نامه

نوشته، کاغذنوشته شده، کتاب
(اسم)۱ - ورقه ای که روی آن مطالبی خطاب بکسی نویسندرقعه مکتوب نوشته :[ چون نامه ایشان به خلیفه رسیدهبه الله بن محمد ...رابه ری ...فرستاد ] ۲ - کتاب صحیفه : [ دادیم موسی رانامه.] ۳ - نامه اعمال : [...که درنامه ایشان جز حسنات وفنون طاعات نبود ] یانامه اعمال ( عمل ) .نامه ای که فرشتگاناعمال نیک وبدکسان رادر آن نویسند. یانامه باستان .۱ - کتاب قدیمی . ۲ - درشاهنامه بکتابی اطلاق میشود شامل احوال پادشاهان ایران باستان خدای نامه سیرالملوک .۳ - منشور شاهان :فرمان : ای خسروی که نزد همه خسروان دهر برنام ونامه تو نوا و فرسته شد. ( دقیقی لغ.) یانامه آزادی.فرمان آزادی .۴ - خط تعلیق ( باعتباراینکه احکام وفرمانهارابدان خط مینوشتند.] ۵- روزنامه جریده . ۶- دستورالعمل سرمشق . ۷- بصورت جز و موخر در ترکیبات آید : آیین نامه اجاره نامه توبه نامه خدای نامه شاهنامه شناسنامه گنج نامهلغت نامه وکالت نامه . یا بر پشت نامه نوشتن (توقیع کردن)جواب نامه ای رابرپشت همان نوشتن برای اهانت بطرف : [...وازغایت زعارت به اسکافی اشارت کرد که چون نامه جواب کنی ازاستخفاف هیچ بازمگیر وبرپشت نامه خواهم که جواب کنی ...]
سرود یا آواز نغمه .

( صفت ) کسی که مکتوبی ازطرف کسی برای کسی دیگربردقاصدپیک .

کتاب کردار و افعال

(صفت) آنکه نامه رابکسی برساندنامه آور: آن پیک نامه برکه رسید از دیار دوست آوردحرزجان زخط مشکباردوست . ( حافظ ) یامرغ ( کبوتر) نامه بر.کبوتری که نامه راازجایی بجایی حمل کند.

سر مکتوب را چسباندن و مهر کردن

( صفت ) کسی که بیهوده وپیاپی به اشخاص نامه نویسد( درمقام توهین استعمال شود) : [ همین حالاکه ازخانه بیرون میرومیک راست بنظمیه خواهم رفت واین نامه پران بیشرم رابسزای بی ادبیش میرسانم .]

(مِ یا مَ) [ په . ] (اِ.) ۱ - نوشته ، مکتوب . ۲ - کتاب ، صحیفه .

( ~ . رِ) (ص فا.) نامه بر، نامه آور.

( ~ . س ) (ص مر.) نیک کردار.

( ~ .) (ص مر.) بدکردار، گناه کار.

(مِ) (اِمر.) اساسنامه ، مجموعة اصول و قوانینی که یک شرکت برای نظم دادن به روال کاری خود، تهیه می کند.

( ~. مِ) [ ع - فا. ] (اِمر.) پروانه ، جواز.

(اَ. مِ) [ ع - فا. ] (اِمر.) قانونی که برای ادارة یک انجمن یا مجلس یا سازمان اجتماعی و سیاسی تنظیم شده باشد.

( ~. مِ) [ ع - فا. ] (اِمر.) شهادت - نامه ای که در آن گروهی معتبر ورشکستگی و تهیدستی کسی را گواهی دهند.

(مِ) (اِمر.) کتابی که از گذشته حکایت کند، نامة باستان .

(مِ) (اِمر.) رساله ای که در پایان دورة تحصیلی می نویسند، تز.

(پَ ش ِ مِ) (اِمر.) صورت و سیاهة جهیز و اسباب زن که به خانة شوهر برند و به امضای داماد رسانند.

( ~. مِ) (اِمر.) کتاب یا نوشته به زبان و خط پهلوی .

( ~. مِ) (اِمر.) تعهدنامه ، عهدنامه . (فره ).

