گلوتامیک اسید

گلوتامیک اسید یکی از بیست اسید آمینه اصلی یاخته های زنده است. امکان دارد L–گلوتامیک اسید به سلول های عصبی کمک کند اطلاعات را به سلول های دیگر ارسال یا دریافت نمایند. در انتقال پیام های نوروتیک مؤثر می باشد.
گلوتامیک اسید ( Glu ) در سال ۱۸۶۶ توسط شیمیدان آلمانی Karl Heinrich Ritthausen زمانی که تحت درمان با گلوتن گندم بود برای اولین بار کشف شد. این آمینواسید ساختار زنجیری و دو گروه کربوکسیلیک اسید دارد که منجر شده pka برابر با ۴٫۱ داشته باشد که در نتیجه آن معمولاً گروه های کربوکسیلیک به طور یون منفی کربوکسیلات در ساختار اصلی دیده می شوند.
گلوتامات به ویژه در نورون های نخاعی به عنوان میانجی عصبی تحریکی عمل می کند.
در انسان این اسید آمینه غیرضروری است یعنی بدن خود می تواند آن را از ترکیبات دیگر ( مانند آسپارتات و آلانین ) تولید کند.
انتقال دهنده عصبی محرکی است که باعث افزایش تحریک رشته های عصبی موجود در دستگاه اعصاب مرکزی می شود. این اسید انتقال دهنده عصبی محرک و عمده ای در مغز و نخاع و ماده سازنده اولیه گاما آمینو بوتیریک اسید می باشد. نقش این اسید آمینه در سوخت وساز قندها و چربی ها مهم است، و به انتقال پتاسیم در سرتاسر سد مغزی - خونی کمک می نماید. هر چند این اسید نمی تواند به راحتی گلوتامین از سد مغزی - خونی عبور کند، اما به میزان بالایی در خون یافت می شود و ممکن است مقدار کمی از آن در مغز نفوذ کند. مغز انسان می تواند از اسید گلوتامیک به عنوان سوخت استفاده کند. اسید گلوتامیک با برداشتن اتم های نیتروژن، در جریان ساختن اسیدآمینه دیگری به نام گلوتامین، آمونیاک را سم زدایی می کند. تبدیل اسیدگلوتامیک به گلوتامین تنها راهی است که به وسیله آن می توان آمونیاک موجود در مغز را برطرف نمود. اسید گلوتامیک به درمان بیماری های شخصیتی کمک می کند و برای معالجه اختلال های رفتاری دوران کودکی مفید می باشد. از این آمینواسید برای درمان بیماری صرع، عقب ماندگی ذهنی، رخوت عضلانی، زخم ها و اغمای هیپوگلیسمیک ( مشکلی که در هنگام درمان دیابت و در اثر مصرف انسولین به وجود می آید ) استفاده می کنند. [ ۲]