کربوریزه کردن ( به انگلیسی: Carburising ، [ ۱] carburizing ( عمدتا به انگلیسی آمریکایی ) ، یا carburisation ) یک فرآیند عملیات حرارتی است که در آن آهن یا فولاد، کربن را جذب می کند در حالی که فلز در حضور یک ماده حاوی کربن مانند زغال یا کربن مونوکسید گرم می شود . هدف این است که فلز را سخت تر کنیم. بسته به میزان زمان و دما، سطح تحت تأثیر می تواند از نظر مقدار کربن متفاوت باشد. با طولانی تر کردن زمان کربوریزه کردن و در دماهای بالاتر معمولاً عمق نفوذ کربن افزایش می یابد. هنگامی که آهن یا فولاد به سرعت با آبدهی سرد می شود، مقدار کربن بالاتر در سطح بیرونی به دلیل تبدیل از آستنیت به مارتنزیت سخت می شود، در حالی که هسته نرم و سخت به عنوان ریزساختار فریتی و/یا پرلیت باقی می ماند. [ ۲]
این فرآیند تولید را می توان با نکات کلیدی زیر مشخص کرد: برای قطعات کم کربن استفاده می شود. قطعات در تماس با گاز، مایع یا جامد با کربن بالا هستند. سطح قطعه سختی ایجاد می کند. هسته های قطعه تا حد زیادی چقرمگی و شکل پذیری خود را حفظ می کنند و عمق سختکاری پوسته را تا 0. 25 اینچ ( 6. 4 میلی متر ) ایجاد می کنند. در برخی موارد به عنوان یک راه حل برای کربن زدایی ناخواسته که در مراحل اولیه ی فرآیند تولید رخ داده است، عمل می کند.
کربوریزه کردن فولاد شامل عملیات حرارتی سطح فلز با استفاده از منبع کربن است. [ ۳] برای افزایش سختی سطح فولاد کم کربن می توان از کربوریزه کردن استفاده کرد. [ ۳]
در اولین موارد کربوریزه کردن از زغال فشرده به طور مستقیم در اطراف نمونه برای بهبود خواص استفاده می شد ( که سختکاری پوسته نامیده می شود ) ، اما تکنیک های مدرن از گازها یا پلاسماهای حاوی کربن ( مانند کربن دی اکسید یا متان ) استفاده می کنند. این فرآیند در درجه اول به ترکیب گاز محیط و دمای کوره بستگی دارد، که باید به دقت کنترل شود، زیرا گرما ممکن است بر عیوب ریزساختار باقیمانده ی مواد نیز تأثیر بگذارد. برای کاربردهایی که کنترل زیادی بر ترکیب گاز موردنظر است، کربوریزه کردن ممکن است تحت فشارهای بسیار کم در یک محفظه خلاء انجام شود.
کربوریزه کردن پلاسما به طور افزاینده ای برای بهبود ویژگی های سطحی ( مانند سایش، مقاومت در برابر خوردگی، سختی، ظرفیت تحمل بار، علاوه بر متغیرهای مبتنی بر کیفیت ) فلزات مختلف، به ویژه فولادهای ضد زنگ استفاده می شود. این فرآیند در مقایسه با کربوریزه کردن گازی یا جامد، سازگار با محیط زیست است. همچنین یک بهبود یکنواخت در خواص اجزا با هندسه پیچیده را فراهم می کند ( پلاسما می تواند به سوراخ ها و ترک های اساسی نفوذ کند ) و از نظر رفتار اجزا بسیار انعطاف پذیر است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاین فرآیند تولید را می توان با نکات کلیدی زیر مشخص کرد: برای قطعات کم کربن استفاده می شود. قطعات در تماس با گاز، مایع یا جامد با کربن بالا هستند. سطح قطعه سختی ایجاد می کند. هسته های قطعه تا حد زیادی چقرمگی و شکل پذیری خود را حفظ می کنند و عمق سختکاری پوسته را تا 0. 25 اینچ ( 6. 4 میلی متر ) ایجاد می کنند. در برخی موارد به عنوان یک راه حل برای کربن زدایی ناخواسته که در مراحل اولیه ی فرآیند تولید رخ داده است، عمل می کند.
کربوریزه کردن فولاد شامل عملیات حرارتی سطح فلز با استفاده از منبع کربن است. [ ۳] برای افزایش سختی سطح فولاد کم کربن می توان از کربوریزه کردن استفاده کرد. [ ۳]
در اولین موارد کربوریزه کردن از زغال فشرده به طور مستقیم در اطراف نمونه برای بهبود خواص استفاده می شد ( که سختکاری پوسته نامیده می شود ) ، اما تکنیک های مدرن از گازها یا پلاسماهای حاوی کربن ( مانند کربن دی اکسید یا متان ) استفاده می کنند. این فرآیند در درجه اول به ترکیب گاز محیط و دمای کوره بستگی دارد، که باید به دقت کنترل شود، زیرا گرما ممکن است بر عیوب ریزساختار باقیمانده ی مواد نیز تأثیر بگذارد. برای کاربردهایی که کنترل زیادی بر ترکیب گاز موردنظر است، کربوریزه کردن ممکن است تحت فشارهای بسیار کم در یک محفظه خلاء انجام شود.
کربوریزه کردن پلاسما به طور افزاینده ای برای بهبود ویژگی های سطحی ( مانند سایش، مقاومت در برابر خوردگی، سختی، ظرفیت تحمل بار، علاوه بر متغیرهای مبتنی بر کیفیت ) فلزات مختلف، به ویژه فولادهای ضد زنگ استفاده می شود. این فرآیند در مقایسه با کربوریزه کردن گازی یا جامد، سازگار با محیط زیست است. همچنین یک بهبود یکنواخت در خواص اجزا با هندسه پیچیده را فراهم می کند ( پلاسما می تواند به سوراخ ها و ترک های اساسی نفوذ کند ) و از نظر رفتار اجزا بسیار انعطاف پذیر است.
wiki: کربوریزه کردن