[ویکی فقه] ابراهیم بن احمد بن ناصر از خاندان باعونی بود.
«ابو اسحاق ابراهیم بن احمد بن ناصر»، قاضی القضات دمشق،
عبدالرحمن بن ابی بکر سیوطی، نظم العقیان فی اعیان الاعیان، ج۱، ص۱۳، نیویورک ۱۹۲۷، ص ۱۵.
در صفد، قرآن را با تجوید از «شهاب الدین حسن بن حسن فرغنی»، امام مسجد جامع شهر، فرا گرفت و بعضی اجزای «منهاج الطالبین» «نَوَوی شافعی» را از بر کرد.نزدیک سن بلوغ با پدرش به دمشق رفت و نزد «شرف غَزّی» به تحصیل فقه شافعی پرداخت.چندی هم در ملازمت «نور انباری» گذارند و از او فقه و لغت و عربیّت آموخت.سپس، در حدود ۸۰۴ به مصر رفت و مدت یک سال در قاهره نزد «سراج الدین بُلْقینی» («عمر بن رسلان» متوفی ۸۰۵) و، پس از وفات او، نزد «کمال الدین محمد بن موسی دَمیری» (متوفی ۸۰۸) به تحصیل پرداخت و «مصنّفات دمیری» را نزد او خواند.در ایام اقامت در مصر از محدّثان بزرگی چون «حافظ ابوالفضل عراقی» و «حافظ ابوالحسن هیثمی» استماع حدیث می کرد.آنگاه به دمشق بازگشت و در محضر پدر و سایر مدرّسان و محدّثان، مانند «جمال الدین بن الشرائحی» و «صالح بن خلیل» ملقب به تقی و «عایشه دختر عبدالهادی» و «شمس بن خَطّاب»، به تحصیل علم ادامه داد و با مشایخ تصوف نیز پیوند داشت.
فعالیت اجتماعی
مقام علم و زهد ابراهیم به آن جا رسید که به نیابت پدر خود، که قاضی دمشق بود، منصوب شد.سپس به سمت خطیب «جامع بنی امیه» در دمشق و شیخ الشیوخ و ناظر حرمین تعیین شد و در این مقام لیاقت و قابلیت بسیار از خود نشان داد.منصب قاضی القضاتی دمشق به او پیشنهاد شد ولی، به رغم اصرار اولیای امور، نپذیرفت و سپس که از او خواستند تا کسی را برای قبول این منصب معرفی کند برادرش را نامزد کرد که او را برگزیدند.
خیرالدین زرکلی، الاعلام، ج۱، ص۲۳، قاهره ۱۳۷۳ـ ۱۳۷۸.
...
«ابو اسحاق ابراهیم بن احمد بن ناصر»، قاضی القضات دمشق،
عبدالرحمن بن ابی بکر سیوطی، نظم العقیان فی اعیان الاعیان، ج۱، ص۱۳، نیویورک ۱۹۲۷، ص ۱۵.
در صفد، قرآن را با تجوید از «شهاب الدین حسن بن حسن فرغنی»، امام مسجد جامع شهر، فرا گرفت و بعضی اجزای «منهاج الطالبین» «نَوَوی شافعی» را از بر کرد.نزدیک سن بلوغ با پدرش به دمشق رفت و نزد «شرف غَزّی» به تحصیل فقه شافعی پرداخت.چندی هم در ملازمت «نور انباری» گذارند و از او فقه و لغت و عربیّت آموخت.سپس، در حدود ۸۰۴ به مصر رفت و مدت یک سال در قاهره نزد «سراج الدین بُلْقینی» («عمر بن رسلان» متوفی ۸۰۵) و، پس از وفات او، نزد «کمال الدین محمد بن موسی دَمیری» (متوفی ۸۰۸) به تحصیل پرداخت و «مصنّفات دمیری» را نزد او خواند.در ایام اقامت در مصر از محدّثان بزرگی چون «حافظ ابوالفضل عراقی» و «حافظ ابوالحسن هیثمی» استماع حدیث می کرد.آنگاه به دمشق بازگشت و در محضر پدر و سایر مدرّسان و محدّثان، مانند «جمال الدین بن الشرائحی» و «صالح بن خلیل» ملقب به تقی و «عایشه دختر عبدالهادی» و «شمس بن خَطّاب»، به تحصیل علم ادامه داد و با مشایخ تصوف نیز پیوند داشت.
فعالیت اجتماعی
مقام علم و زهد ابراهیم به آن جا رسید که به نیابت پدر خود، که قاضی دمشق بود، منصوب شد.سپس به سمت خطیب «جامع بنی امیه» در دمشق و شیخ الشیوخ و ناظر حرمین تعیین شد و در این مقام لیاقت و قابلیت بسیار از خود نشان داد.منصب قاضی القضاتی دمشق به او پیشنهاد شد ولی، به رغم اصرار اولیای امور، نپذیرفت و سپس که از او خواستند تا کسی را برای قبول این منصب معرفی کند برادرش را نامزد کرد که او را برگزیدند.
خیرالدین زرکلی، الاعلام، ج۱، ص۲۳، قاهره ۱۳۷۳ـ ۱۳۷۸.
...
wikifeqh: ابراهیم_بن_احمد_بن_ناصر