امپراتوری سیک

امپراتوری سیک از قدرت های عمده در شبه قاره هند که تحت رهبری رانجیت سینگ که این امپراتوری را پیرامون منطقه پنجاب تأسیس کرد ظهور کرد. این امپراتوری از ۱۷۹۹ با تسخیر لاهور به دست رانجیت سینگ شروع شد و تا ۱۸۴۹ ادامه داشت. این امپراتوری بر بنیان خالصه از تجمیع مثل های سیک شکل گرفت. [ ۳] [ ۴] این امپراتوری در اوج خود از تنگه خیبر در غرب تا غرب تبت در شرق و از میتانکوت در جنوب تا کشمیر در شمال وسعت داشت. این امپراتوری به چهار استان تقسیم می شد: لاهور که پایتخت سیک ها شد؛ مولتان؛ پیشاور، کشمیر. امپراتوری سیک دارای تنوع مذهبی، با جمعیت تخمینی 4. 5 میلیون نفر در سال 1831 بود. امپراتوری سیک آخرین منطقهٔ مهم شبه قاره بود که توسط بریتانیایی ها فتح شد.
تاسیس این دولت با تصرف لاهور از زمان شاه درانی آغاز شد. رانجیت سینگ در 12 آوریل 1801 ( مصادف با ویساخی ) به عنوان مهاراجه پنجاب اعلام شد و یک دولت سیاسی واحد ایجاد کرد. صاحِب سینگ بِدی، از نوادگان گورو ناناک، مراسم تاجگذاری را انجام داد. تشکیل این دولت با اخراج تدریجی افغان ها از پنجاب با بهره گیری از افول افغان ها در جنگ های افغان - سیک و اتحاد فرقه های جداگانه سیک دنبال شد. رانجیت سینگ با استفاده از آخرین آموزش ها و همچنین سلاح ها و توپخانه شروع به مدرن سازی ارتش خود کرد. پس از مرگ مهاراجه رانجیت سینگ، امپراتوری توسط کمپانی بریتانیایی هند شرقی تضعیف شد و به اختلافات داخلی و سوء مدیریت سیاسی دامن زده شد. سرانجام، در سال 1849، این دولت پس از شکست در جنگ دوم انگلیس و سیک منحل شد. [ ۵]