[ویکی فقه] اعلام الاحباء فی حرمة الغناء (کتاب). نام کامل کتاب إعلام الأحباء فی حرمة الغناء فی القرآن و الدعاء در موضوع فقه استدلالی نوشته سید محمدهادی میر لوحی فرزند سید محمد موسوی میرلوحی سبزواری قدس سره به زبان فارسی است.
به نظر می رسد که میرلوحی این رساله را در رد محقق سبزواری نوشته باشد. او انگیزه اش را از نگارش رساله این چنین بیان می کند: در این اوقات از بعضی دوستان و پیروان ائمۀ معصومین (صلوات الله علیهم) چنین استماع افتاد که بعضی از افاضل تالیفی کرده و در آن بیان کرده که غنا کردن و خوانندگی نمودن در قرآن جایز ، بلکه سنت است و مستمسک به حدیثی چند شده که با جواب مذکور شود. ان شاء الله.
به نظر می رسد که میرلوحی این رساله را در رد محقق سبزواری نوشته باشد. او انگیزه اش را از نگارش رساله این چنین بیان می کند: در این اوقات از بعضی دوستان و پیروان ائمۀ معصومین (صلوات الله علیهم) چنین استماع افتاد که بعضی از افاضل تالیفی کرده و در آن بیان کرده که غنا کردن و خوانندگی نمودن در قرآن جایز ، بلکه سنت است و مستمسک به حدیثی چند شده که با جواب مذکور شود. ان شاء الله.
[ویکی فقه] اعلام الاحباء فی حرمه الغناء (کتاب). نام کامل کتاب إعلام الأحباء فی حرمة الغناء فی القرآن و الدعاء در موضوع فقه استدلالی نوشته سید محمدهادی میر لوحی فرزند سید محمد موسوی میرلوحی سبزواری قدس سره به زبان فارسی است.
به نظر می رسد که میرلوحی این رساله را در رد محقق سبزواری نوشته باشد. او انگیزه اش را از نگارش رساله این چنین بیان می کند: در این اوقات از بعضی دوستان و پیروان ائمۀ معصومین (صلوات الله علیهم) چنین استماع افتاد که بعضی از افاضل تالیفی کرده و در آن بیان کرده که غنا کردن و خوانندگی نمودن در قرآن جایز ، بلکه سنت است و مستمسک به حدیثی چند شده که با جواب مذکور شود. ان شاء الله.
غنا در قرائت قرآن
محقق سبزواری در کفایة الاحکام دربارۀ غنا در قرائت قرآن می نویسد: لا خلاف عندنا فی تحریم الغناء فی الجملة... لکن غیر واحد من الاخبار یدل علی جوازه بل استحبابه فی القرآن بناء علی دلالة الروایات علی جواز حسن الصوت و التحزین و الترجیع فی القرآن، بل استحبابه. و الظاهر ان شیئا منها لا یوجد بدون الغناء علی ما استفید من کلام اهل اللغة و غیرهم و فصلناه فی بعض رسائلنا. عجیب است که سبزواری پس از نگارش رسالۀ موصوف و کفایة الاحکام، رسالۀ دیگری در حرمت غنا نوشته و غنا در قرائت قرآن را نیز استثنا نکرده است. این رساله در همین مجموعه چاپ شده است. و مرحوم شیخ علی عاملی در خاتمۀ تنبیه الغافلین و تذکیر العاقلین، که رد بر سبزواری است، پس از آنکه رسالۀ حرمت غنای سبزواری را می بیند، تعجب خود را چنین اظهار می کند: «رایت بعد ما کتبت هذه الرسالة رسالة لمن جری البحث معه، نقل فیها احادیث کثیرة تزید علی ما ذکرته و تتبع فیها الاحادیث الواردة الدالة علی تحریم الغناء مع الآیات القرآنیة الدالة علی ذلک. و شدد فیها الانکار علی من یذهب الی تحلیله. فالمامول ممن رای هذه الرسالة ان ینظر فی رسالته لیری ما هو من العجب العجائب و لا یغتر بدعوی ان المجتهد قد یتغیر اجتهاده. فان الناقد البصیر یجد هذا من غیر هذا القبیل. و الله الهادی الی سواء السبیل». همچنین سبزواری در جواب کسی که از مسالۀ غنا استفتا کرده اینچنین نوشته است: «خلافی میان علمای امامیه نیست در اینکه غنا و سرود حرام است و از احادیث متعدده ظاهر می شود که کبیره است و فرقی نیست که غنا در قرآن باشد یا شعر یا غیر...» از کلام محقق سبزواری برداشت می شود که او معتقد به جواز بلکه استحباب غنا در قرائت قرآن بوده و رساله ای نیز در این باره نوشته بوده است که ظاهرا اثری از آن نمانده است. با توجه به هم عصر بودن میرلوحی با سبزواری و با مقایسۀ متن رسالۀ میرلوحی با ادله ای که سبزواری در کفایه در استحباب غنا در قرائت قرآن اقامه کرده، این نظر تقویت می شود که اعلام الاحباء رد رسالۀ محقق سبزواری است. ردیه های فراوان دیگری نیز بر رساله و آرای سبزواری در این باب نوشته شده است.