۱. مطلبی که خطاب بر فردی معین نوشته می شود و معمولاً به وسیلۀ پست و در پاکت به دست گیرنده می رسد.
۲. کاغذی که بر روی آن مطالبی نوشته شده.
۳. (پیشوند) جزء پسین برخی کلمات به معنی نوشته ای در موضوع معین: پایان نامه، سال نامه.

کسی که نامۀ دیگری را از جایی به جایی می برد، پیک، قاصد.

کسی که نامه های مردم را می رساند، کارمند ادارۀ پست که مٲمور رسانیدن نامه ها به صاحبان آن ها است.

کسی که گناه بسیار کرده و نامۀ عملش سیاه است، شخص گناهکار.

۱. نامه نویس، کسی که نامه می نویسد.
۲. روزنامه نویس.

= نامه بر

۱. دستورهایی که برای اجرای قانون یا انجام دادن کارهای اداری نوشته شود.
۲. موادی که در شرح و تفسیر یا دستور اجرای مرام نامه یا اساسنامه ای نوشته شده باشد، نظام نامه.

سندی که در آن حدود، شرایط، و اجاره بها نوشته می شود.

جواز، پروانه.

نامه ای شامل گواهی و امضای چند تن دایر بر افلاس و ورشکستگی کسی.

۱. نامه ای که مانند الماس برنده باشد.
۲. نامۀ تند و تهدیدآمیز.

نامۀ باستان، تاریخ و داستان پیشینیان، نامه یا کتابی که از گذشته حکایت می کند.

وقتی کاروان امام حسین (علیه السّلام) در کربلا فرود آمد، ابن زیاد نامه ای به امام نوشت و امام در جواب فرمود: «من برای این نامه جوابی ندارم؛ زیرا او مستحق عذاب است».
پس از استقرار امام و همراهانش، حر نیز در برابر آن حضرت اردو زد. آن گاه ابن زیاد را از آمدن امام به کربلا آگاه ساخت.
نامه ابن زیاد به امام
از این رو ابن زیاد نامه ای برای امام حسین (علیه السّلام) به این مضمون نوشت: اما بعد، ای حسین، به من خبر رسیده که در کربلا فرود آمده ای. امیرالمؤمنین یزید بن معاویه نامه ای برای من فرستاده که سر بر بالشت نگذارم و غذای سیر نخورم مگر اینکه یا تو را بکشم و یا اینکه تسلیم فرمان من و یزید شوی، والاسلام. وقتی این نامه به دست امام رسید و آن را خواند، فرمود: «من برای این نامه جوابی ندارم؛ زیرا او مستحق عذاب است».

نامه یا مکتوب یک وسیله ارتباطی سنتی برای ارتباط میان دو شخص یا گروه است. از دیدگاه ارتباطات، نامه یک پیام به صورت نوشتاری است. نامه معمولاً برای برقراری ارتباط بین دو فرد که در مکان های جغرافیایی مختلف هستند به کار می رود.
پست
نامه الکترونیکی
پاکت نامه
نامه عاشقانه
تا سده های اخیر، نامه مهم ترین وسیله ارتباطی بین مکان های جغرافیایی مختلف بود اما با گسترش فناوری های ارتباطی جدید مانند تلفن و تلگراف، نامه های نوشتاری قدیمی، ارزش ارتباطی خود را رفته رفته از دست دادند. در دهه های اخیر و با نفوذ بیشتر اینترنت و وب جهانی، امکان ارتباط سریع میان اشخاص در مناطق مختلف فراهم شده است. بنابراین، از اهمیت نامه به عنوان وسیله ارتباطی کاسته شده است.
نامه رسانی یا پست، سیستمی است که برای انتقال نامه از فرستنده به گیرنده به کار می رود. معمولاً نامه ها توسط ادارات پست دولتی یا شرکت های خصوصی حمل و نقل می شوند. در ایران قدیم، نظام گسترده و کارآمدی به نام چاپار برای نامه رسانی به کار می رفته است. نامه رسانان با تردد بین چاپارخانه ها، پیامها، اخبار و نامه ها را جابجا می کرده اند.
نامه ها می توانند به صورت دوستانه یا رسمی باشند. نامه دوستانه برای احوالپرسی و ارتباط بین اشخاص به کار می رود. نامه رسمی بیشتر برای فعالیت های تجاری، اداری، آموزشی و سیاسی به کار می رود. از میان نامه های رسمی، نامه اداری پر کاربردترین نامه هاست که برای انواع ارتباطات و درخواستهای اداری به کار می رود و شیوهٔ خاص خود برای نوشتن را دارد.

