آزمون های نسبیت عام. نظریهٔ نسبیت عام در آغاز معرفی اش در سال ۱۹۱۵، بنیان تجربی مستحکمی نداشت. مشخص شده بود که این نظریه حرکت تقدیمی حضیض خورشیدی تیر را به درستی توضیح می دهد و از نظر فلسفی نیز به خوبی قانون جهانی گرانش نیوتن را با نسبیت خاص یکپارچه می ساخت. اینکه بنا بر پیش بینی نسبیت عام نور در میدان های گرانشی خم می شد در سال ۱۹۱۹ کشف شده بود، اما آزمون های دقیق این نظریه از سال ۱۹۵۹ آغاز شد که پیش بینی های آن با دقت های بیشتری مورد آزمایش در محدودهٔ میدان های ضعیف قرارگرفت. با شروع از سال ۱۹۷۴، هالس، تیلور و دیگران تپ اخترهای دوتایی را مورد مطالعه قراردادند که امکان تجربهٔ میدان های گرانشی بسیار قویتر از آنچه در منظومه شمسی یافت می شود، را فراهم می ساخت. در هر دو مورد محدوده میدان های ضعیف ( مانند آنچه در منظومهٔ شمسی یافت می شود. ) و میدان های قوی تر تپ اخترهای دوتایی، پیش بینی های نسبیت عام به خوبی به طور محلی مورد آزمایش قرار گرفته اند.
میدان های گرانشی بسیار قوی که باید در نزدیکی سیاهچاله ها موجود باشد، مخصوصاً میدان های سیاهچاله های ابرسنگین که گمان می رود منشأ انرژی هسته های فعال کهکشانی و اختروش ها باشند، از زمینه های بسیار فعال پژوهشی کنونی هستند. مشاهدهٔ اختروش ها و هسته های کهکشانی فعال دشوار است و تفسیر این مشاهدات به میزان زیادی وابسته به مدل های اخترفیزیکی به غیر از نسبیت عام یا نظریه های گرانش رقیب می باشد، اما از لحاظ کیفی کاملاً با مفهوم سیاهچاله آن گونه که در نسبیت عام مدل می شود، همخوانی دارند.
آلبرت اینشتین سه آزمون برای نسبیت عام پیشنهاد نمود که به نام آزمون های کلاسیک نسبیت عام شناخته می شوند، [ ۱] و نتایج تحقیقات اروین شاپیرو در سال ۱۹۶۴ نیز به عنوان چهارمین آزمون نسبیت عام لقب گرفت:
• حرکت تقدیمی حضیض خورشیدی مدار سیاره تیر
• خمیده شدن نور توسط خورشید
• انتقال به سرخ گرانشی نور
• تاخیر زمانی شپیرو
در فیزیک نیوتنی یک سامانه دوجسمی متشکل از یک جسم منزوی که به دور یک جسم کروی می گردد، یک بیضی تشکیل می دهند که جسم کروی در یک کانون آن قرار دارد. نقطهٔ حضیض ( نقطه ای که در آن دو جسم نزدیکترین فاصله را پیدا می کنند ) ثابت است. عواملی در منظومهٔ شمسی هست که باعث حرکت تقدیمی ( چرخشی ) نقطهٔ حضیض سیارات به دور خورشید می شوند. این علت اصلی حضور سیارات دیگر است که مدار یکدیگر را مغتشش می کنند. عامل دیگر که اثر آن جزئی تر است، پهن شدگی خورشید در قطبین است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفمیدان های گرانشی بسیار قوی که باید در نزدیکی سیاهچاله ها موجود باشد، مخصوصاً میدان های سیاهچاله های ابرسنگین که گمان می رود منشأ انرژی هسته های فعال کهکشانی و اختروش ها باشند، از زمینه های بسیار فعال پژوهشی کنونی هستند. مشاهدهٔ اختروش ها و هسته های کهکشانی فعال دشوار است و تفسیر این مشاهدات به میزان زیادی وابسته به مدل های اخترفیزیکی به غیر از نسبیت عام یا نظریه های گرانش رقیب می باشد، اما از لحاظ کیفی کاملاً با مفهوم سیاهچاله آن گونه که در نسبیت عام مدل می شود، همخوانی دارند.
آلبرت اینشتین سه آزمون برای نسبیت عام پیشنهاد نمود که به نام آزمون های کلاسیک نسبیت عام شناخته می شوند، [ ۱] و نتایج تحقیقات اروین شاپیرو در سال ۱۹۶۴ نیز به عنوان چهارمین آزمون نسبیت عام لقب گرفت:
• حرکت تقدیمی حضیض خورشیدی مدار سیاره تیر
• خمیده شدن نور توسط خورشید
• انتقال به سرخ گرانشی نور
• تاخیر زمانی شپیرو
در فیزیک نیوتنی یک سامانه دوجسمی متشکل از یک جسم منزوی که به دور یک جسم کروی می گردد، یک بیضی تشکیل می دهند که جسم کروی در یک کانون آن قرار دارد. نقطهٔ حضیض ( نقطه ای که در آن دو جسم نزدیکترین فاصله را پیدا می کنند ) ثابت است. عواملی در منظومهٔ شمسی هست که باعث حرکت تقدیمی ( چرخشی ) نقطهٔ حضیض سیارات به دور خورشید می شوند. این علت اصلی حضور سیارات دیگر است که مدار یکدیگر را مغتشش می کنند. عامل دیگر که اثر آن جزئی تر است، پهن شدگی خورشید در قطبین است.
wiki: آزمون های نسبیت عام