اسب سیستانی

اسب سیستانی یکی دیگر از انواع نژاد اسب ایران به شمار میرود، که بیشتر در سیستان مشاهده می گردد. [ ۱] اسب سیستانی اسبی خونسرد و قوی هیکل می باشد. در میان انواع نژاد اسب ایران، این اسب سنگین وزن ترین آن ها محسوب می گردد. [ ۲] [ ۳] [ ۴]
سر ستبر و نیرومند این نژاد نشان دهنده آن است که اسب های جنگی بوده اند. اسب سیستانی یکی از بهترین و معروف ترین نژاد های اسب در ایران و جهان می باشد. [ ۵] [ ۶]
• قد: 145 تا 165 سانتیمتر
• وزن: 450 تا 550 کیلوگرم
• طول عمر: 25 تا 35 سال
• نوع بدن: بدن تنومند و عضلانی، دست و پای قوی، جمجمه سنگین، محل اتصال سر و گردن قوی، گوش های نسبتا بلند، چشم ها با انحنا و تواضع خاصی رو به پایین و مژه بلند
• مناسب برای سوارکاری و مراسمات محلی[ ۷]
این نژاد اسب آرام، صبور و فرمان پذیر است. برخلاف اسب های ایرانی که خون گرم هستند، اسب سیستانی خون سرد و دارای وزن سنگین می باشد. از آن برای حمل بار و مراسمات محلی استفاده می کنند و سواری نرمی نسبت به سایر نژادها دارد. [ ۸]
اسب سیستانی در رنگ های کهر تیره، نیله، طلایی، خرمایی و قهوه ای سوخته وجود دارد. گفته می شود در رنگ های نادری مانند مشکی خالص، آبی قزل، آبی و خال خالی دیده شده است. [ ۸]
• آنفلوانزای اسب: یک بیماری تنفسی بسیار مسری است که باعث تب، سرفه و ترشحات بینی می شود.
• ویروس هرپس اسب: یک بیماری ویروسی است که باعث بیماری تنفسی، سقط جنین و بیماری عصبی می شود.
• ویروس نیل غربی ( West Nile Virus ) : این بیماری ویروسی توسط پشه ها منتقل می شود و باعث تب، ضعف، آتاکسی و لرزش عضلانی می شود.
این نژاد اسب هم مانند سایر نژادها به نظافت و مراقبت خاصی نیاز دارد. بهترین روش برای برقرای ارتباط و نشان دادن محبت به اسب تیمار کردن و لمس آن است. مراقبت از سم های آن بسیار ضروری است چون که سم آسیب دیده باعث بروز جراحت و بیماری می شود.
شیوه زندگی سکاها مبتنی بر سپاهیان و قشونی بیابان گرد و در تاخت وتاز همیشگی بوده و اسب جزء جدا نشدنی از زندگی قوم سکا ( سگزی ) به شمار می رفته است. آنها جزء نخستین مردمانی بودند که به رام کردن و پرورش اسب پرداختند و آیین نبرد و به ویژه تیراندازی و کمانداری بر روی اسب نیز از ابتکارات این قوم به شمار می رود. رایزنی رستم با اسب خود ( رخش ) و نقش تعیین کننده اسب در نبرد با دیوان، دقیقاً نشانه و نمونه ای از جایگاه برجسته اسب در میان مردمان سکایی است. در داستان های شاهنامه فردوسی پیروزی های رستم وابسته به فراست و توانایی اسبش است و مرگ او زمانی فرامی رسد که به وضعیت اسبش بی اعتنایی می کند.