ماکس فون سیدو ( به سوئدی: Max von Sydow ) با نام اصلی کارل آدولف فون سیدو ( به سوئدی: Carl Adolf von Sydow ) ( زاده ۱۰ آوریل ۱۹۲۹ – درگذشته ۸ مارس ۲۰۲۰ ) [ ۱] هنرپیشه سوئدی بود که از سال ۲۰۰۲ به تابعیت فرانسه درآمد. [ ۲] او نقش اول بسیاری از فیلم ها بود و در فیلم های بیشتری در نقش دوم با زبان های سوئدی، نروژی، انگلیسی، ایتالیایی، آلمانی، دانمارکی، فرانسوی، و اسپانیایی هنرنمایی کرد. فون سیدو جایزه فرهنگی بنیاد پادشاهی سوئد را در سال ۱۹۵۴، و کاماندر دِزآر اِ دِلِتر ( به سوئدی: Commandeur des Arts et des Lettres ) را در سال ۲۰۰۵، و لژیون دونور را در سال ۲۰۱۰ دریافت کرد. او در طول دوران بازیگری اش در نقش های متنوعی ظاهر شده .
ماکس فون سیدو با نام کارل آدولف فون سیدو، در یک خانواده ثروتمند، در لوند، اسکونه زاده شد. پدر او، کارل ویلهلم فون سیدو، مردم شناس و استاد دانشگاه لوند بود و ایرلندی، اسکاندیناوی، و فولکلور تطبیقی تدریس می کرد. مادر او، بارونس پیشین، ماریا مارگارتا «گرتا» راپ، یک آموزگار مدرسه بود. [ ۳] [ ۴] [ ۵] فون سیدو در خانواده ای لوترین پرورش یافت ولی بعد ندانم گرا شد. [ ۶]
ماکس فون سیدو در سن نه سالگی به مدرسه کلیسای جامع لوند رفت و همزمان آموختن زبان آلمانی و زبان انگلیسی را آغاز کرد. در مدرسه با برخی از دوستانش یک گروه تئاتر آماتور تأسیس کردند. پس از خدمت سربازی به تحصیل در تئاتر پادشاهی ( "Dramaten" ) در استکهلم پرداخت. در استکهلم، بین سال های ۱۹۴۸ و ۱۹۵۱ با لارس اکبورگ، مارگارتا کروک، و اینگرید تولین آشنا شد. در مدت کار در دراماتن برای نخستین بار در فیلم تنها یک مادر ( ۱۹۴۹ ) و خانم جولی ( ۱۹۵۱ ) آشنا شد.
در سال ۱۹۵۵ به شهر مالمو کوچ کرد و با اینگمار برگمان آشنا شد. نخستین همکاری او با برگمان در تئاتر شهر مالمو بود و بعدها با او در فیلم هایی مانند مهر هفتم ( ۱۹۵۷ ) ، توت فرنگی های وحشی ( ۱۹۵۷ ) و چشمهٔ باکره ( ۱۹۶۰ ) کار کرد.
فون سیدو با گرفتن جایزه فرهنگ بنیاد پادشاهی در سال ۱۹۵۴ خود را به جهانیان شناساند. پس از بازی در فیلم های برندهٔ جایزهٔ اسکار دکتر نو و بزرگترین داستان عالم ( ۱۹۶۵ ) به ایالات متحده آمریکا رفت و با خانواده اش برای مدتی در لس آنجلس زندگی کرد. از سال ۱۹۶۵ در چندین فیلم آمریکایی بازی کرد و همزمان، حضور خود در سوئد را هم حفظ کرد. در ایالات متحده با دو نامزدی گلدن گلوب برای هاوایی در سال ۱۹۶۶ و جن گیر در سال ۱۹۷۳ از او قدردانی شد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفماکس فون سیدو با نام کارل آدولف فون سیدو، در یک خانواده ثروتمند، در لوند، اسکونه زاده شد. پدر او، کارل ویلهلم فون سیدو، مردم شناس و استاد دانشگاه لوند بود و ایرلندی، اسکاندیناوی، و فولکلور تطبیقی تدریس می کرد. مادر او، بارونس پیشین، ماریا مارگارتا «گرتا» راپ، یک آموزگار مدرسه بود. [ ۳] [ ۴] [ ۵] فون سیدو در خانواده ای لوترین پرورش یافت ولی بعد ندانم گرا شد. [ ۶]
ماکس فون سیدو در سن نه سالگی به مدرسه کلیسای جامع لوند رفت و همزمان آموختن زبان آلمانی و زبان انگلیسی را آغاز کرد. در مدرسه با برخی از دوستانش یک گروه تئاتر آماتور تأسیس کردند. پس از خدمت سربازی به تحصیل در تئاتر پادشاهی ( "Dramaten" ) در استکهلم پرداخت. در استکهلم، بین سال های ۱۹۴۸ و ۱۹۵۱ با لارس اکبورگ، مارگارتا کروک، و اینگرید تولین آشنا شد. در مدت کار در دراماتن برای نخستین بار در فیلم تنها یک مادر ( ۱۹۴۹ ) و خانم جولی ( ۱۹۵۱ ) آشنا شد.
در سال ۱۹۵۵ به شهر مالمو کوچ کرد و با اینگمار برگمان آشنا شد. نخستین همکاری او با برگمان در تئاتر شهر مالمو بود و بعدها با او در فیلم هایی مانند مهر هفتم ( ۱۹۵۷ ) ، توت فرنگی های وحشی ( ۱۹۵۷ ) و چشمهٔ باکره ( ۱۹۶۰ ) کار کرد.
فون سیدو با گرفتن جایزه فرهنگ بنیاد پادشاهی در سال ۱۹۵۴ خود را به جهانیان شناساند. پس از بازی در فیلم های برندهٔ جایزهٔ اسکار دکتر نو و بزرگترین داستان عالم ( ۱۹۶۵ ) به ایالات متحده آمریکا رفت و با خانواده اش برای مدتی در لس آنجلس زندگی کرد. از سال ۱۹۶۵ در چندین فیلم آمریکایی بازی کرد و همزمان، حضور خود در سوئد را هم حفظ کرد. در ایالات متحده با دو نامزدی گلدن گلوب برای هاوایی در سال ۱۹۶۶ و جن گیر در سال ۱۹۷۳ از او قدردانی شد.
wiki: ماکس فون سیدو