کربن دی اکسید یا دی اکسید کربن ( با فرمول شیمیایی CO۲ ) ، از ترکیب کربُن با اکسیژن به دست می آید. گاز کربنیک ( به فرانسوی: gaz carbonique ) بر اثر سوختن زغال و مواد آلی در مجاورت اکسیژن، تخمیر مایعات، تنفس جانوران و گیاهان و غیره به دست می آید. به سخن ساده تر، اگر سوختن کامل صورت گیرد، گاز کربنیک تولید می شود. تعداد پیوندهای کووالانسی در آن ۴ است و دو قلمرو الکترونی دارد.
گاز کربنیک گازی بی رنگ، بی بو، دارای طعمی مایل به اسید و دارای وزن مخصوص ۱/۵۲ است. این گاز سنگین تر از هواست و معمولا در کف محیط یا ظرف قرار می گیرد. ( این گاز۰/۰۳٪ از هوا را تشکیل می دهد )
گیاهان از آن در فرایند فتوسنتز برای فرآوری کربوهیدرات ها بهره می برند و با گرفتن آن، از خود اکسیژن بیرون می دهند. CO۲ حاضر در اتمسفر در نقش یک سپر حرارتی برای زمین کار می کند و با اثر گلخانه ای طبیعی خود، از سرما در زمین جلوگیری می کند. اگرچه تراکم های بالای کربن دی اکسید در جو زمین، که با سوختن سوخت های فسیلی تولید می شود، به عنوان آلاینده جوی شناخته می شود.
گازهای گلخانه ای که کربن دی اکسید نیز یکی از آنهاست باعث می شود که اشعه های خورشید با طول موج پایین و از ابرها که آن ها نیز جز گازهای گلخانه ای هستند بگذرند و بعد از برخورد به سطح زمین بازتاب شده و طول موج آن افزایش می یابد و از پرتوهای فرابنفش به فروسرخ تبدیل می گردد. پرتوهای فروسرخ خطرناک نیستند و بعد از برخورد به گازهای گلخانه ای بازمی گردند و نمی توانند از آنجا عبور کنند و باعث گرم شدن می شوند.
در صورت تنفس این گاز انسان ابتدا احساس تنگی نفس کرده و پس از مدت بسیار طولانی ممکن است خفه شود. کربن دی اکسید برخلاف اکسیژن که باعث شعله ور تر شدن آتش می شود، باعث خفگی آتش می شود، به همین خاطر است که در کپسول های آتش نشانی گاز کربن دی اکسید وجود دارد.
به طور طبیعی در جو زمین به عنوان گاز ردیابی در غلظت حدود ۰٫۰۴ درصد ( 400 ppm ) در حجم اتفاق می افتد. منابع طبیعی شامل آتشفشان، چشمه های آب گرم و گیزرها هستند و از طریق انحلال در آب و اسیدها از سنگ های کربنات آزاد می شوند. از آنجا که کربن دی اکسید محلول در آب است، به طور طبیعی در آب های زیرزمینی، رودخانه ها و دریاچه ها، یخ پوشیده شده، یخچال ها و آب دریا رخ می دهد. این موجود در ذخایر نفت و گاز طبیعی است. کربن دی اکسید در غلظت های معمول مواجهه بی بو است، با این حال در غلظت های بالا بوی تند و اسیدی است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفگاز کربنیک گازی بی رنگ، بی بو، دارای طعمی مایل به اسید و دارای وزن مخصوص ۱/۵۲ است. این گاز سنگین تر از هواست و معمولا در کف محیط یا ظرف قرار می گیرد. ( این گاز۰/۰۳٪ از هوا را تشکیل می دهد )
گیاهان از آن در فرایند فتوسنتز برای فرآوری کربوهیدرات ها بهره می برند و با گرفتن آن، از خود اکسیژن بیرون می دهند. CO۲ حاضر در اتمسفر در نقش یک سپر حرارتی برای زمین کار می کند و با اثر گلخانه ای طبیعی خود، از سرما در زمین جلوگیری می کند. اگرچه تراکم های بالای کربن دی اکسید در جو زمین، که با سوختن سوخت های فسیلی تولید می شود، به عنوان آلاینده جوی شناخته می شود.
گازهای گلخانه ای که کربن دی اکسید نیز یکی از آنهاست باعث می شود که اشعه های خورشید با طول موج پایین و از ابرها که آن ها نیز جز گازهای گلخانه ای هستند بگذرند و بعد از برخورد به سطح زمین بازتاب شده و طول موج آن افزایش می یابد و از پرتوهای فرابنفش به فروسرخ تبدیل می گردد. پرتوهای فروسرخ خطرناک نیستند و بعد از برخورد به گازهای گلخانه ای بازمی گردند و نمی توانند از آنجا عبور کنند و باعث گرم شدن می شوند.
در صورت تنفس این گاز انسان ابتدا احساس تنگی نفس کرده و پس از مدت بسیار طولانی ممکن است خفه شود. کربن دی اکسید برخلاف اکسیژن که باعث شعله ور تر شدن آتش می شود، باعث خفگی آتش می شود، به همین خاطر است که در کپسول های آتش نشانی گاز کربن دی اکسید وجود دارد.
به طور طبیعی در جو زمین به عنوان گاز ردیابی در غلظت حدود ۰٫۰۴ درصد ( 400 ppm ) در حجم اتفاق می افتد. منابع طبیعی شامل آتشفشان، چشمه های آب گرم و گیزرها هستند و از طریق انحلال در آب و اسیدها از سنگ های کربنات آزاد می شوند. از آنجا که کربن دی اکسید محلول در آب است، به طور طبیعی در آب های زیرزمینی، رودخانه ها و دریاچه ها، یخ پوشیده شده، یخچال ها و آب دریا رخ می دهد. این موجود در ذخایر نفت و گاز طبیعی است. کربن دی اکسید در غلظت های معمول مواجهه بی بو است، با این حال در غلظت های بالا بوی تند و اسیدی است.
wiki: کربن دی اکسید