سَنْ پِتِرْزْبورْگ (St Petersburg)
کلیسای مرکز ناحیۀ سن پترزبورگ، در فدراسیون روسیه، در رأس خلیج فنلاند، با ۴,۵۸۲,۳۰۰ نفر جمعیت (۲۰۰۳). صنایع آن عبارت اند از کشتی سازی، نساجی، و تولید ماشین آلات و مواد شیمیایی. در ۱۹۱۴ پتروگراد، و از ۱۹۲۴ تا ۱۹۹۱ لنینگراد نام داشت، سپس به نام اصلی خود بازگشت. سن پترزبورگ، واقع در زمینی پست و تالابی، با مصب های رود نوا به چند قسمت تقسیم شده است؛ رود مزبور آن را به دریاچۀ لادوگا متصل می کند. هوای آن بسیار سرد است. با احداث آبراه کشتی رو ( ۱۸۷۵ ـ ۱۸۹۳) تا بالتیک، به دریابندر تبدیل شد. این شهر همچنین با رود و آبراه به دریاهای خزر و سیاه متصل است. در ۱۹۷۵، ارتباط دریایی با دریای سفید در نزدیکی بلومورسک، از طریق دریاچه های اونگا ولادوگا، کامل شد؛ درنتیجه به نیروی دریایی اجازه می داد بدون ردیابی ناتو وارد دریای بارنتس شود. سن پترزبورگ دارای بلوارهای وسیع است و معماری آن شهرت دارد. بیشتر بناهای باروک و کلاسیک آن متعلق به قرن ۱۸ و اوایل قرن ۱۹، در جنگ جهانی دوم آسیب ندیدند. موزه های آن عبارت اند از کاخ زمستانی، اقامتگاه تزارها تا ۱۹۱۷؛ موزۀ اِرمیتاژ؛ موزۀ روسی (کاخ میخائیل سابق)، و کلیسای جامع سنت آیزاک. قلعۀ سنت پطرس وسنت پُل، در جزیرۀ نِوا، قدیمی ترین بنای این شهر است و اکنون زندان سیاسی است. دانشگاه آن در ۱۸۱۹ تأسیس شد. پطر کبیر سن پترزبورگ را در ۱۷۰۳ به منزلۀ راه خروجی به بالتیک ساخت و از ۱۷۱۲ در آن اقامت گزید. این شهر پایتخت امپراتوری روسیه (۱۷۰۹ ـ ۱۹۱۸) و مرکز همۀ جنبش های انقلابی اصلی، از دکابریست ها در ۱۸۲۵ گرفته تا انقلاب ۱۹۱۷، بود. شهر در زمان هجوم آلمان در جنگ جهانی دوم، از ۳۰ اوت ۱۹۴۱ تا ۲۷ ژانویۀ ۱۹۴۴، دربرابر محاصره و بمباران ها مقاومت کرد. نیروی هوایی آلمان (لوفت وافه) بیش از ۱۰۰ هزار بمب و ۱۵۰ هزار تا ۲۰۰ هزار گلوله توپ بر شهر فروریخت، اما بیشتر تلفات (حدود ۱.۳ تا ۱.۵ میلیون نفر) ناشی از گرسنگی و سرما بود. پاتک های شوروی از ۱۹۴۳ آغاز شد، اما محاصره تا ۱۹۴۴ ادامه یافت. در ژوئن ۱۹۹۱، ۵۵ درصد از ساکنان شهر با نام تزاری سن پترزبورگ، موافق و ۴۳ درصد مخالف بودند؛ در سپتامبر ۱۹۹۱، پارلمان آن را تأیید کرد. یک ماه پیش از آن، آناتولی سوبچاک، شهردار، و هزاران شهروند از تلاش برای کودتا برضد میخائیل گورباچف، رهبر شوروی، جلوگیری کرده بودند.
کلیسای مرکز ناحیۀ سن پترزبورگ، در فدراسیون روسیه، در رأس خلیج فنلاند، با ۴,۵۸۲,۳۰۰ نفر جمعیت (۲۰۰۳). صنایع آن عبارت اند از کشتی سازی، نساجی، و تولید ماشین آلات و مواد شیمیایی. در ۱۹۱۴ پتروگراد، و از ۱۹۲۴ تا ۱۹۹۱ لنینگراد نام داشت، سپس به نام اصلی خود بازگشت. سن پترزبورگ، واقع در زمینی پست و تالابی، با مصب های رود نوا به چند قسمت تقسیم شده است؛ رود مزبور آن را به دریاچۀ لادوگا متصل می کند. هوای آن بسیار سرد است. با احداث آبراه کشتی رو ( ۱۸۷۵ ـ ۱۸۹۳) تا بالتیک، به دریابندر تبدیل شد. این شهر همچنین با رود و آبراه به دریاهای خزر و سیاه متصل است. در ۱۹۷۵، ارتباط دریایی با دریای سفید در نزدیکی بلومورسک، از طریق دریاچه های اونگا ولادوگا، کامل شد؛ درنتیجه به نیروی دریایی اجازه می داد بدون ردیابی ناتو وارد دریای بارنتس شود. سن پترزبورگ دارای بلوارهای وسیع است و معماری آن شهرت دارد. بیشتر بناهای باروک و کلاسیک آن متعلق به قرن ۱۸ و اوایل قرن ۱۹، در جنگ جهانی دوم آسیب ندیدند. موزه های آن عبارت اند از کاخ زمستانی، اقامتگاه تزارها تا ۱۹۱۷؛ موزۀ اِرمیتاژ؛ موزۀ روسی (کاخ میخائیل سابق)، و کلیسای جامع سنت آیزاک. قلعۀ سنت پطرس وسنت پُل، در جزیرۀ نِوا، قدیمی ترین بنای این شهر است و اکنون زندان سیاسی است. دانشگاه آن در ۱۸۱۹ تأسیس شد. پطر کبیر سن پترزبورگ را در ۱۷۰۳ به منزلۀ راه خروجی به بالتیک ساخت و از ۱۷۱۲ در آن اقامت گزید. این شهر پایتخت امپراتوری روسیه (۱۷۰۹ ـ ۱۹۱۸) و مرکز همۀ جنبش های انقلابی اصلی، از دکابریست ها در ۱۸۲۵ گرفته تا انقلاب ۱۹۱۷، بود. شهر در زمان هجوم آلمان در جنگ جهانی دوم، از ۳۰ اوت ۱۹۴۱ تا ۲۷ ژانویۀ ۱۹۴۴، دربرابر محاصره و بمباران ها مقاومت کرد. نیروی هوایی آلمان (لوفت وافه) بیش از ۱۰۰ هزار بمب و ۱۵۰ هزار تا ۲۰۰ هزار گلوله توپ بر شهر فروریخت، اما بیشتر تلفات (حدود ۱.۳ تا ۱.۵ میلیون نفر) ناشی از گرسنگی و سرما بود. پاتک های شوروی از ۱۹۴۳ آغاز شد، اما محاصره تا ۱۹۴۴ ادامه یافت. در ژوئن ۱۹۹۱، ۵۵ درصد از ساکنان شهر با نام تزاری سن پترزبورگ، موافق و ۴۳ درصد مخالف بودند؛ در سپتامبر ۱۹۹۱، پارلمان آن را تأیید کرد. یک ماه پیش از آن، آناتولی سوبچاک، شهردار، و هزاران شهروند از تلاش برای کودتا برضد میخائیل گورباچف، رهبر شوروی، جلوگیری کرده بودند.
wikijoo: سن_پترزبورگ