اسماء و القاب پیامبر اسلام

[ویکی فقه] مشهورترین نام پیامبر، «محمد» (صلی الله علیه و آله وسلّم) و لقب مشهور ایشان، «مصطفی» و کنیه مشهورش «ابوالقاسم» است.
در روز هفتم از ولادت نبی اعظم (صلی الله علیه و آله وسلّم)، عبد المطلب برای عرض سپاس گذاری به درگاه الهی قربانی نمود و گروهی را دعوت نمود و در همان جا، نام فرزند خود را به الهام الهی «محمد» گذارد. وقتی از او پرسیدند: چرا نام فرزند خود را محمد انتخاب کردید، در صورتی که این نام در میان اعراب کم سابقه است؟ گفت: خواستم که در آسمان و زمین ستوده باشد. نام محمد، اگر چه در میان اعراب معروف بود، ولی کمتر کسی تا آن زمان به آن نام نامیده شده بود. طبق آمار دقیقی که بعضی از تاریخ نویسان بدست آورده اند، تا آن روز فقط شانزده نفر یا به قول بعضی تعداد کمتری به این اسم نام گذاری شده بودند. حتی بعضی از محققین معتقدند تا آن موقع کسی به این نام نامیده نشده بود. مادر حضرت رسول الله (صلی الله علیه و آله وسلّم) نیز وی را احمد نامید، در حالی که تا آن موقع کسی را در میان اعراب آن روزگار، احمد نام ننهاده بودند.
نام های پیامبر در کتب آسمانی
طبق روایات زیادی که در کتاب های تاریخی و حدیث و سیره داریم، بشارت های زیادی از پیمغبران گذشته و دانشمندان و کاهنان در باره ظهور پیامبر بزرگوار اسلام (صلی الله علیه و آله وسلّم) وارد شده که به اجمال و تفصیل از ظهور و ولادت و بعثت آن حضرت خبرداده اند، و علامه مجلسی (رحمة الله علیه) در کتاب بحار الانوار در این باره بابی جداگانه تحت عنوان «باب البشائر بمولده و نبوته» منعقد کرده که بسیاری از آن روایات را در آنجا گرد آورده است. ابن شهر آشوب نیز در مناقب اسماء مخلف پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله وسلّم) را در تورات و انجیل و زبور و مصاحف دیگر آورده است. قسمتی از این بشارت ها از دانشمندان یهود و راهبان مسیحی و کاهنان و منجمان و دیگران نقل شده است، مانند سخنان دانشمندان یهودی بنی قریظه که با «تبع» پادشاه یمن گفتند؛ آنچه از سیف بن ذی یزن نقل شده؛ سخنان «بحیرا» و «نسطورا» و «سطیح» و «شق» و «قس بن ساعدة» یکی از بزرگان مسیحیت؛ روایت ابوالمویهب راهب و «زید بن نفیل». در زیر مختصرا به چند روایت در این زمینه اشاره می گردد.۱. ابن بابویه به سند معتبر از جابر انصاری روایت کرده است که حضرت رسول (صلی الله علیه و آله وسلّم) فرمودند: حق تعالی به زبان هر پیغمبری بشارت مرا به قوم ایشان داده است، و در تورات و انجیل نام مرا بسیار یاد کرده است...در تورات مرا احید نامید زیرا که به توحید و یگانه پرستی خدا جسدهای امت من بر آتش جهنم حرام گردیده است، و در انجیل مرا احمد نامید زیرا که من محمودم در آسمان و امت من حمد کنندگانند، و در زبور مرا ماحی نامید زیرا که به سبب من از زمین محو می نماید عبادت بت ها را، و در قرآن مرا محمد نامید زیرا که در قیامت همه امت ها مرا ستایش خواهند کرد به سبب آن که به غیر از من کسی در قیامت شفاعت نخواهد کرد مگر به اذن من. ۲. ابن بابویه در حدیث دیگری به سند صحیح از امام محمد باقر (علیه السّلام) روایت کرده است که: نام حضرت رسول الله (صلی الله علیه و آله وسلّم) در صحف ابراهیم «ماحی» و در تورات «حاد»، و در انجیل «احمد» و در قرآن «محمد» است. ۳. در کتاب سلیم بن قیس آمده است که: چون حضرت امیرالمؤمنین (علیه السّلام) از جنگ صفین برمی گشت، به دیر راهبی رسید که از نسل حواریان عیسی (علیه السّلام) و از علمای نصارا بود، پس از دیر فرود آمد در حالی که کتابی چند در دست داشت و گفت: جد من بهترین حواریان عیسی (علیه السّلام) بوده است و این کتاب ها به خط اوست که عیسی گفته و او نوشته است و در این کتاب ها مذکور است که پیغمبری از عرب مبعوث خواهد شد از فرزندان ابراهیم خلیل (علیه السّلام) از شهر مکه و او را چند نام خواهد بود: محمد و عبدالله و یس و فتاح و خاتم و حاشر و عاقب و ماحی و قائد و نبی الله و صفی الله و حبیب الله.
نام های پیامبر در قرآن
با توجه به روایت رسیده از اهل بیت، پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله وسلّم)، در قرآن کریم به نام های متعددی معرفی شده اند. ابن شهر آشوب در مناقب می گوید: «سماه فی القرآن باربعمائة اسم؛ پیامبر در قرآن به ۴۰۰ اسم نامید شده است.»
← محمد
...