ادخال سرور

[ویکی فقه] براساس آموزه های دینی، مؤمنین، برادران دینی همدیگر بوده اعضای به هم پیوسته یک پیکرند که روح برادری بر کالبد آن سایه انداخته است و باید در سختی ها و مشکلات یکدیگر شریک باشند و با این کار گره ای از مشکلات همدیگر باز کرده، شادی به یکدیگر هدیه دهند.
در بیان عرف و شرع ادخال سرور تعبیر عامی است و شامل هر عملی می شود که مشکلی از مؤمنی برداشته شده و باعث شادی وی گردد. چرا که برآوردن حاجات برادران دینی موجب سرور و خوشحالی ایشان می‏گردد و ثواب چنین کاری از حدّ و اندازه بیرون است.
شاد کردن دلی بهتر از آباد کردن کشوری است. زیرا دل های غمناک، خانه خداوند پاک است. در حدیث قدسی است که چون موسی علیه السّلام از خدا پرسید در کجا بیشتر می‏توان تو را یافت؟ فرمود:«انّی عند القلوب المنکسرة و القبور المندرسة» یعنی من در دل های شکسته و نزد قبرهای کهنه‏ام، منظور این است که دعا با دل شکسته و در قبرستان بیشتر اجابت می‏شود. پس کسی که آن را به شادی مرمّت کند خانه خدا را مرمّت کرده است و همه مخلوق و بنده خدا هستند و هر که بنده کسی را شاد کند مولای او را شاد کرده است.

ادخال سرور از منظر قرآن
در قرآن کریم مؤمنین یار و یاور همدیگر خوانده شده اند(وَ الْمُؤْمِنُونَ وَ الْمُؤْمِناتُ بَعْضُهُمْ أَوْلِیاءُ بَعْضٍ...) و در مورد همدیگر مسئول هستند و باید در روز قیامت جوابگو باشند. به همین خاطر در کتاب های حدیث و اخلاقی حقوق و آدابی در رابطه با برادران دینی بیان شده است که به مواردی در ادامه مطالب اشاره خواهد شد.

ادخال سرور از منظر روایات
در بیان معصومین، مخلوقات خداوند که سرسلسله آن ها بندگان الهی هستند عیال الهی شمرده شده اند و محبوب ترین بندگان خدا کسی است که به خانواده خدا سود رسانده، شادی و سرور را بر اهل بیتش ارزانی دارد و شاد ساختن مؤمنان در زمره بهترین عبادتها شمرده شده است آن جا که امام باقر علیه السلام می فرماید:
«لبخند شخص به روی برادر مؤمن حسنه است و برداشتن خار و خاشاکی از وی حسنه است و خدا به چیزی محبوبتر از مسرور ساختن مؤمن پرستش نشده است».
در جای دیگری نیز فرموده اند:
«در مناجاتی که خدا با بنده خود موسی علیه السّلام کرد فرمود: مرا بندگانی است که بهشت خویش را بر آنان مباح و ارزانی داشته‏ام و آنان را در آن فرمانروا ساختم. پرسید: خدایا، اینان کیانند؟ فرمود: هر که مؤمنی را خوشحال سازد. آنگاه امام فرمود: مؤمنی در مملکت پادشاه ستمگری بود و آن ستمگر قصد او کرد. مؤمن از آن جا به سرزمین شرک گریخت و به خانه یکی از مشرکین وارد شد. وی به او پناه داده با او با مهربانی رفتار نمود و ادب میزبانی را در حق او رعایت کرد. چون مرگ آن مشرک فرا رسید خداوند به او وحی کرد که به عزت و جلالم سوگند اگر برای تو در بهشت جائی بود تو را در آن جای می‏دادم ولیکن بهشت بر کسی که مشرک بمیرد حرام است. امّا ای آتش او را بترسان و مسوزان و آزارش مرسان و بامداد و شامگاه روزی او می‏رسد. راوی گوید: پرسیدم از بهشت؟ فرمود: از هر کجا که خدا خواهد».
ابان بن تغلب ـیکی از اصحاب خاص امام صادق(ع)ـ می گوید: از امام صادق(ع) شنیدم که فرمودند: هر کس خانه خدا را طواف کند خدای تعالی برای او در نامه اعمالش شش هزار ثواب نوشته و شش هزار گناه محو می کند و رتبه اش را شش هزار درجه بالا می برد -و در روایتی دیگر شش هزار حاجت او را برآورده می سازد- آن گاه فرمودند: فضیلت قضای حاجت مؤمن بیشتر از یک طواف است و همین طور ارزش آن را شمردند تا به ده طواف رسیدند(یعنی ارزش برآورده کردن حاجت مؤمنی بیش از ارزش ده طواف می باشد.)
با این که در احادیث و آموزه های دینی ما مزاح بسیار و بذله گویی مورد نکوهش واقع شده است اما مزاح اندک که از حق تجاوز نشود و مشتمل بر سخن باطل یا ایذاء و اهانتی نباشد و باعث شکفتگی خاطری گردد ناپسند نیست و مکّرر از حضرت رسول اکرم -صلّی اللّه علیه و آله– و امامان(ع) صادر شده است.

آثار و فوائد ادخال سرور
...