کنسرتو پیانو شماره ۲

کنسرتو پیانو شماره ۲ (بتهوون). کنسرتو پیانو شماره ۲ ( انگلیسی: Piano Concerto No. 2 ) در سی بمل ماژور اپوس ۱۹، اثر لودویگ فان بتهوون است.
کنسرتو پیانو «شماره ۲» در مرحلهٔ اول بین سال های ۱۷۸۷ تا ۱۷۸۹ ساخته شد، ولی تا سال ۱۹۷۵ منتشر نشد. بتهوون برای اجرا در پراگ یک فینالِ دوم برای آن در سال ۱۷۹۸ نوشت، اما این فینالی نیست که منتشر شده است. قصد آهنگساز در ابتدا این بود تا از این اثر در بن، به عنوان وسیله ای برای نوازندگی شخصی خود به عنوان یک اجراکنندهٔ جوان و چیره دست استفاده کند. این اثر در سال ۱۸۰۱ در حالی که قبل از «کنسرتوی پیانو شماره ۱» ساخته شده بود، منتشر شد و به همین دلیل «شماره ۲» نام گرفت. [ ۱] [ ۲] قطعهٔ کنسرتو پیانو در سی بمل ماژور به یک نمایش مهم برای بتهوونِ جوان تبدیل شد، زیرا وی با ترک بن و سفر به وین، در پی تثبیت موقعیت خود بود. بتهوون نوازندهٔ اجرای اولیه بود که در ۲۹ مارس ۱۷۹۵ در سالن بورگ تئاتر، نخستین نمایش عمومی خود را برگزار کرد. [ ۱] پیش از آن، او فقط این کنسرتو را در سالن های خصوصی اشرافِ وین اجرا کرده بود. در حالی که این اثر به طور کلی بسیار به سبک کنسرتوی موتسارت نزدیک است، یک حس درام و تضادی مشاهده می شود که در بسیاری از آثار بعدی بتهوون نیز وجود دارد. [ ۱] به خصوص موومان دوم که دارای لحن خاص و یکی از فانتزی های بتهوون به شمار می رود. [ ۳] ظاهراً خودِ بتهوون این اثر را چندان مهم ارزیابی نکرده و خاطرنشان ساخته است که نسخه ای که ناشر «فرانتز آنتون هوفمیستر»[ الف] به همراه «کنسرت پیانو شماره ۱» منتشر کرده، «یکی از بهترین های من نبود». [ ۴] نسخه ای که وی در سال ۱۷۹۵ به اجرا درآورد، نسخه ای است که امروزه ضبط و اجرا می شود.
سازهای ارکستر عبارتند از: پیانو، ۲ فلوت، ۲ ابوا، ۲ فاگوت، ۲ هورن و ارکستر زهی. این تنها کنسرتوی تکمیل شدهٔ بتهوون است که در آن کلارینت ها حذف شده اند. کنسرتو دارای سه موومان است:[ ۵]
موومان اول با یک افتتاحِ پیروزمندانهٔ ارکسترال، از آکورد تونیک شروع می شود و ضمن استفاده از پاساژهای کروماتیک، تکنیکِ تکنوازی را به اجرا می گذارد. موومان دوم شخصیتی باوقار و صلح آمیز دارد. موومان آخر با روندویی بسته می شود که با ارمغانی از شورجوانی و بازیگوشی باز می گردد.
این موومان در فرم سونات ( با دوبل اکسپوزیسیون ) است. ارکستر ابتدا تم اصلی و فرعی را معرفی می کند. دومین اکسپوزیسیون در فا ماژور است. بخش بسط و گسترش و «ری اکسپوزیسیون» ( یا بازگشایش ) در سی بمل ماژور است.

کنسرتو پیانو شماره ۲ (برامس). کنسرتو پیانو شماره ۲ ( انگلیسی: Piano Concerto No. 2 ) اپوس ۸۳ در گام سی بمل ماژور، دومین کنسرتوی پیانو به همراه ارکستر از آهنگساز برجسته و شهیر، یوهان برامس است که ۲۲ سال پس از تصنیف نخستین کنسرتوی پیانوی وی تصنیف گردید. برامس در سال ۱۸۷۸ کار بر روی این قطعه را آغاز و در نهایت به سال ۱۸۸۱ آن را به پایان رساند.

کنسرتو پیانو شماره ۲ (راخمانینف). کنسرتو پیانو شماره ۲ در دو مینور ( اپوس ۱۸ ) دومین کنسرتو پیانو از آهنگساز روسی قرن بیستم، سرگئی راخمانینف، می باشد. [ ۱] این اثر بین پاییز سال ۱۹۰۰ و ۱۹۰۱ نوشته شده است و اولین بار توسط خود راخمانینف به عنوان یک تکنواز در ۲ دسامبر ۱۹۰۰ اجرا شد. اولین اجرای کامل "کنسرتو پیانو شماره ۲" با رهبری پسر عمۀ راخمانینف، الکساندر سیلوتی، در تاریخ ۹ نوامبر ۱۹۰۱ صورت گرفت.
این کنسرتو پیانو یکی از محبوب ترین آثار سرگئی راخمانینف است[ ۲] و به راخمانینف به عنوان یک آهنگسازِ کنسرتو پیانو شهرت بخشید. [ ۳]
پس از اولین اجرای سمفونی یکمافسردگی شدیدی شد. علت آن، نقدها و بازخوردهای ضعیفی بود که به سمفونی اول وی داده شد. این افسردگی تا چندین سال ادامه داشت و بر اعتماد به نفس راخمانینف لطمه وارد کرد. در نهایت این بیماری توسط نیکولای دال از طریق هیپنوتیزم درمان شد و اعتماد به نفس و شادی راخمانینف به طرز قابل توجه ای برگشت. راخمانینف به پاس تلاش های روانشناسش این قطعه را به نیکولای دال تقدیم کرد. [ ۴] درکتاب "خاطرات راخمانینف: گفته شده به اسکار وان ریسمان"، از زبان خود راخمانینف آمده است که: « ( بعد از اجرای ناموفق سمفونی یکم در سن پترزبورگ ) ، من به عنوان یک فرد تغییر یافته به مسکو برگشتم. یک حس کرخت کننده به سراغم آمد و احساساتم را فلج کرد… نصف روزهایم در حالی که بر روی مبل دراز کشیده بودم و بر زندگی ویران شده ام افسوس می خوردم، سپری می شد. » در جای دیگر نیز به روش درمان نیکولای دال اشاره می کند و می گوید:" «من هر روز یک الگوی ثابت هیپنوتیزم را در حالی که در اتاق کار دال نیمه هشیار بودم، می شنیدم. " تو آهنگسازی کنسرتو را آغاز خواهی کرد. تو به هنرمندی آن کار را انجام می دهی… آن کنسرتو عالی و مرغوب خواهد بود…" هرچند که ممکن است عجیب به نظر برسد اما این درمان به من کمک کرد. در آغاز تابستان من شروع به آهنگسازی کردم. ایده های جدید موسیقی درون من شروع به برانگیخته شدن کردند. بیشتر از آنچه که برای کنسرتوی من مورد نیاز بود. در پاییز من Andante ( موومان دوم ) و Finale ( موومان پایانی ) را آهنگسازی کردم… و آن ها را در یک کنسرت خیریه اجرا کردم… آن اجرا موفقیت خوشحال کننده ای داشت… در بهار من آهنگسازیِ موومان اول را به پایان رساندم… به عنوان قدردانی من این به دکتر دال تقدیم کردم. "[ ۵] »