ابن دیبع
لغت نامه دهخدا
دانشنامه اسلامی
[ویکی فقه] اِبْن ِ دَیْبَع، ابومحمد عبدالرحمان بن علی بن محمد بن علی بن یوسف شیبانی عبد ری زبیدی یمنی ملقب به وجیه الدین (محرم ۸۶۶ -۹۴۴/اکتبر ۱۴۶۱-۱۵۳۷)، مورخ، محدث و فقیه شافعی می باشد
غزی کنیه او را ابوالفرج آورده است. سبب ملقب شدن جدّ اعلای او علی بن یوسف به دیبع را که در زبان نوبیایی به معنی سپید است، محبی بازگفته است. نام جد وی را غزی دِیْبَع ثبت کرده است.
زندگی نامه
وی در زبید از بلاد یمن زاده شد. پدر ابن دیبع در آخر همان سالی که او به دنیا آمد از زبید بیرون رفت و او هرگز پدر راندید و پدرش در ۸۷۶ق/۱۴۷۲م در بندر دیو هند درگذشت. وی نزد جد مادریش اسماعیل بن محمد مبارز شافعی پرورش یافت.
اساتید
قرآن را تا سوره یس نزد نورالدین علی بنابی بکر خطاب فراگرفت و سپس نزد دایی خویش محمد الطیب فَرَضی ِ زبید قرآن را از اول تا آخر حفظ نمود. وی پس از حفظ قرآن، قرائات هفتگانه ، ادبیات عرب ، ریاضیات و فقه را نزد دایی خود فراگرفت. در ۸۸۳ق/۱۴۷۸م به قرائت کتاب الزید فی الفقه شرف الدین بارزی نزد مفتی ابوحفص عمر بن محمد اشعری پرداخت و در آخر همین سال به حج مشرف شد. تا سال ۸۸۵ق که مجدداً عازم حج شد، نزد دایی خود بود. سپس مصاحب ابوالعباس احمد بن احمد بن عبداللطیف شرجی شد و کتب سته حدیث و دیگر کتب مهم این رشته را فراگرفت و همو بود که شیوه تألیف و تصنیف را به او آموخت. در همین دوران وی کتاب خویش موسوم به غایة المطلوب واعظم المنیة (المنة) فیما یغفر الله تعالی به الذنوب و یوجب به الجنة را نوشت . ابن دیبع به اشاره استاد برای کسب علم رهسپار بیت الفقیه، در شمال زبید، شد و در آن جا از جمال الدین ابواحمد طاهر بن جعمان فقه آموخت و از خواهرزاده او برهان الدین ابواسحاق حدیث فرا گرفت. در ۸۹۶ق/۱۴۹۱مبرای بار سوم عازم حج شد. وی پس از حج و زیات تربت رسول اکرم (ص) به مکه بازگشت و در محرم ۸۹۷ به ملاقات عبدالرحمان سخاوی نایل شد و نزد او کتاب بلوغ الم رام من ادلة الا حکام ابن حجر عسقلانی و بسیاری از بخش های صحیح بخاری و صحیح مسلم و دیگر کتب حدیث را فرا گرفت. سخاوی وی را بر سایر طلاب مقدم می داشت.
نگارش کتب
...
غزی کنیه او را ابوالفرج آورده است. سبب ملقب شدن جدّ اعلای او علی بن یوسف به دیبع را که در زبان نوبیایی به معنی سپید است، محبی بازگفته است. نام جد وی را غزی دِیْبَع ثبت کرده است.
زندگی نامه
وی در زبید از بلاد یمن زاده شد. پدر ابن دیبع در آخر همان سالی که او به دنیا آمد از زبید بیرون رفت و او هرگز پدر راندید و پدرش در ۸۷۶ق/۱۴۷۲م در بندر دیو هند درگذشت. وی نزد جد مادریش اسماعیل بن محمد مبارز شافعی پرورش یافت.
اساتید
قرآن را تا سوره یس نزد نورالدین علی بنابی بکر خطاب فراگرفت و سپس نزد دایی خویش محمد الطیب فَرَضی ِ زبید قرآن را از اول تا آخر حفظ نمود. وی پس از حفظ قرآن، قرائات هفتگانه ، ادبیات عرب ، ریاضیات و فقه را نزد دایی خود فراگرفت. در ۸۸۳ق/۱۴۷۸م به قرائت کتاب الزید فی الفقه شرف الدین بارزی نزد مفتی ابوحفص عمر بن محمد اشعری پرداخت و در آخر همین سال به حج مشرف شد. تا سال ۸۸۵ق که مجدداً عازم حج شد، نزد دایی خود بود. سپس مصاحب ابوالعباس احمد بن احمد بن عبداللطیف شرجی شد و کتب سته حدیث و دیگر کتب مهم این رشته را فراگرفت و همو بود که شیوه تألیف و تصنیف را به او آموخت. در همین دوران وی کتاب خویش موسوم به غایة المطلوب واعظم المنیة (المنة) فیما یغفر الله تعالی به الذنوب و یوجب به الجنة را نوشت . ابن دیبع به اشاره استاد برای کسب علم رهسپار بیت الفقیه، در شمال زبید، شد و در آن جا از جمال الدین ابواحمد طاهر بن جعمان فقه آموخت و از خواهرزاده او برهان الدین ابواسحاق حدیث فرا گرفت. در ۸۹۶ق/۱۴۹۱مبرای بار سوم عازم حج شد. وی پس از حج و زیات تربت رسول اکرم (ص) به مکه بازگشت و در محرم ۸۹۷ به ملاقات عبدالرحمان سخاوی نایل شد و نزد او کتاب بلوغ الم رام من ادلة الا حکام ابن حجر عسقلانی و بسیاری از بخش های صحیح بخاری و صحیح مسلم و دیگر کتب حدیث را فرا گرفت. سخاوی وی را بر سایر طلاب مقدم می داشت.
نگارش کتب
...
wikifeqh: ابن_دیبع
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید