گسل سراسری زاگرس یکی از گسل های بنیادین ایران در کمربند چین خورده و رانده زاگرس است که با طول تقریبی ۱٬۵۷۵ کیلومتر از مرز شمال غربی ایران تا شمال تنگهٔ هرمز کشیده شده است. این گسل که راستای شمال غربی – جنوب شرقی، و سازوکار فشاری دارد، بر زمین درز[ ۱] میان پهنهٔ سنندج – سیرجان در شمال غربی و پهنه زاگرس در جنوب شرقی منطبق است. [ ۲] راندگی اصلی زاگرس ایران مرکزی را از ایران جنوب غربی جدا می کند. این روراندگی که از شمال بندرعباس در استان هرمزگان شروع می شود با امتداد در راستای جنوب شرقی به شمال غربی در سردشت و مریوان وارد عراق شده و سرانجام در کشور ترکیه پایان می یابد.
زمین شناسان گسل سراسری زاگرس را به دو بخش قسمت می کنند. بخش اول به طول ۱٬۳۲۵ کیلومتر، از مرز شمال غربی تا شرق حاجی آباد در استان هرمزگان کشیده شده و دارای راستای شمال غربی – جنوب شرقی ( N130E ) و شیب به سمت شمال شرقی است. بخش دوم گسل با درازایی در حدود ۲۵۰ کیلومتر و راستای شمال غربی – جنوب شرقی ( N170E ) از حاجی آباد به سمت جنوب ادامه می یابد و شیب آن به سمت شرق و شمال شرقی است. بخش دوم گسل سراسری زاگرس با نام های خط عمان، گسل زندان و گسل میناب نیز نامیده می شود. [ ۳]
گسل سراسری زاگرس از نوع گسل های راندگی – فشاری است و نقش چشم گیری بر لرزه خیزی ایران دارد. مطالعات و بررسی ها نشان می دهد که ابرگسل زاگرس یک شکستگی تنها نیست، بلکه در واقع دو گسل به نام های راندگی اصلی زاگرس و گسل جوان زاگرس است که گاه با هم موازی بوده و گاه بر یکدیگر منطبق شده و گاهی نیز فاصلهٔ قابل ملاحظه ای از یکدیگر گرفته اند. [ ۴]
گسل سراسری زاگرس از چندین گسل فرعی تشکیل یافته است که بیشتر آن ها زیرمجموعه بخش جدیدتر گسل سراسری زاگرس ( گسل جوان زاگرس ) هستند. [ ۵]
بر اساس مطالعه برو و ریکو ( ۱۹۷۱ ) ، راندگی اصلی زاگرس بخش جنوب غربی گسل سراسری زاگرس به شمار می رود که قدمت بیشتری داشته و یک گسل معکوس کم شیب و مرز ایران مرکزی و زاگرس به شمار می آید. جابه جایی افقی این گسل حدود ۴۰ کیلومتر است. راندگی اصلی زاگرس با راستای شمال باختری - جنوب خاوری و سازوکار فشاری، بر زمین درز[ ۱] میان پهنهٔ سنندج–سیرجان در شمال خاوری و زاگرس بلند در جنوب باختری منطبق است. [ ۳] این گسل مرز شمالی پهنه زاگرس بلند یا زاگرس مرتفع به شمار می رود و این پهنه را از پهنه سنندج - سیرجان جدا می سازد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفزمین شناسان گسل سراسری زاگرس را به دو بخش قسمت می کنند. بخش اول به طول ۱٬۳۲۵ کیلومتر، از مرز شمال غربی تا شرق حاجی آباد در استان هرمزگان کشیده شده و دارای راستای شمال غربی – جنوب شرقی ( N130E ) و شیب به سمت شمال شرقی است. بخش دوم گسل با درازایی در حدود ۲۵۰ کیلومتر و راستای شمال غربی – جنوب شرقی ( N170E ) از حاجی آباد به سمت جنوب ادامه می یابد و شیب آن به سمت شرق و شمال شرقی است. بخش دوم گسل سراسری زاگرس با نام های خط عمان، گسل زندان و گسل میناب نیز نامیده می شود. [ ۳]
گسل سراسری زاگرس از نوع گسل های راندگی – فشاری است و نقش چشم گیری بر لرزه خیزی ایران دارد. مطالعات و بررسی ها نشان می دهد که ابرگسل زاگرس یک شکستگی تنها نیست، بلکه در واقع دو گسل به نام های راندگی اصلی زاگرس و گسل جوان زاگرس است که گاه با هم موازی بوده و گاه بر یکدیگر منطبق شده و گاهی نیز فاصلهٔ قابل ملاحظه ای از یکدیگر گرفته اند. [ ۴]
گسل سراسری زاگرس از چندین گسل فرعی تشکیل یافته است که بیشتر آن ها زیرمجموعه بخش جدیدتر گسل سراسری زاگرس ( گسل جوان زاگرس ) هستند. [ ۵]
بر اساس مطالعه برو و ریکو ( ۱۹۷۱ ) ، راندگی اصلی زاگرس بخش جنوب غربی گسل سراسری زاگرس به شمار می رود که قدمت بیشتری داشته و یک گسل معکوس کم شیب و مرز ایران مرکزی و زاگرس به شمار می آید. جابه جایی افقی این گسل حدود ۴۰ کیلومتر است. راندگی اصلی زاگرس با راستای شمال باختری - جنوب خاوری و سازوکار فشاری، بر زمین درز[ ۱] میان پهنهٔ سنندج–سیرجان در شمال خاوری و زاگرس بلند در جنوب باختری منطبق است. [ ۳] این گسل مرز شمالی پهنه زاگرس بلند یا زاگرس مرتفع به شمار می رود و این پهنه را از پهنه سنندج - سیرجان جدا می سازد.
wiki: گسل سراسری زاگرس