کشتی هوایی

کشتی هوایی نوعی هواگرد در کلاس هواایست می باشد که موتور هم دارد. مدل های پیشرفته آن برای شناور ماندن در هوا با گاز هلیم پر می شوند. در زیر آن اتاقکی قرار دارد که می تواند تا بیست نفر مسافر حمل کند. موتورهایی که پروانه ها را می چرخانند تا کشتی هوایی را به جلو ببرند به این اتاقک متصل می شوند. بر خلاف بالون، حرکت کشتی های هوایی به باد بستگی ندارد. خلبان می تواند ان را به وسیله یک سکان بزرگ هدایت کند. کشتی هوایی نیز مانند هواپیما سکانِ افقیِ متحرکی دارد که باعث می شود کشتی هوایی صعود کند یا شیرجه برود. یک کشتی هوایی با طول ۶۰ متر می تواند ۲۰ نفر را در خود جای دهد. کشتی هوایی از اتاقک، موتورها، سطوح کنترل، دماغه، بال و بالون تشکیل شده است.
برای صعود کردن یا شیرجه رفتن کشتی هوایی، خلبان زوایای بال های افقی متحرک واقع در پشت موتور را تغییر می دهد.
سپلین LZ 129 هیندنبورگ است. این کشتی هوایی ساخت آلمان در ۱۹۳۶ است. طول این کشتی هوایی ۲۴۵ متر با خدمه ۶۱ نفری و ۳۶ مسافر است. سرعت افقی این کشتی هوایی ۱۲۵ کیلومتر در ساعت است که عرض اقیانوس اطلس را در ۶۵ ساعت طی کرد. این کشتی از دو عرشه مسافربری ( با اتاق های یک نفره و دو نفره ) ، ناهار خوری، قرائت خانه، سالن نوشتن، سالن استراحت ( با پیانو ) تشکیل شده است.
اولین پرواز یک کشتی هوایی به لا فرانس در۱۸۸۴ صورت گرفت. تعدادی زیادی کشتی هوای عظیم پر از هیدروژن برای حمل مسافر ساخته شد. در ۱۹۲۹ گراف سپلین در ظرف ده روز یک دور کامل به دور دنیا سفر کرد. در ۶ مه ۱۹۳۷ کشتی هوایی هیندنبورگ آتش گرفت و ۳۵ نفر از ۹۷ مسافر آن کشته شدند. پس از آن حادثه، دیگر از کشتی های هوایی پر از هیدروژن استفاده نشد. دو آمریکایی در ۱۹۶۱ رکورد ارتفاع را به نام خود ثبت کردند. بالون پر از هلیوم آن ها به ارتفاع ۳۴/۷ کیلومتر رسید. آن ها می بایست کپسول های هوا همراه خود می بردند تا بتوانند در ان ارتفاع تنفس کنند.
سفر با کشتی هوایی پیشرفته، آرام، بی خطر و راحت است. توانایی ساکن ماندن در هوا، آن را وسیله ای ایدئال برای کارهای عکس برداری و فیلم برداری برای تلویزیون ساخته است. کشتی های هوایی جرثقیلهای پرنده خوبی نیز هستند و می توانند سازه های سنگین را دقیقاً در موقعیت خود قرار دهند. از آن ها معمولاً برای پروازهای تجارتیِ مسافربری استفاده نمی شود. [ نیازمند منبع]

کشتی هوایی (فیلم). کشتی هوایی ( انگلیسی: Dirigible ) یک فیلم به کارگردانی فرانک کاپرا است که در سال ۱۹۳۱ منتشر شد. از بازیگران آن می توان به جک هولت، فی ری، هوبرت باسورث، هارولد گودوین، و آلن راسکو اشاره کرد.

