اتحادیهٔ بین المللی اخترشناسی یک انجمن بین المللی برای ستاره شناسان حرفه ای با درجهٔ پی اچ دی و بالاتر از آن است که در زمینه های آموزش و پژوهش حرفه ای ستاره شناسی کار می کنند. [ ۱] در میان دیگر کنش های اتحادیهٔ بین المللی اخترشناسی، اختیار آن در نامگذاری اجرام آسمانی ( ستاره، سیاره، سیارک، دنباله دار، شهاب سنگ و مانند آن ها ) و هر گونه عوارضی بر روی آن ها به رسمیت شناخته می شود. [ ۲]
اتحادیهٔ بین المللی اخترشناسی عضو شورای بین المللی علوم است. آرمان بنیادین آن پیشرفت و حفاظت از دانش ستاره شناسی در همهٔ جنبه های آن با همکاری بین المللی است. اتحادیهٔ بین المللی اخترشناسی پیوند دوستانه ای با سازمان های ستاره شناسی دارد که ستاره شناسان آماتور عضو آن ها هستند. ستاد اتحادیهٔ بین المللی اخترشناسی در طبقهٔ دوم نهاد اخترفیزیک پاریس در بخش ۱۴ام پاریس است. [ ۳] گروه های کاری، شامل گروه کاری نامگذاری سامانهٔ سیاره ای و گروه کاری نام ستاره ها می شود که بر پایهٔ کنواسیون نام گذاری اخترشناسی، نام ستاره ها و سیاره ها را استاندارد و دسته بندی می کند. اتحادیهٔ بین المللی اخترشناسی همچنین سرپرست سامانهٔ تلگرام های ستاره ای است که در دفتر مرکزی تلگرام های ستاره شناسی، ساخته و پخش می شوند. مرکز بررسی ریزسیاره ها نیز زیر نظر اتحادیهٔ بین المللی اخترشناسی کار می کند و کار «پاکسازی» را برای همهٔ اجرام غیر سیاره ای و غیر ماه گونه سامانهٔ خورشیدی انجام می دهد. [ ۴] گروه کاری نامگذاری بارش شهابی و مرکز دادهٔ شهاب سنگ کار نامگذاری باران شهابی را انجام می دهند.
اتحادیهٔ بین المللی اخترشناسی در ۲۸ ژوئیهٔ ۱۹۱۹ میلادی در مجلس مؤسسان شورای بین المللی پژوهش ( شورای بین المللی علوم امروزی ) در بروکسل بلژیک پایه گذاری شد. [ ۵] [ ۶] دو زیرمجموعهٔ شورای بین المللی علوم نیز در این مجمع پایه گذاری شدند که نام آن ها کمیسیون بین المللی زمان ( در دفتر بین المللی زمان در پاریس ) و دفتر مرکزی تلگرام های ستاره ای ( با دفتر نخستین در کپنهاگ دانمارک ) بود. [ ۵]
هفت عضو نخستین اتحادیهٔ بین المللی اخترشناسی بلژیک، کانادا، فرانسه، بریتانیا، یونان، ژاپن، و ایالات متحدهٔ آمریکا بودند. مدت کوتاهی پس از آن ایتالیا و مکزیک نیز به اتحادیهٔ بین المللی اخترشناسی پیوستند. نخستین کمیتهٔ اجرایی از بنجامین بایو ( رئیس، فرانسه ) ، آلفرد فاولر ( دبیرکل، بریتانیا ) ، و چهار معاون رئیس به نام های ویلیام کمپبل ( آمریکا ) ، فرانک دایسن ( بریتانیا ) ، ژورژ لکنت ( بلژیک ) ، و آنیبال ریکو ( ایتالیا ) پدید آمد. [ ۵] ۳۲ کمیسیون ( که در آغاز به «کمیته های دائمی» شناخته می شدند ) در نشست بروکسل منصوب شدند و بر موضوع های مرتبط با ریزسیاره ها تمرکز کردند. گزارش ۳۲ کمیته، موضوع بحث نخستین مجمع عمومی در رم ایتالیا در ۲ تا ۱۰ مه ۱۹۲۲ ( میلادی ) بود. در پایان نخستین مجمع عمومی ۱۰ کشور استرالیا، برزیل، چکسلواکی، دانمارک، هلند، نروژ، لهستان، رومانی، آفریقای جنوبی، و اسپانیا نیز به اتحادیهٔ بین المللی اخترشناسی پیوستند و شمار اعضا به ۱۹ رسید. [ ۵] اگرچه اتحادیهٔ بین المللی اخترشناسی به طور رسمی ۸ ماه پس از پایان جنگ جهانی اول پایه گذاری شد اما پیش از آن نیز همکاری بین المللی نیرومندی نیز در زمینه ستاره شناسی وجود داشته است. مانند