اختلال تاخیر در فاز خواب

اختلال تأخیر در فاز خواب. اختلال تأخیر در فاز خواب ( به انگلیسی: Delayed sleep phase disorder ) با سرواژه های دی اس پی دی ( DSPD ) که با نام های سندرم تأخیر در فاز خواب یا اختلال تأخیر در فاز خواب و بیداری نیز تعریف می شود یک اختلال مزمن در ساعت بدن ( ساعت بیولوژیکی ) در مقایسه با ساعات معمول و به هنجار اجتماع است. اختلال بر روی زمان خواب، اوج دوره هشیاری، ریتم دمای بدن، و هورمون ها و دیگر ساعات شبانه روز تأثیر می گذارد. افراد مبتلا به دی اس پی دی به طور معمول چند ساعت پس از نیمه شب به خواب می روند و صبح در بیدار شدن مشکل دارند. [ ۱]
افرادی که دچار این سندروم هستند اغلب گزارش می کنند که تا اوایل صبح قادر به خواب نیستند ولی هر روز در همان زمان به خواب می روند. این افراد اگر اختلال های دیگری نظیر وقفه تنفسی در خواب که به خواب مربوط باشد نداشته باشند معمولاً به شکل معمولی به خواب احتیاج دارند و به خواب می روند، گرچه بیدار شدن و انجام کارهای روزمره در ساعت هایی که برای دیگران معمول است برای مبتلایان به این بیماری دشوار خواهد بود. این اختلال با توجه به شدت علائم قابل مدیریت است اما هنوز هیچ درمانی برای آن شناخته نشده است گرچه برخی تحقیقات منشأ ژنتیکی برای این اختلال را نشان می دهد. تلاش برای مجبور کردن به خود به پیروی از زندگی روزانه جامعه با پرواززدگی مقایسه شده است و برخی از آن به عنوان پرواززدگی اجتماعی یاد می کنند.
محققان در سال ۲۰۱۷ دی اس پی دی را به یک جهش ژنتیکی مرتبط دانستند. [ ۲] علائم این اختلال معمولاً در دوران کودکی یا نوجوانی رشد می کند. گونه نوجوانانه این اختلال ممکن است در اواخر نوجوانی یا اوایل دوران بزرگسالی ناپدید شود؛ در غیر این صورت، دی اس پی دی یک سندروم مادام العمر است. بهترین ارزیابی بدست آمده از شیوع دی اس پی دی در بزرگسالان ۰٫۱۳–۰٫۱۷٪ ( ۱ فرد در هر ۶۰۰ نفر ) است. میزان شیوع در میان نوجوانان ۱۶–۱۷٪ است. [ ۳] دی اس پی دی نخستین بار در سال ۱۹۸۱ توسط الیوت دی. ویتزمن و دیگران در مرکز پزشکی مونته فیور تعریف شد. [ ۴] ۷–۱۳٪ شکایات بیماران از بی خوابی مزمن بابت ابتلا به این سندروم بوده است. [ ۵] از آنجایی که بسیاری از پزشکان با این سندروم ناآشنا هستند، افراد اغلب یا درمان نمی شوند یا تحت درمان نامناسب قرار می گیرند. اغلب خطاهای پزشکی در تشخیص سندروم تأخیر در فاز خواب، اشتباه گرفتن این سندروم با بی خوابی اولیه یا وضعیتی روان پزشکی است. [ ۶] در برخی از موارد دی اس پی دی را می توان با کمک روش های بهداری خواب، درمان با نور صبحگاهی و داروهایی چون ملاتونین و مدافینیل درمان کرد یا دست کم بهبود داد، اولی یک نوروهورمون طبیعی است که تا حدی بر ساعت بدن اثرگذار است. در شدیدترین حالت خود، دی اس پی دی یک ناتوانی محسوب می شود. مشکل اصلی در درمان دی اس پی دی، حفظ برنامه قبلی پس از به ثبات رسیدن آن است، چرا که بدن بیمار گرایش شدیدی به بازگردانی برنامه خواب به حالت ذاتی خود در گذشته دارد. افراد مبتلا به دی اس پی دی ممکن است بجای این که خود را مجبور کنند تا از یک برنامه کاری معمولی ۹ صبح تا ۵ عصر پیروی کنند، کیفیت زندگی خود را با انتخاب شغلهایی که به آنها امکان خوابیدن تا دیر وقت را می دهد، بهبود بخشند.