کَشتی هوایی (airship)
کَشتی هوایی
کَشتی هوایی
کَشتی هوایی
وسیله ای هوارو، موتوردار، و سبک تر از هوا، شامل بالونی بیضی شکل، برای ایجاد بدنه ای آیرودینامیک، که در زیر آن سیستم رانش (ملخ ها)، دستگاه های ناوبری، مکان خدمه، مسافران یا بار قرار دارد. بالون با گازهای سبک تر از هوا، نظیر گاز غیرقابل اشتعال هلیوم پر می شود، اما پیش از امکان تولید صنعتی این گاز، از هیدروژن استفاده می شد که اشتعال پذیر بود. در دو نوع غیرصُلب (بالون کوچک) و نیمه صُلب، که در آن بخش های سر و ُدم چارچوبی فلزی دارند که با تیری صُلب به هم متصل شده اند، و در نوع صُلب (زپلین)، چارچوب داخلی فلزی شکل محفظه را حفظ می کند. از کشتی های هوایی در سفرهای هوایی، اکتشافات قطبی، جنگ، و تبلیغات استفاده شده است. از حدود ۱۹۰۰ تا ۱۹۴۰، کشتی های هوایی صلب بیش از دیگر انواع هوارو به کار می رفتند. ابعاد محفظه با پیشرفت فناوری از حدود ۴۵ متر به بیش از ۲۴۵ متر افزایش یافت. نخستین کشتی هوایی کارآمد را هانری ژیفار فرانسوی در ۱۸۵۲ طراحی کرد و به پرواز درآورد. نخستین نمونۀ صلب را کُنت (گراف) فردیناند فون زپلین آلمانی در ۱۹۰۰ طراحی کرد، گرچه نخستین هوارویی که او توانست با موفقیت به پرواز درآورد مدل ال ـ۲۴ (۱۹۰۸) بود. طرف های درگیر در جنگ جهانی اول از کشتی های هوایی استفاده می کردند، ولی پس از جنگ، با گسترش استفاده از هواپیما کاربرد نظامی این وسیله محدود شد. انگلیسی ها از کشتی های هوایی کوچک برای شناسایی و گشت زنی برفراز دریای شمال استفاده می کردند. آلمانی ها نیز از کشتی های شوت لانتس و زپلین برای گشت زنی های مشابه، و نیز بمباران شهرهای انگلستان و فرانسه، به ویژه لندن و پاریس، استفاده کردند. نخستین پرواز مستقیم رفت و برگشت بر فراز اقیانوس اطلس در ۱۹۱۹ و با کشتی هوایی صُلب مدل آرـ۳۴ انگلستان صورت گرفت. در اوایل دهه ۱۹۲۰، روش های فرآوری هلیوم در امریکا کشف و از آن پس هلیوم جانشین هیدروژن شد و خطر آتش سوزی کاهش یافت. نخستین بالون پُرشده از هلیوم، بالون کوچک سی ـ۷ ساخت امریکا (۱۹۲۱) بود. در دهۀ ۱۹۲۰ و اوایل دهۀ ۱۹۳۰، زپلین های مجلل مسافران را با سرعت و رفاهی بیش از کشتی های عظیم اقیانوس پیما از این سوی اقیانوس اطلس به آن سو می بردند. در ۱۹۲۷، ساخت کشتی هوایی آلمانی گراف زپلین تکمیل و از آن در مسافرت بر فراز اقیانوس اطلس و سفرهای تفریحی و دور دنیا استفاده شد. در ۱۹۲۹ این کشتی هوایی مسافت ۳۲هزار کیلومتری دور دنیا را طی کرد. در ۱۹۳۶، گراف زپلین پس از سال ها استفادۀ بدون مشکل، از دور خارج و جای خود را به کشتی هوایی هیندنبورگ داد. چندین سانحه، ناشی از درهم شکستن بدنه براثر طوفان و آتش سوزی، برای کشتی های هوایی رخ داد که آخرین و معروف ترین شان برای هیندنبورگ اتفاق افتاد. این کشتی هوایی که در آن به سبب تحریم امریکا از گاز اشتعال پذیر هیدروژن استفاده کرده بودند، در ۱۹۳۷، هنگام فرود در لِیکهرست نیوجرسی امریکا منفجر شد و سوخت. بزرگ ترین و آخرین کشتی هوایی صلب گراف زپلین ۲ بود که قبل از جنگ جهانی دوم در آلمان تکمیل شد. از این کشتی هرگز استفاده تجاری نشد، اما در اوایل جنگ، به پایگاه شناسایی در آب های ساحلی انگلستان تبدیل و یگانه زپلینی بود که در جنگ به کار گرفته شد، اما مدت کوتاهی پس از آن از دور خارج شد. هرچند از جنگ جهانی دوم به بعد کشتی های هوایی صلب متداول بودند، ولی اکنون کاربردی ندارند. از نوع غیرصلب تا دهه ۱۹۶۰ در گشت زنی ساحلی و شناسایی زیردریایی ها استفاده می شد و هنوز هم انواع تبلیغاتی آن ها دیده می شود. اخیراً استفاده از انواع کشتی های هوایی، ازجمله برخی محفظه ها با اشکال آزمایشی و غیرمعمول، رواج یافته است. علت این امر کم مصرف و بی سروصدابودن، و نیز قابلیت آن ها در جابه جایی بارهای سنگین به مسافت های دور است.