بالاد (ballad)
از واژۀ یونانی ballare به معنی «رقصیدن». نوعی شعر روایی سنّتی متداول در
اروپا و امریکا. بالاد در بحور ساده سروده می شود که گاه، مثل بالادهای روسی، فاقد مصراع های هم اندازه و قافیه و گاه، مانند بالادهای دانمارکی، متکی به جناس مصوّتاست. موضوع بالاد رویدادهای عاطفی است و جایی در میان حماسه و شعر غنایی قرار می گیرد. بیشتر بالادهای
انگلیسی از قرن ۱۵م بر جای مانده اند، ولی وقایع مندرج در آن ها قدیمی ترند. آثار شاعران مکتب رمانتیکدر انگلستان و آلمان از تجدید حیات بالاد بسیار تأثیر پذیرفته اند. و این تأثیر در بالادهای غنایی(۱۷۹۸) شاعران انگلیسی وردزورثو کولریجآشکار است. بوق جادویی پسر(۱۸۰۵ـ۱۸۰۸) مجموعه ای که به کوشش نویسندگان آلمانی کلمنس برِنتانوو آخیم فون آرنیمبه چاپ رسیده، تأثیر فراوانی در شعر قرن ۱۹ آلمان به جا گذاشت. قالب بالاد با انگیزۀ هجایی یا سیاسی به روزنامه ها راه یافت و نیز به صورت بالادهای «اعدامی» درآمد که ادعا می شد سرودۀ زندانیان اعدامی است. به لحاظ تاریخی، بالاد بیشتر برای رقص های دسته جمعی تصنیف می شد و ترجیع های آن را همه با هم می خواندند. موضوع تصنیف جمعی یا انفرادی بالاد محل اختلاف بوده است. بالادهای جدیدتر معمولاً دربارۀ قهرمانانی از فرهنگ عوام مانند رابین هود و جسی جیمزند. در موسیقی قرن ۱۹، بالاد مهذب اشرافیباب شد، اما شاخۀ نیرومندتری از آن در تماشاخانه ها ادامۀ حیات داد. ترانه های عامیانه در شکل گیری موسیقی
پاپ مؤثر بودند و در این نوع موسیقی، ترانه های ملایم را صرف نظر از مضامینشان اغلب بالاد می نامند. در بریتانیا مجموعه هایی از بالادها در قرن های ۱۷ و ۱۸ گردآوری شدند، که از آن جمله اند یادگارهای شعر باستاناسقف پِرسی(۱۷۶۵)، نغمه های مرز اسکاتلند(۱۸۰۲ـ۱۸۰۳) اسکات، و بالادهای عامیانۀ انگلیسی و اسکاتلندی(۱۸۵۷ـ۱۸۵۹) از پروفسور چایلد.
