گارد جاویدان (ساسانی). گارد جاویدان ( به پارسی میانه: žāyēdān ) یک گردان ده هزار نفره از نیروهای نخبه سپاه ساسانی بود. [ ۱] هدف از تشکیل این گردان احیای گارد جاویدان سابق شاهنشاهی هخامنشی بود که از نظر تاریخی در ذهن ایرانیان باقی مانده بود زیرا شواهد نشان می دهد که از نظر لباس هم یکسان بوده اند. این جنگجویان از بهترین تجهیزات دوران ساسانی برخوردار بودند که در کل ارتش ساسانی بی مانند بود.
سربازان جاویدان که از کاتافراکت بودند، یک نوع سواره نظام سنگین برای ایجاد شک در نبرد یا رهبری نبرد ساخته شده بود. هر چند نیروهای ویژهٔ جاوید در جنگ های ایران و روم به عنوان ذخایر در کنار سپهبدها می ایستادند ولی هنگامی که به نبرد فرستاده می شدند، تلفات سنگینی بر دشمن وارد می کردند. کاوه فرخ در کتاب سایه در کویر: ایران باستان در جنگ می نویسد: «آنها اغلب در برابر اعراب در قرن هفتم استفاده می شدند؛ مثل نبرد دارا، نبرد پل و نبرد قادسیه. »
نیروهای جاوید از برترین سلاح های روز آن زمان برخوردار بودند از جمله آنها می توان نیزه، شمشیر، گرز، خنجر و کمان اشاره کرد. پوشش زرهی آنها نیز از پولاد یا برنج ساخته شده که بسیار سنگین و محکم بود. به گفته برخی از تاریخ نگاران آنها زنجیرهای طلایی و دستبند به عنوان درجهٔ نظامی در ارتش ساسانی می پوشیدند. آنها از کلاه خودهای گردی برخوردار بودند که سبک آن در جنگ های دیگر در دنیا از جمله کشورهای اروپایی از ساسانی ها الهام گرفته شده است.
سربازان جاویدان که از کاتافراکت بودند، یک نوع سواره نظام سنگین برای ایجاد شک در نبرد یا رهبری نبرد ساخته شده بود. هر چند نیروهای ویژهٔ جاوید در جنگ های ایران و روم به عنوان ذخایر در کنار سپهبدها می ایستادند ولی هنگامی که به نبرد فرستاده می شدند، تلفات سنگینی بر دشمن وارد می کردند. کاوه فرخ در کتاب سایه در کویر: ایران باستان در جنگ می نویسد: «آنها اغلب در برابر اعراب در قرن هفتم استفاده می شدند؛ مثل نبرد دارا، نبرد پل و نبرد قادسیه. »
نیروهای جاوید از برترین سلاح های روز آن زمان برخوردار بودند از جمله آنها می توان نیزه، شمشیر، گرز، خنجر و کمان اشاره کرد. پوشش زرهی آنها نیز از پولاد یا برنج ساخته شده که بسیار سنگین و محکم بود. به گفته برخی از تاریخ نگاران آنها زنجیرهای طلایی و دستبند به عنوان درجهٔ نظامی در ارتش ساسانی می پوشیدند. آنها از کلاه خودهای گردی برخوردار بودند که سبک آن در جنگ های دیگر در دنیا از جمله کشورهای اروپایی از ساسانی ها الهام گرفته شده است.
wiki: گارد جاویدان (ساسانی)
گارد جاویدان (هخامنشی). گارد جاویدان ( به انگلیسی: Immortals ) و ( ثبت شده در نوشته های یونانی به شکل: Athánatoi ) یا جاویدانان ایرانی نامی است که هرودوت، تاریخ نگار شهیر یونانی، به لشکر نخبه ده هزار نفری پیاده نظام سنگین اسلحه ارتش هخامنشی داده است. یونانیان از این جهت آنان را «جاویدان» می خواندند که برخلاف روال معمول در جهان باستان، این لشکر، یک سپاه همیشگی ( به انگلیسی: Standing Army ) بود. به دلیل نبود منابع کافی، نام واقعی ( اسپاد ) این بخش از نیروهای ارتش شاهنشاهی هخامنشی به دست ما نرسیده است. [ ۲]
از زمان داریوش بزرگ هخامنشیان دارای سپاه ثابتی به نام «جاویدان ها» بوده اند، که متشکل از ده هزار نفر بوده است. این گارد از این رو گارد جاویدان نامیده می شد که در صورت بیماری، زخمی شدن یا مرگ یکی از اعضا، بی درنگ کسی از ذخیره ها جای او را می گرفت. افراد گارد ده هزار نفری جاویدان و هنگ گارد سواره تشکیل نخبگان سپاه هخامنشی را می دادند. گارد جاویدان علاوه بر وظیفه محافظت از پادشاه و خانواده سلطنتی در تمامی جنگها بعنوان گروه پیشقراول ارتش پارس پیشاپیش پیاده نظام حضوری موثر داشتند. گروه هزار نفریِ نخست، یعنی هنگی که نیزه هایش به انار زرین ختم می شد، «هنگ محافظان» بود. این ها همه پارسی بودند و بسیار مشهور و هراس انگیز. محافظت از شاهنشاه به هنگ محافظ سپرده شده بود و از این رو به هنگام نبرد، درست در جلو و کنار فرمانروا قرار می گرفتند. به هنگام بار در دربار نیز افراد این گارد نزدیک تر از دیگر سپاهیان به شاه می ایستادند؛ چون پاسداری از شاه وظیفهٔ اصلی آن ها بود، فقط هنگی که قبضهٔ نیزه هایشان زرین بود مجهز به سپر بودند. در عوض باید از تیر و کمان و ترکش صرف نظر می کردند، اما دشنهٔ کوتاه ایلامی داشتند.