برنامهٔ کاتالوگ انجمن ستاره شناسی از ۱۸۶۸ میلادی تاکنون، کاتالوگ نقشه نگاری آسمان از ۱۸۸۷ میلادی تاکنون، و اتحادیهٔ بین المللی پژوهش خورشیدی از ۱۹۰۴ میلادی تاکنون. [ ۵]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاتحادیهٔ بین المللی اخترشناسی عضو شورای بین المللی علوم است. آرمان بنیادین آن پیشرفت و حفاظت از دانش ستاره شناسی در همهٔ جنبه های آن با همکاری بین المللی است. اتحادیهٔ بین المللی اخترشناسی پیوند دوستانه ای با سازمان های ستاره شناسی دارد که ستاره شناسان آماتور عضو آن ها هستند. ستاد اتحادیهٔ بین المللی اخترشناسی در طبقهٔ دوم نهاد اخترفیزیک پاریس در بخش ۱۴ام پاریس است. [ ۳] گروه های کاری، شامل گروه کاری نامگذاری سامانهٔ سیاره ای و گروه کاری نام ستاره ها می شود که بر پایهٔ کنواسیون نام گذاری اخترشناسی، نام ستاره ها و سیاره ها را استاندارد و دسته بندی می کند. اتحادیهٔ بین المللی اخترشناسی همچنین سرپرست سامانهٔ تلگرام های ستاره ای است که در دفتر مرکزی تلگرام های ستاره شناسی، ساخته و پخش می شوند. مرکز بررسی ریزسیاره ها نیز زیر نظر اتحادیهٔ بین المللی اخترشناسی کار می کند و کار «پاکسازی» را برای همهٔ اجرام غیر سیاره ای و غیر ماه گونه سامانهٔ خورشیدی انجام می دهد. [ ۴] گروه کاری نامگذاری بارش شهابی و مرکز دادهٔ شهاب سنگ کار نامگذاری باران شهابی را انجام می دهند.
اتحادیهٔ بین المللی اخترشناسی در ۲۸ ژوئیهٔ ۱۹۱۹ میلادی در مجلس مؤسسان شورای بین المللی پژوهش ( شورای بین المللی علوم امروزی ) در بروکسل بلژیک پایه گذاری شد. [ ۵] [ ۶] دو زیرمجموعهٔ شورای بین المللی علوم نیز در این مجمع پایه گذاری شدند که نام آن ها کمیسیون بین المللی زمان ( در دفتر بین المللی زمان در پاریس ) و دفتر مرکزی تلگرام های ستاره ای ( با دفتر نخستین در کپنهاگ دانمارک ) بود. [ ۵]
هفت عضو نخستین اتحادیهٔ بین المللی اخترشناسی بلژیک، کانادا، فرانسه، بریتانیا، یونان، ژاپن، و ایالات متحدهٔ آمریکا بودند. مدت کوتاهی پس از آن ایتالیا و مکزیک نیز به اتحادیهٔ بین المللی اخترشناسی پیوستند. نخستین کمیتهٔ اجرایی از بنجامین بایو ( رئیس، فرانسه ) ، آلفرد فاولر ( دبیرکل، بریتانیا ) ، و چهار معاون رئیس به نام های ویلیام کمپبل ( آمریکا ) ، فرانک دایسن ( بریتانیا ) ، ژورژ لکنت ( بلژیک ) ، و آنیبال ریکو ( ایتالیا ) پدید آمد. [ ۵] ۳۲ کمیسیون ( که در آغاز به «کمیته های دائمی» شناخته می شدند ) در نشست بروکسل منصوب شدند و بر موضوع های مرتبط با ریزسیاره ها تمرکز کردند. گزارش ۳۲ کمیته، موضوع بحث نخستین مجمع عمومی در رم ایتالیا در ۲ تا ۱۰ مه ۱۹۲۲ ( میلادی ) بود. در پایان نخستین مجمع عمومی ۱۰ کشور استرالیا، برزیل، چکسلواکی، دانمارک، هلند، نروژ، لهستان، رومانی، آفریقای جنوبی، و اسپانیا نیز به اتحادیهٔ بین المللی اخترشناسی پیوستند و شمار اعضا به ۱۹ رسید. [ ۵] اگرچه اتحادیهٔ بین المللی اخترشناسی به طور رسمی ۸ ماه پس از پایان جنگ جهانی اول پایه گذاری شد اما پیش از آن نیز همکاری بین المللی نیرومندی نیز در زمینه ستاره شناسی وجود داشته است. مانند برنامهٔ کاتالوگ انجمن ستاره شناسی از ۱۸۶۸ میلادی تاکنون، کاتالوگ نقشه نگاری آسمان از ۱۸۸۷ میلادی تاکنون، و اتحادیهٔ بین المللی پژوهش خورشیدی از ۱۹۰۴ میلادی تاکنون. [ ۵]
