گریه بر امام حسین

[ویکی فقه] اگر انسان عواطف انسانی خود را از دست نداده باشد، اشک و شادی حالت روحی او را نشان می دهد. اشک، زبان دل است. گریه کردن، گاهی اعتراض به یک جنایت است. نوحه سرایی، گاهی زنده نگه داشتن یاد یک مظلومیت و افشای چهره یک ظالم است.
حادثه عاشورا که در سال ۶۱ هجری در کربلا اتفاق افتاد، یکی از بزرگ ترین جنایت های بشری درباره گروهی از پاک ترین و فداکارترین انسان ها بود، آن هم از سوی کسانی که خود را پاک و صالح می دانستند؛ اما برای حفظ قدرت خود دست به یک «قتل عام» زدند و فرزند پیامبر خدا صلی الله علیه و آله وسلّم را همراه برادران، فرزندان و یارانش کشتند؛ حتی از کشتن کودک شش ماهه هم که تشنه بود و بی تاب، چشم نپوشیدند. بعضی ظلم ها و مظلومیت ها اگر یاد نشود، فراموش می شود. بعضی از جنایت کاران اگر افشا نشوند، یک قدیس معرفی می شوند. اینجاست که وظیفه انسان های آگاه و وجدان های بیدار، دفاع و همدلی نسبت به مظلوم و مبارزه و جبهه گیری علیه ظالم است. این «یاد» و «همراهی»، به شکل های مختلف است و اشک و گریه ، یکی از این راه هاست. واقعه عاشورا چیزی است که هر کس بخواند و بشنود و بفهمد، اگر وجدان انسانی او زنده باشد، حتما متاثر می شود و اگر متعهد باشد، تاثر و ناراحتی خود را به شکلی ابراز می کند که گریه یکی از این شکل هاست.
احترام به اهل بیت
برای قدرشناسی از پیامبر، احترام و دوستی و پیوند با خاندان او وظیفه ما مسلمانان است. این چیزی است که خود حضرت محمد، از ما خواسته و ما را به دوستی با اهل بیت سفارش کرده است. در فرهنگ دینی ما، عزاداری بر مظلومیت اهل بیت، یکی از نشانه های دوستی و پیوند با آنان است. شادی کردن در تولدهای آنان و اشک ریختن در شهادت هایشان، پیوند قلبی ما را با آنان محکم تر و عمیق تر می کند. اشک ما، شاهد عشق ماست. برپاکردن مراسم عزاداری در عاشورا، نام و خاطره و یاد آنان را زنده نگه می دارد و این «احیاگری» نوعی تلاش برای خنثی کردن نقشه دشمنان آنان است که هم می خواستند کسی سراغ این خاندان نرود، هم کسی از جنایت های دشمنان نسبت به این خاندان پاک یاد نکند؛ پس عزاداری ما نوعی دفاع از حق و مبارزه با باطل و وسیله ای برای اتحاد و تجمع ما بر محور اهل بیت و عاشوراست.
پشتوانه دینی و عاطفی
سوگواری در فقدان یک عزیز، هم یک امر طبیعی و عاطفی است که نشان دهنده فعالیت احساسات و عواطف انسانی است، هم نسبت به خاندان پیامبر اسلام ؛ به ویژه نسبت به امام حسین علیه السّلام و حادثه عاشورا، یک «دستور دینی» است. عمل پیامبر خدا، و امامان شیعه و توصیه های مکرر آنان نسبت به گریستن بر سیدالشهدا و یادکردن مصائب خاندان پیامبر و مرثیه سرودن برای آنان و برپایی مجالس عزا، هیچ شبهه ای باقی نمی گذارد که این کار ریشه در آموزه های دینی دارد و مستند به دستور پیشوایان دین است و کاری عقلایی و مدبرانه است. گریه بر شهید و غم فقدان یک عزیز، کاری انسانی، مقدس و ارزشمند است. پیامبر دستور داده بود بر جعفربن ابی طالب و زیدبن حارثه که در جنگ موته شهید شدند، گریه کنند. حضرت زهرا علیه السّلام بر سر قبر حمزه سیدالشهدا، حاضر می شد، زیارت می کرد، نماز می خواند، می گریست و یاد آن شهید را زنده نگه می داشت.
سابقه عزاداری اهل بیت
...