ابن غضائری

[ویکی فقه] وی ابو الحسین، احمد بن حسین بن عبید الله بن ابراهیم غضائری، رجال شناس و محدث امامی بغداد در سده های ۴ و ۵ق / ۱۰ و ۱۱م است.
کنیه وی به اختلاف ابوالحسن یا ابوالحسین ضبط شده است .
زندگی نامه
زندگی وی در هاله ای از ابهام قرار دارد، چرا که در منابع رجالی شیعه همچون الفهرست و رجال طوسی ، رجال نجاشی و آثار متأخر که با استناد به این منابع نوشته شده اند، شرح حالی از وی به دست داده نشده و تنها نجاشی در برخی نقل قولهایی که از وی نموده ، به زندگی و دانش وی اشارتی کرده است . همچنین از قراینی ، نظیر سندی که افندی به نقل از فلاح السائل ابن طاووس به دست داده ، برمی آید که وفات وی چندی پس از فوت پدرش (۱۵ صفر ۴۱۱) واقع شده است . اما آنچه مسلّم است او از علمای قرن پنجم هجری و هم دوره و هم شاگردی شیخ طوسی و نجاشی بوده است. چنانکه از سخن شیخ در فهرست استفاده می شود، ابن غضائری در سنین جوانی و قبل از ۴۰ سالگی از دنیا رفته است.مهمترین شخصیتی که در خاندان ابن غضائری همچون خورشیدی تابناک می درخشد پدر بزرگوار او حسین بن عبید الله غضائری است. او از رجالیون برجسته و آشنای به انساب بوده و از فقها ی کم نظیر دوران خویش به شمار می رود. حسین بن عبید الله دارای تألیفات و کتب فراوانی در علوم مختلف است مانند:- «التسلیم علی أمیر المؤمنین علیه السلام بإمره المؤمنین»- «کشف التمویظ و النعمة»- «تذکیر العاقل و تنبیه الغافل»- «مناسک الحج»- «البیان فی حیاة الرحمان» و ...
مشایخ حدیث
با آنکه به اعتراف بزرگان، ابن غضائری شخصیتی ممتاز داشته و همه به فضل و تقوا و علم او اعتراف دارند، اما اطلاع چندانی از قسمتهای مختلف زندگی او در اختیار نداریم.از استادان و مشایخ وی تنها پدرش حسین بن عبیدالله (ه د، غضائری ) که از محدثان بنام بغداد بوده ، احمد بن عبدالواحد ابن عبدون و ابوالحسین محمد بن عثمان نصیبی را می شناسیم .
شاگردان
...

[ویکی اهل البیت] شیخ ابوالحسین احمد (م 425 ق) فرزند حسین ابن عبیدالله بن ابراهیم، از اعاظم علمای شیعه در قرن پنجم هجری و از شیوخ محدثین و محققین امامیه بود تعبیری که بعضی اعیان درباره وی دارند، مقام عالی علمی وی را به خوبی نشان می دهد؛ گفته شده: «کان من أحفظ الشیعه بحدیث اهل البیت علیهم السلام».
وی خصوصاً در علم رجال از نوادر شیعه در زمان خود به شمار می رفت. در معرفی مقام وی همین اندازه کفایت می کند که بزرگانی چون مرحوم شیخ طوسی، مرحوم نجاشی و علمای متأخر خصوصاً مرحوم علامه، ابن داوود، سید جلیل القدر سید احمد بن طاووس هم از کتاب ایشان نقل کرده اند و هم به آرای او اعتماد نموده اند.
ابن غضائری از شاگردان پدرش حسین معروف به ابن الغضائری (م 411 ق) به همراه نجاشی (372ـ450 ق) صاحب کتاب معروف رجال نجاشی بوده است.
از دیگر اساتید او می توان ابومحمد بن طلحه بن علی بن عبدالله بن علاله، ابوالحسین صبیی، حسین بن محمد بن نبدار قمی، احمد بن عبدالواحد را نام برد.
کتاب جامع الاسماء الکتب المصنفة لدی الشیعة، کتاب جامع الاسماء الاصول المعتمدة لدی الشیعة بهم، کتاب التاریخ، کتاب الضعفاء، کتاب الثقات والممدوحین، الرجال.
کتاب رجال وی که به نام رجال ابن الغضائری شهرت دارد از منابع مهم کتب رجالی است و علامه حلی در کتاب خود الخلاصة و ابن داوود در رجال خویش و سید ابن طاووس (م 673 ق) در کتاب خود حل الاشکال از آن نقل می دارند. سید بن طاووس کتاب الجرح او را برای آن که محفوظ بماند تماماً در کتاب خویش درج کرد.