یادگیری

[ویکی فقه] یادگیری (روان شناسی). یادگیری را می توان تغییر تقریبا دایمی رفتار که در نتیجه تمرین به وجود می آید دانست. آن دسته از تغییرهای رفتاری که ناشی از بلوغ و پختگی است یا بر اثر شرایط و اوضاع موقت سازواره پیدا شده است (نظیر خستگی یا حالات ناشی از مصرف دارو) در شمار یادگیری قرار نمی گیرد.
یادگیری به طور کلی، فعالیتی دگرگون ساز است که افراد را برای مقابله با رویدادها و سازش با محیط آماده می سازد. یادگیری، در موقعیت های مختلف و در اکثر سطوح زندگی حیوانی از بازتاب های شرطی جانوران تا فرآیند های پیچیده شناختی افراد آدمی رخ می دهد. یادگیری در حقیقت دارای مفهموم بسیار گسترده ای است که در قالب های دگرگونی، عادت شکنی، ایجاد علاقه، نگرش های نو، درک ارزش و پیش داوری پدیدار می شود. شیوه ترکیب و کاربرد معلومات در استدلال، تفکر، نظریه پردازی، حل مساله، احساس و دگرگونی هایی که در کل شخصیت به وجود می آیند همه از یادگیری مایه می گیرند.
پارسا، محمد، روان شناسی یادگیری، تهران، انتشارات سخن، ۱۳۷۴، چاپ اول، ص۲۱.
عده ای از روان شناسان، یادگیری را چنین تعریف کرده اند: یادگیری، تغییری است که بر اثر تجربه یا آموزش در رفتار موجود زنده پدید می آید. در این تعریف، مهم ترین واژه ای که نظر را به خود جلب می کند واژه "تغییر" است. زیرا رفتار فرد در زمانی که چیزی نیاموخته با زمانی که آن چیز را آموخته است تفاوت دارد. واژه مهم دیگر در تعریف روان شناسان از یادگیری "رفتار" است. زیرا تغییر رفتار با تغییر ابعاد بدنی مانند طول، عرض، قد و وزن ارتباطی ندارد، بلکه بیشتر معلول یادگیری است نه دگرگونی های بدنی. برخی دیگر از روان شناسان نیز یادگیری را دگرگونی های نسبتا پایدار در توانایی، گرایش یا ظرفیت پاسخ دهی عنوان کرده اند. در این تعریف تاکید شده است که یادگیری پیش از تغییر رفتار پدید می آید.
پارسا، محمد، روان شناسی یادگیری، تهران، انتشارات سخن، ۱۳۷۴، چاپ اول، ص۲۴.
یادگیری دارای انواع مختلفی است که عبارتند از: خوگیری، شرطی شدن سنتی، شرطی شدن فعال و آن چه یادگیری مختلط خوانده می شود.
← خوگیری
...

یادگیری کارکردی است که با آن، دانش، رفتارها، توانمندی ها یا انتخاب های نو یا موجود به ترتیب، درک یا تقویت و اصلاح می شوند، که شاید به یک تغییر بالقوه در ترکیب داده ها، عمق دانش، رویکرد یا رفتار نسبت به نوع و گسترهٔ تجارب منجر شود. [ ۱] توانایی یادگیری، در دسترس انسان ها، جنبندگان و گیاهان[ ۲] و انواعی از ماشین ها قرار دارد. روند یادگیری در طول زمان، هرم یادگیری را دنبال می نماید. یادگیری به صورت آنی انجام نمی شود، بلکه بر پایه دانسته های گذشته رشد می کند. بر همین پایه، دید ما یادگیری می تواند در راستای یک روند تعریف شود تا مجموعه ای از دانش شیوهٔ انجام و گزاره هایی بر مبنای واقعیت باشند. یادگیری، در نهایت به تغییراتی می انجامد که معمولاً دائمی هستند. [ ۳]
یادگیری در انسان می تواند بخشی از فرایند تحصیل، توسعه فردی، و تمرینات باشد که ممکن است هدفمند یا به وسیله انگیزش انجام شود. یادگیریِ از طریق مطالعه، از روند خواندن ذهن متمرکز و هوشیار و از تأمل دقیق در مورد آنچه خوانده می شود حاصل می گردد. در ادامه، یادگیری از طریق استفاده از آموخته ها و جستجوی استفاده های احتمالی از آموخته ها است[ ۴] با اینحال این یک حکم کلی است و مطالعهٔ اینکه یادگیری چگونه رخ می دهد بخشی از روان شناسی تربیتی، عصب روان شناسی، تئوری آموزش و علوم پرورشی می باشد. یادگیری ممکن است در نتیجهٔ خوگیری یا شرطی شدن کلاسیک ( همان طور که در بسیاری از تیره های جنبندگان دیده شده است ) انجام شود یا اینکه می تواند نتیجهٔ کارهای پیچیده ای نظیر بازی ( که صرفاً در جنبندگان هوشمند دیده شده است ) باشد. [ ۵] [ ۶] یادگیری ممکن است خودآگاه یا ناخودآگاه انجام شود. یادگیری اینکه یک رویداد ناگوار، فرارناپذیر است و نمی شود از آن پیشگیری کرد درماندگی آموخته شده نامیده می شود. شواهدی وجود دارد که در انسان، در هنگام جنینی، یادگیری در ۳۲ هفته پس از باروری شروع می شود، که گویای این می تواند باشد که دستگاه عصبی مرکزی به اندازهٔ کافی توسعه یافته است و آماده است تا حافظه شروع به کار کند. [ ۷]
تعریف ارنست راپیکِت هیلگارد و مارکویز و جمعی از همکاران و روان شناسان از یادگیری اینگونه است: یادگیری عبارتست از تغییر نسبتاً پایدار در احساس، تفکر و رفتار فرد که بر اساس تجربه ایجاد شده باشد. رفتارگرایانی از قبیل جان واتسون و اسکینر که سرشت انسان را انعطاف پذیر می دانستند، معتقد بودند که در رشد، یادگیری نقش اصلی را ایفا می کند. چنان که آموزش اولیه می تواند صرف نظر از آنچه کودک از استعدادها، تمایلات، علاقه ها، توانایی ها، نژاد و اجداد به ارث برده، او را به هر نوع بزرگ سالی تبدیل کند. هرگنهان و السون ( ۲۰۰۵، ترجمهٔ سیف، ۱۳۸۵ ) گفته اند «یادگیری یکی از مهم ترین زمینه ها در روانشناسی امروز و در عین حال یکی از مشکل ترین مفاهیم برای تعریف کردن است». روان شناسی چون هانس، معتقد بودند آنچه که به نظر می رسد، تابع برنامه زیستی فطری است، می تواند تحت تأثیر رویدادهای محیطی قرار گیرد. مک گرا، دنیس، گزل و تامپسون معتقد بودند که یادگیری و تجربه در تفاوت های رشدی نقشی ندارند؛ با این حال پژوهش های اخیر نشان می دهند که تمرین یا تحریک بیش تر می تواند تا اندازه ای رفتارهای حرکتی را تسریع کند. هر یادگیری منجر به عملکرد نمی شود، چون افراد بسیاری از چیزها را می آموزند ولی امکان به کارگرفتن این آموخته ها برایشان پیش نمی آید.