپاشی به سرپرستی سر جان موریسون پشتیبانی می شوند.
پس از تأسیس، بنیاد بازماندگان اسیدپاشی، با کمک یک سازمان مردم نهاد دیگر به نام «توسعه دریافت کمک های خارجی» برای ایجاد یک سیستم اطلاع رسانی سراسری جهت شناسایی حملات اسیدی در عرض ۲۴ ساعت کار کرد. ظرف ۴۸ ساعت وضعیت بررسی می شود و قربانی به بیمارستان بنیاد بازماندگان اسیدپاشی در داکا منتقل می شود. همچنین یک خط تلفن پاسخگو در ۷ روز هفته و ۲۴ ساعته وجود دارد که امکان گزارش حملات و انتقال قربانیان به بیمارستان را فراهم می کند. همچنین اطلاع رسانی به سازمان های دولتی، سازمان های غیردولتی و رسانه ها انجام می شود.
قربانیان اسیدپاشی به درمان های تخصصی از جمله جراحی پلاستیک ترمیمی، فیزیوتراپی و استفاده از لباس های تحت فشار نیاز دارند. بیماران معمولاً به درمان تخصصی برای چشم، گوش، بینی، دهان، گردن یا سایر اعضای بدن نیاز دارند. سایر صدمات و شرایط سلامتی از جمله شکستگی، دیابت، بارداری و غیره بر روند درمان تأثیر می گذارد. [ ۲]
با شروع به کار بنیاد بازماندگان اسیدپاشی در سال ۱۹۹۹، بیمارستان کالج پزشکی داکا با واحد سوختگی ۸ تختخوابی خود، تنها بیمارستانی در بنگلادش بود که در درمان هر نوع آسیب سوختگی تخصص داشت. برای اصلاح بخشی از وضعیت، بنیاد بازماندگان اسیدپاشی با کمک کمیسیون عالی بریتانیا و انجمن زنان بریتانیا یک مرکز توانبخشی سوختگی ۲۰ تختخوابی را در نوامبر ۱۹۹۹ راه اندازی کرد که به طور غیررسمی به عنوان تیکانا ( به معنای مقصد در بنگالی ) شناخته شد. [ ۳]

این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاین بنیاد در سال ۱۹۹۹ توسط پزشک بریتانیایی دکتر جان موریسون با کمک قابل توجه جراح بریتانیایی دکتر رونالد هیلز و متعاقباً گروهی متشکل از چهار شهروند بنگلادشی کازی فضل الرحمن، دکتر سی. ال. سن جراح پلاستیک، سیگما هدی وکیل و سلیم احمد در ۱۲ مه ۱۹۹۹ با حمایت قابل توجه یونیسف و آژانس توسعه بین المللی کانادا در داکا تأسیس شد.
نسرین پروین حق یک شخصیت برجسته در زمینه اصلاحات اجتماعی و حقوق بشر در بنگلادش در سطح بین المللی برای این سازمان کمپین برگزار کرد. در سال ۲۰۰۵، منیره رحمان مدیر اجرایی سابق بنیاد بازماندگان اسیدپاشی جایزه حقوق بشر را از سوی عفو بین الملل دریافت کرد.
متعاقباً از بنیاد بازماندگان اسیدپاشی بنگلادش به عنوان یک سازمان نمونه برای تأسیس سایر سازمان های مشابه در اوگاندا، کامبوج و پاکستان استفاده شد که همگی توسط سازمان بین المللی نجات یافتگان از اسیدپاشی به سرپرستی سر جان موریسون پشتیبانی می شوند.
پس از تأسیس، بنیاد بازماندگان اسیدپاشی، با کمک یک سازمان مردم نهاد دیگر به نام «توسعه دریافت کمک های خارجی» برای ایجاد یک سیستم اطلاع رسانی سراسری جهت شناسایی حملات اسیدی در عرض ۲۴ ساعت کار کرد. ظرف ۴۸ ساعت وضعیت بررسی می شود و قربانی به بیمارستان بنیاد بازماندگان اسیدپاشی در داکا منتقل می شود. همچنین یک خط تلفن پاسخگو در ۷ روز هفته و ۲۴ ساعته وجود دارد که امکان گزارش حملات و انتقال قربانیان به بیمارستان را فراهم می کند. همچنین اطلاع رسانی به سازمان های دولتی، سازمان های غیردولتی و رسانه ها انجام می شود.
قربانیان اسیدپاشی به درمان های تخصصی از جمله جراحی پلاستیک ترمیمی، فیزیوتراپی و استفاده از لباس های تحت فشار نیاز دارند. بیماران معمولاً به درمان تخصصی برای چشم، گوش، بینی، دهان، گردن یا سایر اعضای بدن نیاز دارند. سایر صدمات و شرایط سلامتی از جمله شکستگی، دیابت، بارداری و غیره بر روند درمان تأثیر می گذارد. [ ۲]
با شروع به کار بنیاد بازماندگان اسیدپاشی در سال ۱۹۹۹، بیمارستان کالج پزشکی داکا با واحد سوختگی ۸ تختخوابی خود، تنها بیمارستانی در بنگلادش بود که در درمان هر نوع آسیب سوختگی تخصص داشت. برای اصلاح بخشی از وضعیت، بنیاد بازماندگان اسیدپاشی با کمک کمیسیون عالی بریتانیا و انجمن زنان بریتانیا یک مرکز توانبخشی سوختگی ۲۰ تختخوابی را در نوامبر ۱۹۹۹ راه اندازی کرد که به طور غیررسمی به عنوان تیکانا ( به معنای مقصد در بنگالی ) شناخته شد. [ ۳]