نامه وسیله ارتباطی سنتی برای ارتباط میان دو شخص یا گروه است.
نامه (یمن)
نامه (نشریه)
نامه (فیلم ۱۹۲۹)
نامه (فیلم ۱۹۴۰)
نامه همچنین ممکن است به یکی از موارد زیر اشاره کند:

نامه (letter)
پیام مکتوب یا چاپ شده که عمدتاً برای ارتباطی شخصی است. اصولاً، نامه ها را به دو دستۀ رسمی/اداری و غیررسمی/دوستانه تقسیم می کنند. در نامه های رسمی کارگزاران حکومت، سیاست یا طبقات گوناگون مردم دربارۀ امور رسمی/اداری به یکدیگر می نویسند. نامه های غیررسمی به نوشته های ساده و آکنده از احساسات صمیمانه می گویند که عموم مردم به یکدیگر می نویسند. نمونه های معروف از این قرارند: باستان: سیسرون (رُمی) پلینی کهتر (رُمی) و سنت پل؛ قرون وسطا: آبِلار و هلوئیز (قرن ۱۲ فرانسه)؛ خانوادۀ پاستون (قرن ۱۵ انگلستان)؛ قرن ۱۶: اراسموس (هلند)؛ لوتر، مِلانشتون(آلمان)؛ اسپنسر، سیدنی (انگلستان)؛ قرن ۱۷: دان، میلتون، کرامول، داروتی آزبورن، واتن (انگلستان)؛ پاسکال۱، مادام دو سویْنیه۱ (فرانسه)؛ قرن ۱۸: پوپ، والپول، سویفت، مری ورتلی مانتگیو، چسترفیلد، کوپر، گِرِی (انگلستان)؛ بوسوئه، ولتر، روسو (فرانسه)؛ قرن ۱۹: اِمرسون، جِی آر لوئل (امریکا)؛ بایرون، لمب، کیتس، فیتزجرالد، استیونسن (انگلستان)؛ ژرژ ساند، سنت بوو، برادران گنکور (فرانسه)؛ شیلر، گوته (آلمان)؛ گوتفرید کِلِر (سوئیس)؛ قرن ۲۰: تی ای لارنس، جِی بی شاو، اِلِن تِری، کاترین منسفیلد (انگلستان)؛ ریلکه (آلمان)؛ در نامه های بازمانده از تاریخ کهن فارسی مجموعه هایی با عناوین منشآت، مکاتیب، رسایل و نامه ها یافت می شود، ازجمله منشآت خاقانی، منشآت قائم مقام فراهانی، و مکتوبات میرزا فتحعلی آخوندزاده.

نامهیک وسیله ارتباطی سنتی برای ارتباط میان دو شخص یا گروه است.
• «فرستادهٔ تو میزانِ خِرَد تو را رساند، و نامه ات رساتر چیزی است که از سوی تو سخن راند.». نهج البلاغه، کلمات قصار ۳۰۱ -> علی بن ابی طالب

برید

طومار

پاکت

فراش

پیک

منشور

منشور

مراسله

مکاتبه

رسایل

رساله ، نامه ، نامه منظوم ، مراسله

حرف ، خط ، ادبیات ، نامه ، مراسله ، نویسه ، موجر ، دانش ، کاغذ ، عریضه ، مرسوله ، حرف الفباء ، حرف چاپی ، اثار ادبی ، اجازه دهنده

خبر ، اعلامیه ، اشاره ، بیانیه ، نامه

اختیارنامه ، نامه

رسالة , قائمة الشحن

رسالة جوية

رسالة جوية

توصية

بريد , ساعي البريد

کتاب

الرسالة المفتوحة

مذکرة

الخطاب السري

رسالة

إِجراءات

ايجار , تاجير

دستور , ملاحظة

دليل

خطاب الإعتماد

براءة الاختراع

دليل

تنظيم , قانون محلي

سياسة