جمیل الرحمن عباسی

من خوانم ایں شعر ِ اقبال لاھوری و در مصرعہ اول لفظ: بسائی می نہ دانم از چہ مصدر ایں ساخت شد و این چہ  واژه و چہ معنی دارد عالم آب و خاک را بر محک دلم بسای روشن و تار خویش را گیر عیار این چنین

در کتاب ہائے لغت   می خوانم کہ اسم الفاعل   ساختہ می شود از   بن مضارع بہ اضافہ  ندہ   و قبل ازیں زیر می اید ،، خوان + ندہ : خوانِندہ ،، ولیکن در لغت نامہ دہخدا   ایں واژہ   نوشتہ بہ زبر   ،، فتحہ ،،، خوانَندہ ای معاملہ   چیست