تاریخ تالیف
از خاتمۀ نسخۀ شماره ۵۵۱۱ مجلس و نیز عبارتی که در متن رساله آمده، برداشت می شود که اعلام الاحباء در ۱۰۸۷ تالیف شده است. عبارت متن رساله چنین است: چون از عهد رسول خدا تا قریب به عصر ما که اوایل سال ۱۰۸۷ است از هجرت هیچ کس از طایفه امامیه به اباحه غنا در قرآن و استحباب آن قائل نشده بود.... مؤلف، این رساله را به زبان فارسی نوشته تا نفعش عام باشد و بعضی از دلایل اقناعی هم در رساله ذکر کرده تا همه کس از فواید این رساله منتفع شود و طالبان تفصیل را به رسالۀ عربی در حرمت غنا که قصد نوشتن آن را داشته ارجاع داده است. آقا محمد علی کرمانشاهی در کتاب خیراتیه فصلی را به « مذمت درویشان و صوفیان در غنا کردن و خوانندگی نمودن در قرآن و اشعار و اذکار» اختصاص داده و بیشتر مطالب این فصل را بدون ذکر ماخذ از رسالۀ اعلام الاحباء نقل کرده است.
مباحث کتاب
...
به نظر می رسد که میرلوحی این رساله را در رد محقق سبزواری نوشته باشد. او انگیزه اش را از نگارش رساله این چنین بیان می کند: در این اوقات از بعضی دوستان و پیروان ائمۀ معصومین (صلوات الله علیهم) چنین استماع افتاد که بعضی از افاضل تالیفی کرده و در آن بیان کرده که غنا کردن و خوانندگی نمودن در قرآن جایز ، بلکه سنت است و مستمسک به حدیثی چند شده که با جواب مذکور شود. ان شاء الله.
غنا در قرائت قرآن
محقق سبزواری در کفایة الاحکام دربارۀ غنا در قرائت قرآن می نویسد: لا خلاف عندنا فی تحریم الغناء فی الجملة... لکن غیر واحد من الاخبار یدل علی جوازه بل استحبابه فی القرآن بناء علی دلالة الروایات علی جواز حسن الصوت و التحزین و الترجیع فی القرآن، بل استحبابه. و الظاهر ان شیئا منها لا یوجد بدون الغناء علی ما استفید من کلام اهل اللغة و غیرهم و فصلناه فی بعض رسائلنا. عجیب است که سبزواری پس از نگارش رسالۀ موصوف و کفایة الاحکام، رسالۀ دیگری در حرمت غنا نوشته و غنا در قرائت قرآن را نیز استثنا نکرده است. این رساله در همین مجموعه چاپ شده است. و مرحوم شیخ علی عاملی در خاتمۀ تنبیه الغافلین و تذکیر العاقلین، که رد بر سبزواری است، پس از آنکه رسالۀ حرمت غنای سبزواری را می بیند، تعجب خود را چنین اظهار می کند: «رایت بعد ما کتبت هذه الرسالة رسالة لمن جری البحث معه، نقل فیها احادیث کثیرة تزید علی ما ذکرته و تتبع فیها الاحادیث الواردة الدالة علی تحریم الغناء مع الآیات القرآنیة الدالة علی ذلک. و شدد فیها الانکار علی من یذهب الی تحلیله. فالمامول ممن رای هذه الرسالة ان ینظر فی رسالته لیری ما هو من العجب العجائب و لا یغتر بدعوی ان المجتهد قد یتغیر اجتهاده. فان الناقد البصیر یجد هذا من غیر هذا القبیل. و الله الهادی الی سواء السبیل». همچنین سبزواری در جواب کسی که از مسالۀ غنا استفتا کرده اینچنین نوشته است: «خلافی میان علمای امامیه نیست در اینکه غنا و سرود حرام است و از احادیث متعدده ظاهر می شود که کبیره است و فرقی نیست که غنا در قرآن باشد یا شعر یا غیر...» از کلام محقق سبزواری برداشت می شود که او معتقد به جواز بلکه استحباب غنا در قرائت قرآن بوده و رساله ای نیز در این باره نوشته بوده است که ظاهرا اثری از آن نمانده است. با توجه به هم عصر بودن میرلوحی با سبزواری و با مقایسۀ متن رسالۀ میرلوحی با ادله ای که سبزواری در کفایه در استحباب غنا در قرائت قرآن اقامه کرده، این نظر تقویت می شود که اعلام الاحباء رد رسالۀ محقق سبزواری است. ردیه های فراوان دیگری نیز بر رساله و آرای سبزواری در این باب نوشته شده است.
تاریخ تالیف
از خاتمۀ نسخۀ شماره ۵۵۱۱ مجلس و نیز عبارتی که در متن رساله آمده، برداشت می شود که اعلام الاحباء در ۱۰۸۷ تالیف شده است. عبارت متن رساله چنین است: چون از عهد رسول خدا تا قریب به عصر ما که اوایل سال ۱۰۸۷ است از هجرت هیچ کس از طایفه امامیه به اباحه غنا در قرآن و استحباب آن قائل نشده بود.... مؤلف، این رساله را به زبان فارسی نوشته تا نفعش عام باشد و بعضی از دلایل اقناعی هم در رساله ذکر کرده تا همه کس از فواید این رساله منتفع شود و طالبان تفصیل را به رسالۀ عربی در حرمت غنا که قصد نوشتن آن را داشته ارجاع داده است. آقا محمد علی کرمانشاهی در کتاب خیراتیه فصلی را به « مذمت درویشان و صوفیان در غنا کردن و خوانندگی نمودن در قرآن و اشعار و اذکار» اختصاص داده و بیشتر مطالب این فصل را بدون ذکر ماخذ از رسالۀ اعلام الاحباء نقل کرده است.
مباحث کتاب
...
wikifeqh: اعلام_الاحباء_فی_حرمة_الغناء_(کتاب)