کلود لوی استروس

کلود لوی استروس ( به فرانسوی: Claude Lévi - Strauss ) ( ۲۸ نوامبر ۱۹۰۸ – ۳۰ اکتبر ۲۰۰۹ ) قوم شناس و انسان شناس فرانسوی و از نظریه پردازان انسان شناسی مدرن بود که در تمامی حوزه های کلیدی آن نظریاتی ارائه کرده بود. نام وی با ساختارگرایی عجین شده است. [ ۱] از دیدگاه لوی استروس، هدف انسان شناسی ساختارگرا، رسوخ به لایه های زیرینِ سطحها و تمرکز بر روی «سازوکارها» به جای تمرکز بر روی مردمان و رفتارهایشان است. لوی استروس این رویکرد را بعدها بیشتر توسعه داد و در آثار بعدی خود، برای واکاوی برجسته تر اسطوره ها بکار گرفت. وی مشتاق بود که اسطوره ها را به یکاهای تشکیل دهنده آن فرو بکاهد و نشان دهد که چگونه ترکیب این یکاها، می تواند در راستای مرزهای متضادی که میان مرگ و زندگی، طبیعت و فرهنگ، و مواد خام و خوراک وجود دارد، درک شود. او معتقد بود که این تضادها، به توضیح گوناگونی های وضع شده در ساخت اسطوره یاری می رساند و این نکته ای است که نشان می دهد با قرار دادن اسطوره ها به زیر عنوان «جهانی» نمی توان دریافتی از آن را آشکار ساخت. [ ۲]
او در ۲۸ نوامبر ۱۹۰۸ در بروکسل به دنیا آمد و کودکی اش را در محله شانزدهم پاریس در خیابان نیکولا پوسن نقاش قرن هفدهم میلادی گذراند. پدرش نقاش بود و جد پدری اش موسیقی دان و رهبر ارکستر بود. [ ۳] در نوجوانی به دنبال طراحی لباس و اپرا بود. [ ۴] و در جوانی از اعضای فعال حزب سوسیالیست فرانسه شد. [ ۵]
لوی استروس در رشته حقوق و فلسفه تحصیل کرد و پس از آن تا سال ۱۹۳۵ در دبیرستانی فلسفه درس می داد. در آن سال برای تدریس جامعه شناسی به دانشگاه سائوپائولوی برزیل رفت و در آنجا به تحقیق دربارهٔ قبایل بدوی آمریکای جنوبی پرداخت. [ ۶]
در ۱۹۴۳ در نیویورک مشغول نوشتن پایان نامه دکترای خود به نام ساختارهای ابتدایی خویشاوندی شد. در آنجا همراه با آندره برتون، ماکس ارنست و جورج دونویی به خرید اشیاء هنری سرخ پوستان می پرداخت. همچنین با رومن یاکوبسن زبان شناس آشنا شد که تأثیر زیادی در تشکیل مردم شناسی ساختاری او داشت. [ ۷]
در ۱۹۴۷ به فرانسه بازگشت و در ۱۹۵۹ استاد مردم شناسی کلژ دو فرانس شد که در سال ۱۹۸۲ کار تدریس در آنجا را رها کرد. در ۱۹۷۳ به عضویت فرهنگستان فرانسه درآمد. [ ۵] او در تحقیقات خود در رابطه با قبایل ابتدایی به نقد اندیشمندانی همچون امیل دورکیم و زیگموند فروید پرداخت. [ ۸] در سال ۱۹۶۲ به توتم باوری که چهل سال در آن تحقیقی جدی صورت نمی گرفت جانی تازه داد و آنرا دوباره وارد محافل علمی کرد و در همان سال با انتشار کتاب تفکر وحشی شور عجیبی در مسائل مردم شناسی ایجاد کرد. [ ۹]