س

ذات آوایی و حکمت نگارگری حرف ( س ) ؛ به لحاظ آوایی، و به ترتیب حروف الفبا این حرف سین تلفظ می شود و مدل صدور آوای این حرف که از سطحی ترین نقطه ی ابزارهای کلامی در عمق و مغاک دهان قابل ایجاد شدن است و با مدل نگارگری که دارد و به صورت دو کاسه ی به هم چسبیده یا دو پله ی یک ترازو و به صورت سه دندانه بدون نقطه اشاره به سطوح هر چیزی که معمولاً دارای پستی بلندی و قابل سنجش و محاسبه در طبیعت باشد قابل مشاهده و دارای عینیت است.
عینیت و انطباق حرف سین که از سطحی ترین ابزارهای کلامی در دهان قابل صادر شدن است و نماد هرچیزی که دارای سطح باشد می باشد با مسایل روزمره ما انسان ها در سینی آشپزخانه قابل مشاهده است .
به گونه ای که اگر به لحاظ نگارگری سه نقطه بر روی آن قرار گیرد حرف ش با تلفظ شین ایجاد می شود و این حرف یعنی حرف ش با سه نقطه، نقطه ها در این حرف نماد چیزهایی است که بر روی سطوح در جریان است و قابلیت جابجایی و قابل حرکت و قابل سنجیدن و محاسبه کردن است.
چنانچه اگر این آوا به صورت حرف ( ص ) نگارگری شود، دارای یک عینیت و دارای یک ابتدا و انتها و یا آغاز و پایان یا محصور از چیزها را در یک فضا منطبق با عالم ماده و معنا در مفاهیم کلمات ایجاد می کند.
اگر سه کلمه ی بسیار مرتبط با این دو حرف یعنی حرف س ش را مثال بزنیم سه کلمه ی سَریان و شَریان و جَریان سه مفهوم از یک سیال سُرنده و سرایت پذیر و جاری و قابل شارش را می توان در این مفهوم درک کرد.
هرچند موقعیت جانمایی حروف در میان ساختمان کلمات نیز دارای اهمیت و حکمت خاص خودش می باشد
مثلاً عینیت و مطابقت حرف ش در میان کلمه ی مُشت با خود حالتی که از جمع شدن انگشت ها در سطح میانی دست با نام مشت در دست ایجاد می شود به راحتی، حقیقت این کلمه با واقعیت آن منطبق می باشد. یعنی اینکه قرارگیری حرف ش در کجای ساختمان یک کلمه باشد نیز مهم است.
مثلاً کلمه ی دستوری باش، حرف ب نماد بودن و حرف ش در انتهای این کلمه نماد شدن به معنی بود شدن جهت انجام یک کار هنجارمند و جاری می باشد. به گونه ای که فقط در همین یک کلمه ی باش، چهار کلمه ی ( بودن ، شدن و انجام و هنجار ) مستتر است.