کمک به متکدی

[ویکی فقه] از آن جا تکدی از نگاه اسلام در مواقع ضرورت مباح است کمک به آنها در قرآن سفارش شده است.
از آن جا که تکدی از نگاه اسلام در مواقع ضرورت مباح و گاه لازم شمرده می شود، کمک کردن به این گونه متکدیان از دیدگاه قرآن پسندیده و دارای پاداش است:«و یطعِمونَ الطَّعامَ عَلی حُبِّهِ مِسکینًا ویتیمًا و اَسیرا... فَوَقهُمُ اللّهُ شَرَّ ذلِک الیومِ ولَقّهُم نَضرَةً و سُرورا • و جَزهُم بِما صَبَروا جَنَّةً و حَریرا» و گاه این کار بر مؤمنان واجب شده است :«و اَطعِموا القانِعَ والمُعتَرَّ» و مسلمانان از راندن سائلان و پرهیز از یاری کردن آن ها منع شده اند:«و اَمَّا السّائِلَ فَلا تَنهَر» و گرنه به عذاب اخروی گرفتار می آیند:«ما سَلَککم فی سَقَر •... و لَم نَک نُطعِمُ المِسکین». در احادیث نیز مؤمنان به کمک کردن به متکدیان نیازمند ترغیب شده و بر پایه احادیث یکی از علل دیگری که خداوند حضرت ابراهیم (علیه السلام) را دوست خود قرارداد آن بود که هیچ سائلی را از خود نراند. آیات و روایات مزبور، شامل سائلانی نیز می شود که فقر یا غنای آنان برای ما نامعلوم است، چنان که در برخی احادیث آمده است که به سائل کمک کنید، هرچند سوار بر اسب باشد یا عنان اسب او از نقره باشد. اگر کسی به غنای متکدی یقین داشته باشد یا بداند که وی از مال دریافتی در راه گناه استفاده می کند، بر اساس ادله ای مانند آیه ۲ مائده که از تعاون بر گناه منع کرده است:«و لاتَعاونوا عَلَی الاِثمِ والعُدون»، می توان گفت که کمک کردن به او جایز نیست.