کرامت

[ویکی فقه] کرامت به معنی امر خارق العاده ای است که از اولیاء خدا صادر می شود و جمع آن کرامات است.
واژه کرامت در اصل به معنی بزرگواری و عظمت معنوی است،
معنای اصطلاحی
و در اصطلاح علم کلام، کارهای خارق العاده ای که از پیامبران برای اثبات نبوت صادر می گردد با نام معجزه خوانده می شود، و همین گونه کارها از غیر پیامبران، با نام کرامت ذکر می شود. بنابراین کرامت اصطلاحی در گفتار متکلمین به علم کلام، همان معجزه ای است که درباره امور خارق العاده غیر پیامبران، از اولیاء خداوند و امامان(ع) استعمال می شود. چرا که نشانه عظمت و بزرگواری آنها در پیشگاه خداوند است، بر همین اساس امام صادق(ع) فرمود: «المعجزة علامة اللّه لایعطیهاالّا انبیائه و رسله و حججه لیعرف به صدق الصّادق من کذب الکاذب ؛ معجزه نشانه ای برای خداست که خداوند آن را به کسی جز پیامبران و رسولان و حجّت هایش عطا نمی کند، و هدف از آن این است که به وسیله آن راستگویی راستگو از دروغگویی دروغگو شناخته شود.»
عناوین مرتبط
•خطاب کرامت•کرامت انسان•کرامت آصف بن برخیا•کرامت انسان در قرآن•کرامت و کریم•جاودانگی کرامت خدا (قرآن)•

کرامت در لغت به معنای امری عجیب و خارق عادتی است که گاه از انسان های بزرگ و اولیای خدا سر می زند. کرامت غیر از معجزه است و تفاوت آن دو در این است که معجزه همراه با دعوی نبوت است حال آن که کرامت چنین نیست. علاوه بر آن، گفته شده است که معجزه چون با اثبات دعوی نبوت و هدایت مردم ارتباط دارد تخلف بردار نیست و هرگاه نبی بخواهد به وقوع می پیوندد، اما کرامت چنین نیست و تخلف بردار است. در قرآن به برخی کرامت های اولیای خدا اشاره شده است؛ مانند داستان اصحاب کهف و خواب ۳۰۹ساله آنان به امر خداوند (کهف، خصوصاً ۹ـ۱۲)؛ باردار شدن مریم (ع) به عیسی (ع) بدون تماس انسانی (آل عمران، ۴۷) و نیز خوراکی هایی که در عبادتگاه به امر الهی به دستش می رسید (آل عمران، ۳۷)؛ داستان مریم (ع) در لحظات وضع حمل و نیز کناره گیری او از خانواده اش و پناه گرفتن در کنار درخت خرمایی خشک و بی ثمر که به امر الهی از آن درخت خرمای تازه برای مریم (ع) می افتاد (مریم، ۲۵)؛ سخن گفتن عیسی (ع) در گهواره در گواهی او بر بی گناهی و اثبات عصمت و پاکی مادرش در برابر قوم مریم (ع) که او را بدکاره می دانستند (مریم، ۲۹ـ۳۳)؛ کرامت آصف، از دوستان سلیمان (ع)، که به امر الهی تخت بلقیس، ملکۀ سبا، را از فاصله دور، یعنی از یمن نزد سلیمان در بیت المقدس آورد (نمل، ۳۸ـ۴۰).