Zahra

گاهی آنقدر واقعیت داری  که پیشانی ام به یک تکه ابر سجده می برد، به یک درخت خیره می شوم ، از سنگ ها  توقع دارم  مهربانی را. باران بر کتفم می بارد، دست هایم هوارا در آغوش می گیرد؛ شادی،پایین تر از این مرتبه است که بگویم چقدر گاهی آنقدر واقعیت داری که من صدای فروریختن شانه های سنگی شیطان را می شنوم.