ارنْسْت اینْگْمار برگمان ( سوئدی: Ernst Ingmar Bergman؛ ۱۴ ژوئیهٔ ۱۹۱۸ – ۳۰ ژوئیهٔ ۲۰۰۷ ) کارگردان، فیلم نامه نویس و تهیه کنندهٔ معاصر سوئدی بود که علاوه بر سینما در تئاتر، تلویزیون و رادیو نیز فعالیت می کرد. او از برجسته ترین فیلم سازان تاریخ سینما به شمار می رود. برگمان نخستین فیلمش را در سال ۱۹۴۶ با عنوان بحران ساخت. او نخستین بار در سال ۱۹۵۶ و با فیلم لبخندهای یک شب تابستانی و کسب جایزهٔ نخل طلٔا «بهترین اثر طنز شاعرانه» توانست خود را به جهان اثبات کند. [ ۱] برخی از کارهای تحسین شدهٔ او شامل مهر هفتم ( ۱۹۵۷ ) ، توت فرنگی های وحشی ( ۱۹۵۷ ) ، پرسونا ( ۱۹۶۶ ) و فانی و الکساندر ( ۱۹۸۲ ) می شوند؛ این چهار فیلم در نسخهٔ سال ۲۰۱۲ فهرست بهترین فیلم های تمام دوران ساید اند ساوند قرار گرفتند. [ ۲] همچنین نام برگمان در رتبهٔ هشتم فهرست «برترین کارگردان های تاریخ» این مجله قرار گرفت. [ ۳]
برگمان از سال ۱۹۵۳ همکاری خود را با سون نیکویست آغاز کرد که تا مرگ او ادامه داشت. همچنین، بازیگرانی چون هاریت آندرشون، بیبی آندرشون، لیو اولمان، ارلاند یوسفسن، گونار بیورنستراند، اینگرید تولین و ماکس فون سیدو نیز مانند سون نیکویست به برگمان نزدیک بودند و در بیشتر فیلم های او ایفای نقش کردند. بیشتر فیلم های برگمان در کشور سوئد اتفاق می افتند. از سال ۱۹۶۱ به بعد، بعضی از کارهای او در جزایر فارو فیلم برداری شدند. او در طول دوران حرفه ایِ خود ۶۲ فیلم ساخت و بیش از ۱۷۰ نمایش را کارگردانی کرد. آخرین فیلم سینمایی برگمان، ساراباند، در سال ۲۰۰۳ ساخته شد. برگمان روز دوشنبه ۳۰ ژوئیهٔ ۲۰۰۷، هنگامی که خواب بود، در ۸۹ سالگی درگذشت. از اکتبر سال ۲۰۱۵، چهرهٔ برگمان روی اسکناس ۲۰۰ کرونیِ سوئد ( به دلیل تلاش های او در صنعت فیلم سازی ) قرار گرفت.
برگمان در چهاردهم ژوئیه ۱۹۱۸ در شهر اوپسالا در سوئد متولد شد. پدر اینگمار اسقف بود و مادر او پرستار. [ ۴] فضای محزون و اگزیستانسیال آثار او شاید محصول دوران کودکی او باشد؛ پدر وی کشیشی لوتری بود که برای تنبیهِ او را در قفسه کابینت محبوس می کرد و معمولاً او را کتک می زد. برگمان یک بار ادعا کرد که در سن کودکی ( ۸ سالگی ) ایمان خود را از دست داد. [ ۵] با این حال او بخشی از ایمان خود را حفظ کرد و در برخی فیلم های خود آن ها را بروز داد. [ ۶] برگمان در بعضی از روزها به «جرائم» مختلف — مانند شب ادراری — در انباری تاریک زندانی می شد. [ ۷] پدرش او را وامی داشت که در کلیسا حضور داشته باشد. هرچند او به خطبه های خسته کننده توجهی نداشت، اما کلیسا برای او زیبا بود و آهنگ های کلیسا را دوست داشت. اینگمار کوچک بعضی مواقع شاهد مراسم خاکسپاری بود و می دید که چگونه قبرها را آماده می کردند. او نه تنها از دیدن این تصاویر نمی ترسید، بلکه مجذوب آن ها نیز شده بود. [ ۸] او هنگامی که پدر برگمان روی منبر مشغول وضع خطابه بود، برگمان در زندگی نامه اش می نویسد:
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفبرگمان از سال ۱۹۵۳ همکاری خود را با سون نیکویست آغاز کرد که تا مرگ او ادامه داشت. همچنین، بازیگرانی چون هاریت آندرشون، بیبی آندرشون، لیو اولمان، ارلاند یوسفسن، گونار بیورنستراند، اینگرید تولین و ماکس فون سیدو نیز مانند سون نیکویست به برگمان نزدیک بودند و در بیشتر فیلم های او ایفای نقش کردند. بیشتر فیلم های برگمان در کشور سوئد اتفاق می افتند. از سال ۱۹۶۱ به بعد، بعضی از کارهای او در جزایر فارو فیلم برداری شدند. او در طول دوران حرفه ایِ خود ۶۲ فیلم ساخت و بیش از ۱۷۰ نمایش را کارگردانی کرد. آخرین فیلم سینمایی برگمان، ساراباند، در سال ۲۰۰۳ ساخته شد. برگمان روز دوشنبه ۳۰ ژوئیهٔ ۲۰۰۷، هنگامی که خواب بود، در ۸۹ سالگی درگذشت. از اکتبر سال ۲۰۱۵، چهرهٔ برگمان روی اسکناس ۲۰۰ کرونیِ سوئد ( به دلیل تلاش های او در صنعت فیلم سازی ) قرار گرفت.
برگمان در چهاردهم ژوئیه ۱۹۱۸ در شهر اوپسالا در سوئد متولد شد. پدر اینگمار اسقف بود و مادر او پرستار. [ ۴] فضای محزون و اگزیستانسیال آثار او شاید محصول دوران کودکی او باشد؛ پدر وی کشیشی لوتری بود که برای تنبیهِ او را در قفسه کابینت محبوس می کرد و معمولاً او را کتک می زد. برگمان یک بار ادعا کرد که در سن کودکی ( ۸ سالگی ) ایمان خود را از دست داد. [ ۵] با این حال او بخشی از ایمان خود را حفظ کرد و در برخی فیلم های خود آن ها را بروز داد. [ ۶] برگمان در بعضی از روزها به «جرائم» مختلف — مانند شب ادراری — در انباری تاریک زندانی می شد. [ ۷] پدرش او را وامی داشت که در کلیسا حضور داشته باشد. هرچند او به خطبه های خسته کننده توجهی نداشت، اما کلیسا برای او زیبا بود و آهنگ های کلیسا را دوست داشت. اینگمار کوچک بعضی مواقع شاهد مراسم خاکسپاری بود و می دید که چگونه قبرها را آماده می کردند. او نه تنها از دیدن این تصاویر نمی ترسید، بلکه مجذوب آن ها نیز شده بود. [ ۸] او هنگامی که پدر برگمان روی منبر مشغول وضع خطابه بود، برگمان در زندگی نامه اش می نویسد:
wiki: اینگمار برگمان