بدیع الزمان تبریزی

بدیع الزّمان تبریزی مشهور به بدیعا از خوشنویان و نستعلیق نویسان معروف و از شاعران، ادیبان و حکیمان سده یازدهم هجری و فرزند علیرضا عباسی است. [ ۱] بدیع الزمان در خط نستعلیق استاد و دارای فضائل و کمالات علمی بوده است. [ ۲]
بدیع الزمان فرزند ارشد علیرضا تبریزی معروف به عبّاسی بود. او خوشنویسی را نزد پدر آموخت و در نگاشتن نستعلیق و نسخ مهارت تمام یافت. وی به تحصیل علوم نیز روی آورد تا جایی که «در علوم حکمیّه استادی ماهر گشت  ». [ ۳] بدیع الزمان، ادبیات عرب و زبان ترکی را نیز نزد استادان فن فراگرفت. بدیع الزمان به سرودن شعر بسیار علاقه مند بود و «بدیعا» تخلص می کرد. [ ۴] [ ۵]
بدیع الزمان را از جمله مشاهیر خوشنویسان ذکر کرده اند. [ ۶] میرزا سنگلاخ خراسانی درباره او می نویسد: «قلم فسخ بر خطوط خطاطان نسخ نویس کشیده و خط نسخ تعلیقش در میان خوشنویسان مسلّم گردیده»[ ۷] و از او با لقب «نیک نگار» یاد می کند [ ۸] اما در منابع قدیمی تر، این لقب برای بدیع الزمان دیده نمی شود. ظاهراً میرزای سنگلاخ، چنانکه برای بعضی خطاطان دیگر نیز چنین کرده، این لقب را خود به وی داده است.
از جمله آثار بدیع الزمان قطعه ای رباعی در مدح شاه صفی است که نشان می دهد تا سال ۱۰۳۸، تاریخ جلوس شاه صفی، در قید حیات بوده است. [ ۵] بدیع الزمان در اصفهان درگذشت و مدفنش را در قبرستان تخت فولاد اصفهان نوشته اند.