گازهای محافظ ( به انگلیسی: Shielding gas ) از لحاظ شیمیایی خنثی یا نیمه خنثی هستند که معمولاً در فرآیند های جوشکاری مورد استفاده قرار می گیرند، به ویژه MIG و TIG. هدف آن ها محافظت از ناحیه جوش در برابر اکسیژن و بخار آب است. بسته به مواد در حال جوشکاری، گازهای جوی می توانند کیفیت جوش را کاهش دهند و یا شرایط جوشکاری را دشوارتر کنند. سایر فرآیندهای جوشکاری قوس الکتریکی از روش های جایگزین برای محافظت از جوش در برابر گازهای جوی نیز استفاده می کنند. برای مثال، در shielded metal arc welding ، از الکترود پوشش دار استفاده می شود که در هنگام مصرف، دی اکسید کربن تولید می کند، یک گاز نیمه بی اثر که یک گاز محافظ قابل قبول برای جوشکاری فولاد است.
انتخاب نادرست گاز جوش می تواند منجر به جوش متخلخل و ضعیف یا پاشش بیش از حد شود. و یا در صورت عدم تاثیرگذاری بر خود جوش به دلیل نیاز به حذف قطرات پراکنده، باعث کاهش بهره وری نیروی کار می گردد.
در صورت بی دقتی، گازهای محافظ می توانند جانشین اکسیژن و باعث هیپوکسی و بالقوه مرگ شوند.
گازهای محافظ به دو دسته بی اثر یا نیمه بی اثر تقسیم می شوند. دو مورد از گازهای محافظ مقرون به صرفه که بتوان در جوشکاری از آن ها استفاده کرد هلیوم و آرگون هستند . از این گازهای بی اثر در TIG و MIG برای جوشکاری فلزات غیرآهنی استفاده می شود. دسته دیگری از گازهای محافظ نیمه بی اثر یا گازهای محافظ فعال نامیده می شوند که شامل دی اکسید کربن ، اکسیژن ، نیتروژن و هیدروژن هستند. گازهای فعال معمولا در جوشکاری قوس الکتریکی فلزات آهنی استفاده می شوند. بیشتر این گازها، در مقادیر زیاد، اثرات نامطلوبی بر فلز جوش دارند در صورتی که در مقادیر کوچک و کنترل شده ویژگی های جوش را بهبود خواهند ببخشند.
گازهای محافظ را می توان به صورت خالص یا به صورت ترکیب دو و یا سه گاز دیگر استفاده کرد. خواص مهم گازهای محافظ عبارتند از رسانایی حرارتی، چگالی نسبی و سهولت در یونیزاسیون. گاز آرگون سنگین تر از هوا است در نتیجه جوش را پوشش داده و نسبت به گازهای سبک تر از هوا مانند هلیوم به سرعت جریان کمتری نیاز دارد. رسانایی حرارتی برای گرم کردن جوش در اطراف قوس جوشکاری بسیار مهم است. قابلیت یونیزاسیون نیز در تشکیل قوس و میزان بالای ولتاژ جوشکاری تأثیر می گذارد. گاز محافظ در جوشکاری لیزری از تشکیل ابر پلاسما در بالای جوش که بخش قابل توجهی از انرژی لیزر را جذب می کند جلوگیری می کند . برای لیزرهای دی اکسید کربن که تمایل به تشکیل چنین ابر پلاسمایی دارند بسیار مهم است. همچنین گاز هلیوم به دلیل پتانسیل یونیزاسیون بالا مقدار زیادی انرژی را قبل از یونیزه شدن جذب کرده و این نقش را به بهترین نحو بازی می کند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفانتخاب نادرست گاز جوش می تواند منجر به جوش متخلخل و ضعیف یا پاشش بیش از حد شود. و یا در صورت عدم تاثیرگذاری بر خود جوش به دلیل نیاز به حذف قطرات پراکنده، باعث کاهش بهره وری نیروی کار می گردد.
در صورت بی دقتی، گازهای محافظ می توانند جانشین اکسیژن و باعث هیپوکسی و بالقوه مرگ شوند.
گازهای محافظ به دو دسته بی اثر یا نیمه بی اثر تقسیم می شوند. دو مورد از گازهای محافظ مقرون به صرفه که بتوان در جوشکاری از آن ها استفاده کرد هلیوم و آرگون هستند . از این گازهای بی اثر در TIG و MIG برای جوشکاری فلزات غیرآهنی استفاده می شود. دسته دیگری از گازهای محافظ نیمه بی اثر یا گازهای محافظ فعال نامیده می شوند که شامل دی اکسید کربن ، اکسیژن ، نیتروژن و هیدروژن هستند. گازهای فعال معمولا در جوشکاری قوس الکتریکی فلزات آهنی استفاده می شوند. بیشتر این گازها، در مقادیر زیاد، اثرات نامطلوبی بر فلز جوش دارند در صورتی که در مقادیر کوچک و کنترل شده ویژگی های جوش را بهبود خواهند ببخشند.
گازهای محافظ را می توان به صورت خالص یا به صورت ترکیب دو و یا سه گاز دیگر استفاده کرد. خواص مهم گازهای محافظ عبارتند از رسانایی حرارتی، چگالی نسبی و سهولت در یونیزاسیون. گاز آرگون سنگین تر از هوا است در نتیجه جوش را پوشش داده و نسبت به گازهای سبک تر از هوا مانند هلیوم به سرعت جریان کمتری نیاز دارد. رسانایی حرارتی برای گرم کردن جوش در اطراف قوس جوشکاری بسیار مهم است. قابلیت یونیزاسیون نیز در تشکیل قوس و میزان بالای ولتاژ جوشکاری تأثیر می گذارد. گاز محافظ در جوشکاری لیزری از تشکیل ابر پلاسما در بالای جوش که بخش قابل توجهی از انرژی لیزر را جذب می کند جلوگیری می کند . برای لیزرهای دی اکسید کربن که تمایل به تشکیل چنین ابر پلاسمایی دارند بسیار مهم است. همچنین گاز هلیوم به دلیل پتانسیل یونیزاسیون بالا مقدار زیادی انرژی را قبل از یونیزه شدن جذب کرده و این نقش را به بهترین نحو بازی می کند.
wiki: گازهای محافظ