فرمانده هنگ محافظ شاه، هم زمان فرمانده گارد ده هزار نفری جاویدان هم بود. احتمالاً او مافوق فرمانده گارد سوار نیز بوده است. او از قدرتمندترین شخصیت های شاهنشاهی به شمار می آمد و در اواخر عهد هخامنشی رسماً «نایب السلطنه شاه» بود و به فارسی باستان «حاکم دوم» نامیده می شد.
هرودوت جاویدانان را نیروی های پیاده نظام سنگین اسلحه ای توصیف می کند که رهبریشان برعهده ویدرانه، یکی از هفت مردی که علیه بردیای دروغین شوریدند بوده است. گردان جاویدان از نیروهای ویژه ای تشکیل شده بود که شماره شان از ده هزار بیشتر یا کمتر نمی شد. هرودوت ذکر می کند که با کشته، زخمی یا بیمار شدن یکی از سربازان جاوید، به سرعت شخص دیگری جایگزین او می شود تا شماره ده هزار نفره آنان حفظ شود. [ ۳]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاز زمان داریوش بزرگ هخامنشیان دارای سپاه ثابتی به نام «جاویدان ها» بوده اند، که متشکل از ده هزار نفر بوده است. این گارد از این رو گارد جاویدان نامیده می شد که در صورت بیماری، زخمی شدن یا مرگ یکی از اعضا، بی درنگ کسی از ذخیره ها جای او را می گرفت. افراد گارد ده هزار نفری جاویدان و هنگ گارد سواره تشکیل نخبگان سپاه هخامنشی را می دادند. گارد جاویدان علاوه بر وظیفه محافظت از پادشاه و خانواده سلطنتی در تمامی جنگها بعنوان گروه پیشقراول ارتش پارس پیشاپیش پیاده نظام حضوری موثر داشتند. گروه هزار نفریِ نخست، یعنی هنگی که نیزه هایش به انار زرین ختم می شد، «هنگ محافظان» بود. این ها همه پارسی بودند و بسیار مشهور و هراس انگیز. محافظت از شاهنشاه به هنگ محافظ سپرده شده بود و از این رو به هنگام نبرد، درست در جلو و کنار فرمانروا قرار می گرفتند. به هنگام بار در دربار نیز افراد این گارد نزدیک تر از دیگر سپاهیان به شاه می ایستادند؛ چون پاسداری از شاه وظیفهٔ اصلی آن ها بود، فقط هنگی که قبضهٔ نیزه هایشان زرین بود مجهز به سپر بودند. در عوض باید از تیر و کمان و ترکش صرف نظر می کردند، اما دشنهٔ کوتاه ایلامی داشتند.
فرمانده هنگ محافظ شاه، هم زمان فرمانده گارد ده هزار نفری جاویدان هم بود. احتمالاً او مافوق فرمانده گارد سوار نیز بوده است. او از قدرتمندترین شخصیت های شاهنشاهی به شمار می آمد و در اواخر عهد هخامنشی رسماً «نایب السلطنه شاه» بود و به فارسی باستان «حاکم دوم» نامیده می شد.
هرودوت جاویدانان را نیروی های پیاده نظام سنگین اسلحه ای توصیف می کند که رهبریشان برعهده ویدرانه، یکی از هفت مردی که علیه بردیای دروغین شوریدند بوده است. گردان جاویدان از نیروهای ویژه ای تشکیل شده بود که شماره شان از ده هزار بیشتر یا کمتر نمی شد. هرودوت ذکر می کند که با کشته، زخمی یا بیمار شدن یکی از سربازان جاوید، به سرعت شخص دیگری جایگزین او می شود تا شماره ده هزار نفره آنان حفظ شود. [ ۳]
wiki: گارد جاویدان (هخامنشی)
