کمبود منیزیم

کمبود منیزیم اختلالی الکترولیتی ناشی از سطح پایین منیزیم در بدن است. از علائم آن می توان به: تب و لرز، هماهنگی ضعیف بین عضلات، اسپاسم عضلانی، بی اشتهایی، دوگانگی شخصیتی و افسردگی اشاره کرد. مهم ترین عوارض این اختلال تشنج و ایست قلبی می باشد. برخی از این عوارض به هنگام کمبود پتاسیم در بدن نیز مشاهده می شود.
علل اصلی و بیماری های زمینه ای که موجب ابتلا به این بیماری می شوند عبارت اند از: سوء هاضمه، مصرف بیش از حد نوشیدنی های الکلی، اسهال، تکرر ادرار، جذب ضعیف روده ها و دیابت نوع دوم.
برخی از داروها همچون مهارکنندگان پمپ پروتونی و فوروزماید نیز میتوانند بانی بروز کمبود منیزیم شوند. [ ۱]
تشخیص اولیه این اختلال معمولاً با مشاهده سطح پایین منیزیم خون ( هیپومنیزمی ) انجام می شود. سطح عادی منیزیم در خون بین 0. 6 - 1. 1 mmol/L یا ( 1. 46–2. 68 mg/dL ) است که کمتر از این مقدار هیپومنیزمی را بدنبال دارد. با انجام الکتروکاردیوگرام می توان تغییرات سطح منیزیم بدن را مشاهده کرد.
روش های درمان کمبود منیزیم از طریق دهانی و تزریق وریدی می باشد؛ و برای کسانی که علائم شدید کمبود منیزیم را داشته باشند ممکن است از تزریق وریدی سولفات منیزیم که از روش های رایج درمان است، استفاده شود. [ ۲]
از علائم کمبود منیزیم در بدن می توان به خستگی، ضعف عمومی، اسپاسم های عضلانی، ریتم نامنظم قلب، افزایش تحریک پذیری سیستم عصبی، اضطراب، تپش قلب شدید و کمبو پتاسیم در خون، کم کاری تیروئید که خود می تواند تحت تأثیر سطح پایین کلسیم در خون باشد، میگرن، حملات صرعی، دیابت نوع دوم و ناتوانی ذهنی اشاره کرد.
منیزیم نقشی حیاتی در متابولیسم کربوهیدرات بدن دارد و کمبود آن می تواند مقاومت بدن در برابر انسولین را به دنبال داشته باشد و باعث بروز مشکلاتی برای افراد مبتلا به دیابت شود. کمبود منیزیم از عوارض ابتلا به دیابت نیز می باشد. [ ۳]
کمبود منیزیم ممکن است از نقص دستگاه گوارش و کلیه باشد. علل مربوط به ضعف در دستگاه گوارش شامل: مصرف نادرست منیزیم، کاهش جذب در دستگاه گوارش و افزایش خستگی به علت هضم سریع می باشد.
همچنین مشکلات کلیوی سبب افزایش دفع منیزیم شده و رژیم های غذایی فاقد منیزیم نیز موجب کمبود منیزیم در بدن می شود. [ ۳]
کمبود منیزیم وضعیتی نسبتاً رایج در میان بیماران است. [ ۳]